“Ben je hier helemaal alleen? Of heb je een vriend in Gambia?” zijn de vragen die de jongen meteen op mij afvuurt nadat ik mijzelf heb voorgesteld. Ik begin te lachen. “Ik heb geen vriend hier. Ik ben hier voor mijn werk”. De jongen zet zijn strandbedje omhoog en gaat rechtop zitten. “wat gaaf zeg, daar wil ik meer van weten”. Ik leg hem in een notendop uit wat ik nou precies doe. “Wat interessant! Enorm gaaf”, zegt hij terwijl hij ondertussen met zijn vingers de ober op het strand wenkt. “Even een cocktail bestellen, wil je ook wat”? Ik schud mijn hoofd. “Net een verse kokosnoot naar binnen gewerkt, dat is wel weer even genoeg”. De jongen lacht en vuurt meteen een nieuwe vraag op mij af. “Luister, wat ik mij dan meteen afvraag; is dit werk niet enorm eenzaam voor jou?” Oh daar komt de vraag weer, de vraag die iedereen mij altijd stelt.
Voel je je nooit eenzaam? Is een vraag die mij regelmatig wordt gesteld. Alleen reizen en dingen in je uppie ondernemen is in onze maatschappij best wel een beetje gek. Want stel je gaat alleen op reis of vakantie, dan is dat toch wel raar. “Vakantie vieren doe je toch met een groep? Heb je niemand om mee te gaan? Hoe doe je dat dan met eten, ga je dan gewoon alleen uiteten? Jemig lijkt mij wel saai hoor. Oh en hoe doe je dat dan steeds op het vliegveld? Lijkt mij vreselijk zo alleen” zijn uitspraken en vragen die ik regelmatig hoor. Waarom vinden mensen het altijd toch zo vreemd als je iets alleen doet en waarom moeten ze altijd zo’n oordeel hebben?
In onze samenleving heb je groepsmensen en einzelgängers. Groepsmensen willen graag aansluiting vinden bij een groep (sportclub, eetclub, vereniging of dergelijke), terwijl einzelgängers het liefst hun eigen pad bewandelen. Ik val vanaf jongs af aan in de laatste groep en dat was niet altijd even makkelijk. Ik ben enig kind en heb dus geen broertje of zusje. Als we op vakantie gingen was ik daarom genoodzaakt om mijzelf alleen te vermaken en of vriendjes te maken. Daar ging ik dan met een emmertje en een schepje over het strand, opzoek naar vriendinnetjes. Overigens vond ik het ook prima om zandkastelen te bouwen met mijn vader. Nooit heb ik het gevoel gehad dat ik iets miste.
Teamsporten waren niks voor mij. Meerdere malen heb ik een proefles hockey met mijn nichtje geprobeerd. Naast dat ik met de bolle kant van de stick sloeg en er dus niks van bakte vond ik het vreselijk om rekening te houden met een bepaalde groep. Maar ook met vriendinnetjes was het lastig. Waar zij zich uren lang samen aan het optutten waren en daarna in een groep naar de stad gingen zei ik altijd; “meiden ik kom later wel, ik zie jullie daar”. Iets wat behoorlijk gek is wanneer je 16 jaar oud bent en het een soort van aannemelijk is dat je altijd met vriendinnen bent. Ik had daar duidelijk geen behoefte aan. En eerlijk, ik vond mijzelf toch altijd een beetje gek. Dit resulteerde dat ik mijzelf een soort van ging forceren, wat niet altijd de leukste gevolgen had.
Toen ik ouder werd en begon met de fashionblog Fashionista Chloe, was dit eigenlijk niet anders. Soms hoorde ik blogger collega’s zeggen dat ze niet naar een evenement waren geweest, omdat niemand met hun mee wilde. Alleen gaan vonden ze eng en daarom hadden ze besloten om thuis te blijven. Waarom zou je niet alleen gaan? Hierdoor kon je toch nieuwe mensen ontmoeten? En juist nieuwe mensen ontmoeten gaf mij enorm veel energie.
Alleen ergens heen gaan en nieuwe mensen ontmoeten geeft mij juist energie.
In 2010 werd ik uitgenodigd voor een aantal modeshows in Berlijn. Als een klein kind sprong ik een gat in de lucht. Ik kon nu eindelijk ook op avontuur in het buitenland. Meteen besloot ik een klein pension en een vliegticket te boeken. Helemaal alleen ging ik op pad. Ik puzzelde een beetje met de metromap en vond zo uit hoe ik met de U-Bahn bij verschillende evenementen en shows moest komen. Hier kwam ik al snel in contact met andere meiden (zie foto hieronder, waarom ik deze outfit koos? Geen idee.) en als ik geen zin meer had, dan ging ik gewoon terug naar mijn pension. De vrijheid om zelf te doen wat ik wilde vond ik heerlijk.
Maar het zijn van een einzelgänger heeft ook zijn keerzijde. De fashionblogger wereld is een groepsmens wereld. Iets waar ik regelmatig van baalde. Samen foto’s maken, samen op reis, alles samen met die ene bepaalde groep. Hierdoor viel ik ook met regelmaat buiten de boot.
Die ene keer in Parijs kan ik mij nog goed herinneren. Ik was alleen in Parijs en wist dat er ook andere Nederlandse bloggers in de Franse hoofdstad waren. Het leek mij leuk om met hun in de avond nog een drankje te doen en besloot ze een berichtje te sturen. Hierop kwam geen reactie.
Met verbazing en tranen in mijn ogen staarde ik naar het bericht. Ik vond het intens gemeen.
Toentertijd was er nog geen onbeperkt internet in Europa. Bij geen antwoord ging ik er van uit dat ze mijn bericht niet hadden ontvangen en besloot ze daarom een keer te bellen. Er kwam weer geen gehoor. Hierna volgde iets walgelijks. Op Twitter publiceerde een van de desbetreffende bloggers een bericht dat ik moest ophouden met stalken. Met verbazing en tranen in mijn ogen staarde ik naar het bericht. Ik vond het intens gemeen.
Meerdere malen spookte dezelfde dingen door mijn hoofd. Hoorde ik er gewoon niet bij? Was ik echt zo anders? Misschien stak ik wel te weinig tijd in deze mensen en konden ze het nu niet begrijpen dat ik wel met ze op pad wilde. Of misschien dachten ze wel; normaal horen we haar nooit en nu is ze alleen en wil ze met ons mee.
Duizenden keren heb ik mijzelf afgevraagd of ik misschien moest veranderen. Moest ik dan ook maar een groepmens worden? Moest ik maar leuk doen met iedereen en mijzelf gaan aanpassen terwijl ik daar eigenlijk geen zin in had? Dit alles dus doe, alleen maar om erbij te horen? Nee dit wilde ik niet. Ik wilde juist vrijheid!
Tijdens mijn verre reizen merkte ik dat er meer mensen zijn zoals ik.
Door de komst van mijn nieuwe platform DailyNonsense kreeg ik de kans om naar internationale bestemmingen af te reizen. De 25 daagse reis naar India, de vijf dagen in Tunesië en natuurlijk de reis alleen door het binnenland van Gambia. Het waren allemaal reizen waarin ik geleerd heb om mijzelf te zijn.
Daarnaast ontdekte ik tijdens deze reizen dat er meer mensen zijn zoals ik. Die mensen die het liefst ook de wereld over trekken. Mensen die prima in hun uppie op een hotelkamer kunnen zitten en dan als een soort van robot reageren. Mensen die ook na een paar dagen weer alleen verder willen en het niet fijn vinden om aan een groep vast te zitten. De ontdekking dat er meer mensen zijn zoals ik gaf mij een enorm opgelucht gevoel. Door te accepteren dat het niet gek is om een einzelgänger (dus een beetje anders) te zijn sta ik veel beter in het leven.
Niet begrepen worden, is erger dan eenzaamheid.
Ik heb door alleen te reizen niet alleen de wereld, maar ook mijzelf beter leren kennen. Daarmee kwam ook het besef dat ik nooit en te nimmer eenzaamheid heb gevoeld als ik alleen op pad was. Nee ik voelde eenzaamheid omdat ik niet begrepen werd en dat is vele malen erger.
Ik schrijf deze column omdat ik mensen bewust wil maken. Het is niet gek als je anders bent en dus geen aansluiting kan vinden bij een groep. Ik ben enorm benieuwd of jij een groepsmens of een einzelgänger bent en hoe je tegen dit verhaal aankijkt. Herken je jezelf in dit verhaal? Ik kijk uit naar de reacties en ga graag met jullie in gesprek over deze column. Tot de volgende keer!
