“Ben je hier helemaal alleen? Of heb je een vriend in Gambia?” zijn de vragen die de jongen meteen op mij afvuurt nadat ik mijzelf heb voorgesteld. Ik begin te lachen. “Ik heb geen vriend hier. Ik ben hier voor mijn werk”. De jongen zet zijn strandbedje omhoog en gaat rechtop zitten. “wat gaaf zeg, daar wil ik meer van weten”. Ik leg hem in een notendop uit wat ik nou precies doe. “Wat interessant! Enorm gaaf”, zegt hij terwijl hij ondertussen met zijn vingers de ober op het strand wenkt. “Even een cocktail bestellen, wil je ook wat”? Ik schud mijn hoofd. “Net een verse kokosnoot naar binnen gewerkt, dat is wel weer even genoeg”. De jongen lacht en vuurt meteen een nieuwe vraag op mij af. “Luister, wat ik mij dan meteen afvraag; is dit werk niet enorm eenzaam voor jou?” Oh daar komt de vraag weer, de vraag die iedereen mij altijd stelt.
Voel je je nooit eenzaam? Is een vraag die mij regelmatig wordt gesteld. Alleen reizen en dingen in je uppie ondernemen is in onze maatschappij best wel een beetje gek. Want stel je gaat alleen op reis of vakantie, dan is dat toch wel raar. “Vakantie vieren doe je toch met een groep? Heb je niemand om mee te gaan? Hoe doe je dat dan met eten, ga je dan gewoon alleen uiteten? Jemig lijkt mij wel saai hoor. Oh en hoe doe je dat dan steeds op het vliegveld? Lijkt mij vreselijk zo alleen” zijn uitspraken en vragen die ik regelmatig hoor. Waarom vinden mensen het altijd toch zo vreemd als je iets alleen doet en waarom moeten ze altijd zo’n oordeel hebben?
In onze samenleving heb je groepsmensen en einzelgängers. Groepsmensen willen graag aansluiting vinden bij een groep (sportclub, eetclub, vereniging of dergelijke), terwijl einzelgängers het liefst hun eigen pad bewandelen. Ik val vanaf jongs af aan in de laatste groep en dat was niet altijd even makkelijk. Ik ben enig kind en heb dus geen broertje of zusje. Als we op vakantie gingen was ik daarom genoodzaakt om mijzelf alleen te vermaken en of vriendjes te maken. Daar ging ik dan met een emmertje en een schepje over het strand, opzoek naar vriendinnetjes. Overigens vond ik het ook prima om zandkastelen te bouwen met mijn vader. Nooit heb ik het gevoel gehad dat ik iets miste.
Teamsporten waren niks voor mij. Meerdere malen heb ik een proefles hockey met mijn nichtje geprobeerd. Naast dat ik met de bolle kant van de stick sloeg en er dus niks van bakte vond ik het vreselijk om rekening te houden met een bepaalde groep. Maar ook met vriendinnetjes was het lastig. Waar zij zich uren lang samen aan het optutten waren en daarna in een groep naar de stad gingen zei ik altijd; “meiden ik kom later wel, ik zie jullie daar”. Iets wat behoorlijk gek is wanneer je 16 jaar oud bent en het een soort van aannemelijk is dat je altijd met vriendinnen bent. Ik had daar duidelijk geen behoefte aan. En eerlijk, ik vond mijzelf toch altijd een beetje gek. Dit resulteerde dat ik mijzelf een soort van ging forceren, wat niet altijd de leukste gevolgen had.
Toen ik ouder werd en begon met de fashionblog Fashionista Chloe, was dit eigenlijk niet anders. Soms hoorde ik blogger collega’s zeggen dat ze niet naar een evenement waren geweest, omdat niemand met hun mee wilde. Alleen gaan vonden ze eng en daarom hadden ze besloten om thuis te blijven. Waarom zou je niet alleen gaan? Hierdoor kon je toch nieuwe mensen ontmoeten? En juist nieuwe mensen ontmoeten gaf mij enorm veel energie.
Alleen ergens heen gaan en nieuwe mensen ontmoeten geeft mij juist energie.
In 2010 werd ik uitgenodigd voor een aantal modeshows in Berlijn. Als een klein kind sprong ik een gat in de lucht. Ik kon nu eindelijk ook op avontuur in het buitenland. Meteen besloot ik een klein pension en een vliegticket te boeken. Helemaal alleen ging ik op pad. Ik puzzelde een beetje met de metromap en vond zo uit hoe ik met de U-Bahn bij verschillende evenementen en shows moest komen. Hier kwam ik al snel in contact met andere meiden (zie foto hieronder, waarom ik deze outfit koos? Geen idee.) en als ik geen zin meer had, dan ging ik gewoon terug naar mijn pension. De vrijheid om zelf te doen wat ik wilde vond ik heerlijk.
Maar het zijn van een einzelgänger heeft ook zijn keerzijde. De fashionblogger wereld is een groepsmens wereld. Iets waar ik regelmatig van baalde. Samen foto’s maken, samen op reis, alles samen met die ene bepaalde groep. Hierdoor viel ik ook met regelmaat buiten de boot.
Die ene keer in Parijs kan ik mij nog goed herinneren. Ik was alleen in Parijs en wist dat er ook andere Nederlandse bloggers in de Franse hoofdstad waren. Het leek mij leuk om met hun in de avond nog een drankje te doen en besloot ze een berichtje te sturen. Hierop kwam geen reactie.
Met verbazing en tranen in mijn ogen staarde ik naar het bericht. Ik vond het intens gemeen.
Toentertijd was er nog geen onbeperkt internet in Europa. Bij geen antwoord ging ik er van uit dat ze mijn bericht niet hadden ontvangen en besloot ze daarom een keer te bellen. Er kwam weer geen gehoor. Hierna volgde iets walgelijks. Op Twitter publiceerde een van de desbetreffende bloggers een bericht dat ik moest ophouden met stalken. Met verbazing en tranen in mijn ogen staarde ik naar het bericht. Ik vond het intens gemeen.
Meerdere malen spookte dezelfde dingen door mijn hoofd. Hoorde ik er gewoon niet bij? Was ik echt zo anders? Misschien stak ik wel te weinig tijd in deze mensen en konden ze het nu niet begrijpen dat ik wel met ze op pad wilde. Of misschien dachten ze wel; normaal horen we haar nooit en nu is ze alleen en wil ze met ons mee.
Duizenden keren heb ik mijzelf afgevraagd of ik misschien moest veranderen. Moest ik dan ook maar een groepmens worden? Moest ik maar leuk doen met iedereen en mijzelf gaan aanpassen terwijl ik daar eigenlijk geen zin in had? Dit alles dus doe, alleen maar om erbij te horen? Nee dit wilde ik niet. Ik wilde juist vrijheid!
Tijdens mijn verre reizen merkte ik dat er meer mensen zijn zoals ik.
Door de komst van mijn nieuwe platform DailyNonsense kreeg ik de kans om naar internationale bestemmingen af te reizen. De 25 daagse reis naar India, de vijf dagen in Tunesië en natuurlijk de reis alleen door het binnenland van Gambia. Het waren allemaal reizen waarin ik geleerd heb om mijzelf te zijn.
Daarnaast ontdekte ik tijdens deze reizen dat er meer mensen zijn zoals ik. Die mensen die het liefst ook de wereld over trekken. Mensen die prima in hun uppie op een hotelkamer kunnen zitten en dan als een soort van robot reageren. Mensen die ook na een paar dagen weer alleen verder willen en het niet fijn vinden om aan een groep vast te zitten. De ontdekking dat er meer mensen zijn zoals ik gaf mij een enorm opgelucht gevoel. Door te accepteren dat het niet gek is om een einzelgänger (dus een beetje anders) te zijn sta ik veel beter in het leven.
Niet begrepen worden, is erger dan eenzaamheid.
Ik heb door alleen te reizen niet alleen de wereld, maar ook mijzelf beter leren kennen. Daarmee kwam ook het besef dat ik nooit en te nimmer eenzaamheid heb gevoeld als ik alleen op pad was. Nee ik voelde eenzaamheid omdat ik niet begrepen werd en dat is vele malen erger.
Ik schrijf deze column omdat ik mensen bewust wil maken. Het is niet gek als je anders bent en dus geen aansluiting kan vinden bij een groep. Ik ben enorm benieuwd of jij een groepsmens of een einzelgänger bent en hoe je tegen dit verhaal aankijkt. Herken je jezelf in dit verhaal? Ik kijk uit naar de reacties en ga graag met jullie in gesprek over deze column. Tot de volgende keer!
46 reacties
Wat goed dat je dit opschrijft en verwoord voor heel veel mensen die dit niet durven uit te spreken. Zelf ben ik een combinatie van beide. Vind groepen ook heel fijn maar daarmee bedoel ik mee mijn vriendengroep en familie in Nederland. Maar zodra ik op reis ga, ga ik het liefste alleen. Vind het heerlijk om mezelf af te zonderen en te genieten op mijn tempo van het land of omgeving. Ik ben ook anders dan andere en in begin was dat geen wat ik voelde vooral het onbegrepen worden. Gelukkig ben ik nu zover dat ik mezelf niet hoeft te verantwoorden om wie ik ben en doe. Dus jouw woorden zijn perfect verwoord.
Hi Dianna, Wat lief deze reactie. Goed om te zien dat er dus meer mensen zijn zoals ik! Dit is ook de reden geweest om het een keer op te schrijven. Regelmatig krijg ik namelijk dezelfde vragen :).. Succes met alle reisjes! 🙂 Groetjes Chloe X
Wat een mooi en herkenbaar verhaal. Precies op het juiste moment voor mij! Heb me 29 jaar lang prima gevoeld bij mijn einzelganger zijn. Kon daarnaast prima sociaal doen wanneer het uitkwam. De laatste jaren lijkt het alsof ik gezwicht ben onder sociale druk en begon ik me af te vragen waarom ik ben zoals ik ben..’anders’. Dank je Chloe..Ik ga mijn avontuurlijke reisjes weer oppakken, zonder dat ik kramprachtig mensen probeer mee te nemen;)
Hey Abdel, wat fijn om te horen dat je zoveel aan dit artikel hebt gehad. 🙂 Succes nog verder! Groetjes, Chloe
Wat een herkenbaar verhaal! Ik die ook het liefst mijn eigen ding en er zijn inderdaad mensen die dat gek vinden. In het begin probeerde ik het nog wel eens uit te leggen, maar nu laat ik dat meestal.
Hi Jacoba, fijn om te horen dat je er precies zo over denkt :-). Misschien zie ik je wel een keer tijdens het reizen. Zou leuk zijn! Groetjes Chloe 🙂
Hai Chloë,
Zie dat dit artikel al van paar geleden is, maar ik reageer toch maar even….
Zoveel herkenbaarheid, ook in de pijn de je hebt gevoeld door reacties van anderen.
Ik ben een einzelgänger al heel lang ( besef ik sinds kort). Altijd tegen muren van weerstand opgelopen. Ik was niet ” normaal”, moest me leren ” aanpassen”, ben onbeschoft behandeld door ” vrienden” en vooral; ik voel me nooit begrepen. Mijn hele leven geprobeerd me te conformeren aan de ” anderen”. En ondertussen ongelukkiger worden en meerdere burnouts achter de rug.
En nu is het klaar. Ik ben en blijf mezelf. Nonconformistisch. Ik ben niet gek, ik ben IK.
En niet alleen, zoals ik hier lees.
Dank je voor deze openheid.
Hiya Chloé. Great column! I’m happy that you are bringing awareness to being a lone wolf. I definitely fit into this category. I was uncomfortable for a long time. Mostly being the only lone person when I went to group events. I’ve overcome this by traveling to many different places in the world… Alone. I find that I like the wonderful surprises that other countries and cultures have to offer. Even the stress of navigating new airports and transportation options makes me happy at the end of the day. I’ve met many wonderful people on my travels. Some I maintain communication with over the years. I’ve even ventured to travel with people that I’ve met along the way or people I met at my destination. Although the experience was nice nearly every time… In the end I find it much more fulfilling to travel alone. Maybe this is selfish or I haven’t found a good traveling companion :-/ I have also found there are many people just like us! It’s not crazy to be an Einzelgänger. I feel fortunate to live the life I have been handed, and work hard for. Keep up the wonderful work as long as it makes you happy. Cheers.
Hi Bob, Wow you took the time to translate my entire article..Thanks a lot! Good to hear that you also find out yourself during all your travels. Cheers Bob! (by the way I am wondering how did you find this article? By Instagram or Facebook?)
Ik kan me helemaal vinden in je bericht! Ik ga het liefste samen met mijn man op reis. Maar als hij niet kan, ga ik heel graag alleen. Ik ben behoorlijk introvert, heb alleen zijn regelmatig nodig om weer op te laden, maar vind het daarnaast wel heel leuk om nieuwe mensen te ontmoeten. Maar ik heb er totaal geen probleem mee in mijn eentje op een terrasje te gaan zitten met mijn boek, heerlijk 🙂
Hi Kirsten, bedankt voor je leuke reactie. Goed om te horen dat je je kan vinden in mijn verhaal. Ik vind het ook zo heerlijk om alleen op een terras te zitten en zou het ook fanatisch vinden om met iemand de wereld over te trekken. Echter is het vinden van een juiste man niet altijd veen makkelijk lol! Ik hoop dat je DailyNonsense blijft volgen. Groetjes Chloe X
Hi Chloë,
Volledig herkenbaar je woorden.
Ben 54 j, de oudste uit een gezin van 4 kids, single, hoogsensitief en mijn passie is de wereld rondreizen. Ik heb zo het idee wanneer ik een verlof periode heb van : “Ik ga mij hier nu niet opsluiten tussen mijn 4 muren omdat ik alleen ben”.
Ik vind het gewoon zalig om mijn eigen tempo te mogen volgen, de nodige rust te respecteren en dan weer verder rond te trekken, nieuwe plaatsen en andere culturen te ontdekken en van die vrijheid te genieten.
In veel landen heb je dat groepsleven nog sterker dan in Europa en krijg ook steeds de vraag : Reis je alleen ? Heb je geen vrienden ? Heb je geen gezin ? Voel je je niet eenzaam ?
En inderdaad, vind het ook moeilijk niet begrepen te worden, als anders, niet normaal beschouwd te worden, maar ach ja…
Het voelt voor mij ook niet goef om me aan te passen aan de normen van wat hoort, om er bij te horen. Ik vind het leuk zo..
Bedankt voor je uitgebreide reactie! Nog heel veel plezier met al jouw reizen! X
erg goed geschreven! ik kan me in een hoop punten echt terug vinden 🙂 ik ben zelf een aantal jaar geleden uit een zogenaamd vriendengroepje gestapt omdat ik niet de noodzaak zag van elk weekend met z’n allen in een kroeg hangen. ik was liever thuis met mijn man en stond ook heel ergens anders met mijn leven. getrouwd, allang klaar met studeren en had een fulltime baak en een koophuis. de rest van de groep was wel van mijn leeftijd maar nog niet op dat punt. toen ik een avond naar de verjaardag van mijn beste en oudste vriendin van school ging, en dus een keer niet met hun weg was, kreeg ik rare berichten vanuit hun kant. vragen als waarom ik wel naar die vriendin toe kon en niet elke week naar hun etc. dat was voor mij de druppel om gewoon lekker mijn eigen leven op mijn eigen manier te volgen. liever 1 best friend van 10 fake friends die je niet jezelf kunnen laten zijn en je niet willen begrijpen!
*fulltime baan :’) soms ga ik te snel over het toetsenbord heen haha!
Hey Chloé. I like to translate your articles. It helps me learn a bit about other languages. I’m pretty good with German. With some similar words I can understand the main points listening to Dutch but reading and spelling I have the trouble. Your English is very good by the way. I found this article on my Twitter feed… Or maybe Instagram I haven’t used Facebook in some years but my Twitter is @CurtisAintlow. The same for Instagram if you want to check them out. You’ll see I’m a Einzelgänger by the number of followers I have
Oops… Some words got left out… I found this article on my Twitter feed… Or maybe Instagram… Hmmm I’m not sure exactly lol.
Awesome report Chloe! xoxoxo
Hi Chloë, heel herkenbaar! Ik ben zelf ook enig kind, jezelf vermaken is mij dan ook niet vreemd. Echter werd dit vroeger al niet begrepen en wilde vriendinnetjes altijd afspreken. Ik durfde geen nee te zeggen, met als gevolg dat ik heel vaak naar huis wilde en dingen tegen mijn zin in deed. Fijn om je stuk te lezen en te beseffen dat ik niet raar ben. Het lukt me namelijk nog altijd niet om dit stukje 100% te accepteren. Ik kan jaloers zijn op een groepje vriendinnen die naar een festival gaan. Maar als ik heel eerlijk ben, heb ik daar ook geen behoefte aan. Het is de maatschappij die mij het gevoel geeft dat dat ‘goed’ is. Liefs Michelle
Hi Michelle, bedankt voor je reactie. Dat van vriendinnen groepjes snap ik precies. Ik heb ook wel eens gehad dat men mij dan niet mee vroeg en dacht hey, en ik dan.. Achteraf dacht ik altijd wat zeik je nou? Je houdt daar helemaal niet van.. Het is toch dat de maatschappij je echt een bepaald gevoel van ‘goed’ en ‘fout’ oplegt. Hoop dat je DailyNonsense.nl blijft volgen…
Hey Chloë, sterke column! Ik herken mezelf hier heel erg in. Eerst dacht ik altijd dat ik gewoon verlegen en onzeker was maar dat is ‘t helemaal niet. Ik wil gewoon meer m’n eigen ding doen in plaats van achter een groep aan te hobbelen, dat is iets wat ik me met de tijd meer ben gaan realiseren. Tijdens mijn studie is het ‘bij de groep willen horen’ eigenlijk omgebogen in ‘niet caren om of je er zogenaamd bij hoort, maar bezig zijn met wat je zelf wil!’.
Op dit moment zit ik in Nieuw-Zeeland, waar ik inmiddels al 2 maanden heb rondgereisd. In m’n eentje. Ik weet nog hoe ontzettend zenuwachtig ik was van tevoren, want, zou ik wel aansluiting vinden bij mensen, zou ik niet gek worden van eenzaamheid, wat nou als ik het na een week al gezien heb…? Allemaal zorgen voor niets. In je eentje reizen is het beste wat je kunt doen en het is niet voor te stellen hoeveel ik in de afgelopen tijd heb geleerd, ik heb het gevoel dat ik me in sneltreinvaart nóg meer ontwikkeld heb! Nu zie ik er ook niet meer tegenop om straks op zoek te gaan naar een plekje voor mezelf in Nederland.
Alleen reizen heeft ervoor gezorgd dat ik eindelijk écht mijn eigen keuzes durf te maken, en het ook echt doe. En ‘t voelt heerlijk bevrijdend!
Hi Kirsten, het lijkt alsof ik mijzelf hoor praten. Inderdaad alleen reizen is zo fijn. Blijf je in Nieuw Zeeland of ga je binnenkort weer terug? Ik ben erg benieuwd. Groetjes Chloe 🙂
Wat een herkenbaar verhaal!
Veel mensen begrijpen het idd niet en vinden het maar gek. Maar ik ben gestopt mij te verantwoorden. Eenzaam ben ik ook eigenlijk nooit maar wordt wel eens moe van het onbegrip.
Reizen alleen vind ik dan ook heerlijk maar nieuwe bijzondere mensen ontmoeten vind ik ook geweldig.
Nogmaals wat een mooi en herkenbaar verhaal!
Liefs en knuffel Iris
Hey ik herken mijzelf hier heel erg in. Ik ben een jongen van 17 en vind het heerlijk om lekker mijn eigen ding te doen. Ook kan ik er ook onwijs van genieten om mooie plaatsen te bezoeken in het buitenland met mijn familie. Alleen schaam ik me er weleens voor omdat mijn leeftijdsgenoten vaak gaan stappen en veel dingen met elkaar doen ook plaatsen zij veel op social media dan ben ik vaak het buitenbeentje maar zie wel dat ik mijzelf steeds meer accepteer.
Mooi artikel!
Groetjes
Ah wat goed om te horen! Keep on going! Fijne zomer 🙂
He Huub, ik ben ook een jongen van 17 en ik kan me precies hierin vinden.
Dankjewel voor dit artikel, kan me hier zo in vinden.
Goed om te horen! Bedankt voor je reactie 🙂
Wat een leuk artikel!
Ik herken mezelf helemaal in jouw verhaal. Ik zit op de middelbare school en ik merk vooral daar dat het gek wordt gevonden als je een einzelgänger bent. Mensen verwachten gewoon van je dat je op mijn leeftijd altijd met vriendinnen bent, terwijl ik het ook heerlijk vind om alleen te zijn en mijn eigen ding te doen. Ik fiets bijvoorbeeld het liefst in mijn eentje naar huis, terwijl mijn vriendinnen altijd samen willen fietsen. Ik fiets met ze mee want ik ben bang dat ik ze beledig als ik zeg dat ik liever alleen fiets.
Ik ga ook regelmatig in mijn eentje naar de stad. Heerlijk. Gewoon lekker mijn eigen ding doen. Een ijsje erbij en mijn dag kan niet meer stuk 🙂 . Met vriendinnen moet je altijd rekening met iedereen houden.
Ah wat goed om te horen dat je zo happy bent met jezelf en alleen zijn. Hierdoor heb ik juist ook het artikel geschreven. Ik hoop meer ‘bewustzijn’ te creëren rondom dit soort dingen. Daarnaast hoop ik dat je DailyNonsense blijft lezen. Liefs X
Hiya Chloé.
I am also a lone traveler. I have tried to travel in groups but I’m much happier to travel alone with the freedom to do what I want, when I want. I’m able to make friends along the way but if it happens that I don’t meet friends I’m totally fine with that. I’ve always loved that you travel alone. I also think traveling alone makes a person stronger and more self reliant.
I remember when you had the crazy problem in Paris. I felt so sorry for you. Some people are just mean or jealous. I think your situation in Paris was jealousy by the others. But that’s just my humble opinion.
Thank you for writing this column. I think it will help others.
It’s nice to see you’ve been able to get out and travel a bit recently. The tiny house camping was cool. There is a tiny house village in my region. It’s very cute.
I can’t wait to get on a plane and travel again. Cheers Chloé
Sincerely,
Bob
Niet begrepen worden door mensen of mensen die zeggen dat je moet veranderen maakt je inderdaad erg eenzaam. Maar nu ik dat los laat, maak mij dat enorm gelukkig en heb ik het geluk dat mij man net als mij is. Dus ja, misschien ben ik anders dan andere mensen. Maar liever dat, dan dat ik niet trouw aan mijzelf kan zijn.
Wat een hele fijne reactie! Dank daarvoor X
Hai Chloë,
Zie dat dit artikel al van paar geleden is, maar ik reageer toch maar even….
Zoveel herkenbaarheid, ook in de pijn de je hebt gevoeld door reacties van anderen.
Ik ben een einzelgänger al heel lang ( besef ik sinds kort). Altijd tegen muren van weerstand opgelopen. Ik was niet ” normaal”, moest me leren ” aanpassen”, ben onbeschoft behandeld door ” vrienden” en vooral; ik voel me nooit begrepen. Mijn hele leven geprobeerd me te conformeren aan de ” anderen”. En ondertussen ongelukkiger worden en meerdere burnouts achter de rug.
En nu is het klaar. Ik ben en blijf mezelf. Nonconformistisch. Ik ben niet gek, ik ben IK.
En niet alleen, zoals ik hier lees.
Dank je voor deze openheid.
Oh…wat herkenbaar…
Nee hoor. Ik vind dit normaal en herken het helemaal. Heerlijk, een paar dagen geen mensen zijn, en je eigen ding doen. Het zien van mensen wordt soms wel eens overschat; Je ziet hordes mensen die hun hele leven baseren op het met mensen samen ziojn, en alle eigenwaarde halen uit de reacties van anderen. Het ook alleen gelukkig kunnen zijn is in mijn ogen een zegen! Ik heb ook bewust geen kinderen.
Hoi,
Het einzelgänger verhaal herken ik zo goed, ik heb het alleen nog niet 100% kunnen omarmen, komt ook door de buitenwereld en de media. Soms vraag ik me wel es af of ik niet gewoon eenzaam ben, ik heb wel vriendinnen maar die hebben ook hun eigen leven. Als ik social media mag geloven is het niet normaal om dingen alleen te doen, ik zie veel foto’s voorbij komen van groepen mensen die de wildste dingen doen en volle agenda’s. Dan denk ik wel es: is er iets mis met mij? Maar als ik dan bij mezelf nadenk, wil ik dat wel? Wil ik een volle agenda, wil ik constant sociaal zijn behalve op mn werk, wil ik me aanpassen aan mensen met wie ik niet op 1 lijn zit…..hell no 🙂
Dus ja, ik denk wel dat ik een einzelganger ben, 2 jaar geleden in mn eentje naar Londen geweest, ik vond het eng, maar man, wat vond ik het heerlijk dat ik mn eigen plan kon trekken en geen rekening hoefde te houden met anderen. En toch daar ook weer commentaar op gekregen; dat is toch niet gezellig, dat is toch niet leuk.enz…..nou ik vond het heerlijk 🙂 hoop dat ik na de corona ellende weer in mn eentje er op uit kwam, al zal ik het vast weer eng vinden. Ik ken ook geen anderen die zo op zichzelf zijn als ik, das ook wel weer jammer, kan je een beetje sparren met elkaar.
Bedankt voor je verhaal, inspirerend.
groetjes
Leentje
Bij het surfen op internet kwam ik jouw artikel “Ik ben een einzelgänger, is dat zo gek?”. Ik (Jan-Anne) herken mij heel erg in jouw artikel.
Ik heb heel bewust én definitief gekozen om voor altijd single te blijven én voor altijd een zeer klein sociaal netwerk te hebben dat ik nooit meer zal uitbreiden.
Afgelopen voorjaar stond ik op de website van RTL Nieuws onder het rubriek “nooit meer”. Dat was begin mei 2021. In december 2019 stond ik ook in een plaatselijke krant. In beide artikelen ben ik uitvoering ingegaan, waarom ik voor deze levensstijl heb gekozen.
Ik kan me alleen prima vermaken, heb een ontzettend leuke baan en bezoek zo’n drie keer per maand een kring. Kortom: altijd alleen, maar nooit eenzaam!
Erg laat, maar ik kwam je blog tegen op Google. Eindelijk iemand die ook van solo reizen houdt, maar niet perse van dat ‘geclinch’ en gezellig alles samen doen. Ik vind het heerlijk om in mijn eentje door de stad te lopen, ergens alleen te gaan eten en daarna lekker op mijn kamer een serie te kijken. Maar vaak krijg ik het gevoel dat je het verplicht leuk moet vinden om gezellig te koken, de bar in te duiken en na 3 dagen samen verder te trekken. Fijn dat er toch meer echte soloreizigers zijn 🙂
Hee hoi,
Ja er zijn gelukkig meer solo reizigers in de wereld 🙂
waar gaat je volgende reis heen?
Ik was vandaag bij de oefentherapie voor oefeningen vanwege mijn ziekte. En ze vroeg mij een aantal vragen zoals: Sport je, nee ik sport niet maar heb dit wel in het verleden gedaan, maar ben niet echt een sporttype. Werk je, ja ik ben bezig met mezelf … ik wist precies waar deze vragen zou eindigen. Eenmaal achter het bureau vroeg ze verder om ook de oorzaak van mijn probleem te komen. Hoe is dat bij vrienden, heb je dit probleem ook? Ga je naar de kroeg met vrienden… nee zei ik. Niet lang daarna zei ze: oh je bent dus een einzelgänger, niet echt zei ik en niet iedereen is hetzelfde. Waarom wordt er over dit onderwerp altijd zo lacherig over gedaan?
Hi Linda, dank voor je open reactie en vervelend om te lezen dat je de dingen zo ervaart. Alleen dingen doen wordt vaak gezien als eenzaam, saai en gek, maar wat is gek? Voor mij is het gek dat je altijd iemand moet hebben om dingen mee te doen. Dat je ergens niet heen gaat omdat je niemand hebt om mee te gaan. Juist door dit soort artikelen te delen wens ik dat er meer bewustzijn, acceptatie en samenhorigheid ontstaan. Als je nog vragen hebt en of dingen kwijt wilt deel het gerust hier in de reacties! Fijne dinsdag!
Hoi Chloë. De beantwoord knop werkt niet dus antwoord ik op deze manier.
Wat betreft einzelgänger, zo voel ik mij nooit en ik voel mij zeker niet alleen of eenzaam. Dat is wat andere mensen van je maken als je dingen zegt over jezelf of door de vragen die zei stellen. Ik mag dan niet de 300 vrienden op Facebook hebben, maar ik heb zeker vrienden. Mensen moeten niet gaan oordelen, maar eerst naar hunzelf kijken. Bedankt voor je antwoord, en ik wens jou ook een hele fijne dag!
Dank voor je reactie, hele fijne feestdagen!
Wat fijn om dit te lezen van andere mensen. Wat ik nog niet lees is dat ik het liefste echt alleen ben als ik vrij ben van werk. Ik kan er tegenop zien als ik twee dagen vrij heb, maar bijvoorbeeld zaterdagavond een afspraak om 19.00 heb met mensen. Het liefste meld ik mij ziek om lekker tv te kijken, maar dat hoort niet. Je hoort wel met mensen af te spreken af en toe. Ik zeg mensen omdat ik heel veel “vrienden” heb gehad in het verleden, maar dat ik nooit het gevoel had dat ze mij zo goed begrepen als ik mijzelf. Er nooit zo voor mij waren als ik voor mijzelf.
Ik besef dat dit raar klinkt en omdat mijn moeder echt eenzaam is overleden, ben ik ook wel eens bang dat ik dit nu heel fijn vind, maar uiteindelijk ook eenzaam overlijdt omdat dat gevoel misschien over twintig jaar wel mij overvalt.
Ik heb heerlijk werk, twee katten, maar geen familie. Oppervlakkige contacten, maar daar moet ik dus zin voor maken. Geen partner, geen kinderen. Toch ben ik nog nooit zo ontspannen en gelukkig geweest. Raar maar waar ofzo?