Generatie millennial heeft torenhoge verwachtingen van zichzelf. Is dat gek?

Terwijl ik met een schuin oog naar het journaal kijk hoor ik de nieuwslezer iets zeggen over de “millennial” en hun zware leventje. De millennial zou idealistisch en ambitieus zijn en denkt persoonlijk de wereld te kunnen verbeteren. Daarnaast kunnen ze niets hebben en vallen ze met bosjes om in een burnout. De journalist, overduidelijk eentje uit de genaratie babyboomer, vertelt het bijna met een lach. Met grote vraagtekens staar ik naar de tv en de enige vraag die ik mijzelf stel is: zijn wij , de millennials, echt zoals overal wordt omschreven? 

Wanneer ik met mijn millennial leeftijdgenoten praat over de generatie ná ons, generatie Z, vinden we ze eigenlijk allemaal verwend, te gefocust op hun telefoon en enorm bijdehand. Generatie Z is het daar natuurlijk niet mee eens. Ondanks dat, blijft het voor ons, millennials, makkelijk om hierover te klagen. Net zoals het voor de babyboomer makkelijk is om over de millennial te klagen. Want hey, vroeger was alles beter.

Generatie millennial - de millennials

Hoe wij, millennials, nu worden neergezet lijkt een gevolg van hoe wij zijn opgegroeid. Zijn wij idealistisch? Ja zeker! Dagelijks worden we op social media geconfronteerd met succesverhalen en positieve veranderingen van mensen zoals jij en ik. Als hij het kan, kan ik het ook? Ok, natuurlijk weet ik ook wel dat het niet zo werkt. Maar toch. Ik blijf het persoonlijk best fijn vinden om die power van je idealen nastreven te voelen.

Ambitieus zijn? Dat móet tegenwoordig bijna wel. Ik weet nog goed toen ik begon met solliciteren naar een echte grote-mensen-baan. Vol goede moed klapte ik mijn laptop open opzoek naar vacatures. Nog geen tien minuten later klapte ik mijn laptop van schrik weer dicht. Voor een startersfuncties wordt momenteel 5 jaar werkervaring en vier behaalde masters verwacht. Oh en als je ouder bent dan 30, dan kun je het wel vergeten. Dit is misschien overdreven, maar de lat wordt voor starters op de arbeidsmarkt enorm hoog gelegd en dat kan soms frusterend werken. Onder andere hierdoor is de hoeveelheid millennials met een burn-out fors gegroeid.

Denken we door social media dat het gras altijd groener is aan de overkant?

Maar er is nog iets. Niet alleen anderen leggen die lat te hoog, nee ook de millennial heeft torenhoge verwachtingen van zichzelf. Eerlijk? Ook ik ben redelijk perfectionistisch. Ik ben nooit 100% tevreden en kan niet echt goed genieten van behaalde resultaten. Waar ligt dat dan aan? Is social media hier mede de oorzaak van? Denken we door social media dat het gras altijd groener is aan de overkant?

Lees ook:  Omgaan met teleurstelling en frustratie, dat doe je zo!

Door het perfecte geschetste social beeld heb ik zelf soms het gevoel dat je zonder perfectie niet mee telt. En natúúrlijk heb je zelf de keuze om je door social media gek te laten maken. Maar toch, kun je nog wel gelukkig zijn zonder al deze perfecte aspecten? Is dit de reden dat wij, millenials, er alles aan om dat fantastische leven te krijgen? Mijn mening? Ik noem het eerder living on the edge. Je pusht jezelf tot het randje om er er uiteindelijk bij te kunnen horen. Maar is dit haalbaar? Of zullen we vroeg of laat allemaal falen?

Generatie millennial - de millennials

Als ik naar mijzelf kijk kan ik van het rijtje idealistisch, ambitieus en wereldverbeteraar alle drie wel aankruizen. Ik ben in zekere zin behoorlijk idealistisch en stiekem vind ik dat heerlijk. Ik bouw graag luchtkastelen om ze vervolgens aan te passen naar een realistisch kasteel. Als ik alleen maar realistisch ga nadenken, verlies ik toch echt wel de passie.

Vroeger was vast alles beter, maar ik ben blij dat ik nu leef.

Waarom in beperkingen denken alsof zoveel mogelijk is? Als een echte millennial jaag ik mijn ambities na en heb ik mij, samen met mijn vriend, ingeschreven bij de Kamer van Koophandel om straks het recreatiebedrijf van mijn schoonouders te gaan runnen.

Om een lang verhaal kort te maken. Ergens blijven we denk ik altijd zeuren op wat andere generaties doen. Tijden veranderen en zo ook generaties. De een groeit op in een economische crisis, de andere in enorme welvaart. Logisch dat je levensidealen en prioriteiten dan anders zijn. Vroeger was vast alles beter, maar ik ben blij dat ik nu leef. Ik ben heel erg benieuwd hoe jij hierover denkt! Laat je het weten in een comment?

Frederieke Meijerink

Frederieke (30) is geboren in Enkhuizen, heeft gestudeerd in Zwolle en is onlangs verhuisd naar een dorpje in zuid-west Drenthe waar ze met haar vriend bij haar schoonouders op het erf woont. Ze werkt parttime bij een woongroep voor minderjarige vluchtelingen, en is daarnaast bezig om het recreatiebedrijf van haar schoonouders over te nemen. Frederieke sport graag, is verslaafd aan chocolade, gaat het liefst ieder jaar naar haar zus in Australië en wordt door haar vriendinnen the comedian genoemd.

2 Reacties

Reageer ook

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

  1. Leuke column! Voor mijzelf betekent ambitie uitstralen en een ‘droom’ willen najagen, ook het doorzettingsvermogen hebben/willen tonen om op de moeilijke momenten je doel met passie te bestrijden. Deze momenten zijn het die je ambitie en droom realistisch maken naar mijn idee, en daar zie ik zat voorbeelden van. Neem Kjeld Nuis – die 2 Olympische kwalificatietoernooien faalt en bij de 3e zich wel plaatst en 2 plakken GOUD wint op de Olympische Spelen. Een militair – die meerdere dagen 50km of meer aflegt en keer op keer zijn eigen kuil graaft in training met een volledige uitrusting – om vervolgens een missie in Uruzgan succesvol te volbrengen en daar de wereld een stukje beter te maken. Of een scholier, die op Wiskunde het hele jaar zwoegt, leert, onvoldoendes haalt – om vervolgens toch een nipte voldoende op het eindexamen te halen. Of een ondernemer met passie voor horeca, die urenlange conversaties met een accountant moet onderhouden om zijn/haar bedrijf financieel gezond te houden terwijl de rekeningen binnenstromen. Doorzetten op de momenten die ver van de droom/ambitie weg liggen is cruciaal naar mijn idee. Om terug te gaan naar topsport, neem Sven Kramer, 9x winnaar WK allround + 4x Olympisch kampioen. Hij gaf aan na een verloren WK allround dit jaar op eigen bodem in Amsterdam, dat hij ook even niet wist waar dat aan lag, omdat er 26 jaar topsport in zijn lijf zit. 26 jaar, hij is waarschijnlijk wel tienduizend keer kapot gegaan op training in hooggebergtes, in de anonimiteit, ver weg van de daadwerkelijke passie voor schaatsen.

    Ik denk dat vaak de oudere generaties dit als feedback voor onszelf willen meegeven (ik reken mijzelf ook onderdeel van de millennium generatie) – omdat niets vanzelf komt en zij ons overspoeld zien door kansen en mogelijkheden die zijzelf wellicht niet altijd gehad hebben, maar desondanks altijd hebben geknokt om het resultaat te halen. Die feedback komt in vorm van serieuze feedback – maar ook vaak als in grappen en grollen ‘daar heb je de millenium’ of ‘dat is er eentje van de patatgeneratie’. Daar valt een les uit te halen terwijl je er om lacht.

    Torenhoge verwachtingen van jezelf hebben? De vraag is naar mijn mening niet “Is dat gek?”, maar “Waarom niet?” Je leeft maar een keer – voor mij gaat het erom wat je wilt en daarna 150% volle bak te geven om daar zo veel mogelijk succes/plezier uit te halen, of dat nu op sociaal of professioneel vak is. Alles wat daar omheen afspeelt weeg je af, neem je mee, lach je om of neem je met een korrel zout. En daarbij, social media kan bepalen wat ik moet zien, wat ik wel of niet leuk moet vinden, welke brands ik zie, welke foto’s ik bekijk en wie ik accepteer als connectie of niet – maar social media bepaalt niet wat ik wil en waar ik 150% voor ga. Torenhoge verwachtingen? JA! Richt op de maan en land tussen de sterren.

    En over vroeger was alles beter – dat is een opmerking die net zo valide is als dat de aarde geen zwaartekracht zou hebben. Om terug te vallen op Sven Kramer – voor dat hij 9x wereldkampioen & 4x Olympisch kampioen en ’s werelds allerbeste – was er zeker een journalist die Rintje Ritsma/Gianni Romme of iemand anders als de beste schaatser ooit betitelde. Wordt Pele bijvoorbeeld nu statistisch niet voorbijgestreeft door Messi? En konden ze in de Gouden Eeuw al naar de Maan? Hebben wij het in Europa nu niet beter voor elkaar dan in de jaren 40 en 50? Misschien ben ik daar iets te materialistisch of te makkelijk in – maar het streeft wel als uitstekend weerwoord tegen het geklaag dat alles vroeger beter was – ik geloof daar niet in. Tegen iedereen die roept “vroeger was alles beter” zeg ik – iedere tijd en generatie heeft altijd zijn eigen succes en zorgen, kap met de generatie vergelijking – want het slaat als een lul op een drumstel. Misschien klonk dat vroeger wel beter dan nu? Wie weet?

    Uiteindelijk gaat het maar om 1 ding, wat jij wilt bereiken voor jezelf, en anderen en daar wijkt alles voor – vooral social media.

    1. Hé Lennart,

      Bedankt voor je reactie!

      Mooi om te lezen dat jij juist de positieve kanten er uit kan halen. De torenhoge verwachtingen van jezelf zijn inderdaad een hele fijne drijfveer om alles uit het leven te halen wat er in zit (en meer!). Maar waar ik zelf toch wel regelmatig tegen aan loop zijn de hoge verwachtingen die, bijvoorbeeld, werkgevers hebben van millennials. Ik zou willen dat ik dat ook positief kon omzetten tot extra motivatie!

      En ik geloof ook zeker niet dat vroeger alles beter was. Het is inderdaad zo makkelijk om te zeggen als je wil klagen over andere generaties. Maarja, ik vind het vergelijken van generaties ook nergens op slaan!

      Groetjes, Frederieke