Ik zit in het vliegtuig naar Montreal en scrol door mijn video’s heen. Diverse landen passeren de revue. Ik beland bij de filmpjes gemaakt tijdens mijn reis door Arunachal Pradesh India. Ik check de datum. Oktober 2017. Ik besef mij dat het precies een jaar geleden is dat ik aan het grote 25daagse avontuur door North-East India begon. Een avontuur welke mijn leven veranderde.
Vooral in de tijd van mijn modeblog voelde ik een druk om er altijd maar leuk en modebewust uit te zien. De modewereld gaat snel en om daar bij te horen zou je daar in mee moeten gaan. Tijdens mijn reizen koos ik mijn outfits met perfectie en zorgde ik dat ik voldoende kleding mee had om zo leuke foto’s te maken. Dit was immers mijn werk en inkomstenbron. Met koffers vol ging ik naar bestemmingen toe.
Vaak was ik voorafgaand aan de reis blij met mijn outfits, maar eenmaal op locatie, als ik mijzelf ging vergelijken met de internationale bloggers, vond ik mijn outfit met regelmaat waardeloos. Het was daarnaast de normaalste zaak om jezelf tijdens een modeweek 3x of soms wel 5x op een dag om te kleden. Iedereen doet het, en wil je erbij horen, dan zou je mee moeten gaan in deze ‘madness’. Als ik er nu op terug kijk besef ik mij ook zeker dat er een constante vergelijking met anderen plaats vond. Iets wat mij zeker niet altijd gelukkig maakte.
Iedereen doet het, en wil je erbij horen, dan zou je mee moeten gaan in deze ‘madness’
Kun je je voorstellen dat ik nu soms drie dagen dezelfde broek draag? Eenmaal het roer omgegooid te hebben nam de druk af, maar zelfs tijdens de start van DailyNonsense had ik nog last van het perfecte plaatje. Ik weet nog dat ik een paar dagen met mijn toenmalige lover weg ging en ik een outfit had bedacht voor ons boottochtje, de lunch en het diner. Terugdenkend vind ik het echt zwaar overdreven, maar toch weet ik zeker dat meer meiden (en vooral de meiden die actief zijn op Instagram) dezelfde drang voelen of misschien hebben gevoeld om dit ook te doen.
Alles veranderde tijdens mijn reis naar Arunachal Pradesh. In India maakte het niks uit wat ik aan had en na een week besefte ik dat ik daardoor veel minder druk voelde. Dit gevoel was zo fijn en het maakte mij intens gelukkig!
Ik ben een typ van uiterste, dus eenmaal thuis uit India veranderde mijn voorkomen drastisch. Ik deed minder moeite, trok vaker dezelfde kleding aan en had soms gewoon geen zin om bijvoorbeeld mijn nagels te lakken. Ik was zo gelukkig geweest zonder al die kleding poespas, dat ik er in Nederland ook geen zin meer in had. En tja, dat werd niet altijd gewaardeerd.
Als ik nu terug kijk op die periode denk ik dat ik van het ene uiterste (modemeisje) naar het andere uiterste (soort van halve hippie) ging. Don’t get me wrong; niks tegen modemeisjes of hippies hoor.
Steeds weer wilde ik het gevoel van een leven zonder druk ervaren.
Een jaar lang pakte ik alle reizen aan die op mijn pad kwamen. Steeds weer wilde ik het gevoel van een leven zonder druk ervaren. Ik besloot thuis bij mijn ouders te wonen om zo geen druk van geld ’te moeten hebben’ te voelen, ik besloot mijn platform met meerdere gastschrijvers verder uit te breiden zodat niet alle druk op mijn schouders en vooral niet op mijn uiterlijk werd gelegd en ik besloot mijn foto’s alleen nog maar te maken met kleding die ik die dag ook daadwerkelijk aan had gehad.
Het gekke is dat wanneer ik foto’s terug kijk uit mijn modeblog periode ik mijzelf misschien wel knapper vind. In die periode was ik dunner, had ik enorm veel kleding, had ik altijd een tintje van de zon en droeg ik bijna op iedere foto een hippe outfit. Maar daarnaast stond ik ook altijd onder druk, stress, was niks goed genoeg en was ik niet gelukkig. Althans, ik kon het gevoel van geluk niet meer ervaren.
Ik was ergens verzuurd door de perfectie die we vandaag de dag allemaal schetsen. De perfectie van succesvol zijn op LinkedIn, de perfectie van gelukkig zijn op Facebook en de perfecte van de mooiste foto’s op Instagram. Overal leek iedereen gelukkig, terwijl ik dat niet meer zo kon ervaren.
Regelmatig hoor ik mensen over burn-out of depressies. Terwijl ik dit verhaal schrijf en alles op een rijtje zet besef ik dat ik hier misschien ook wel tegenaan heb gehikt. Hoe ik uiteindelijk overwon?
Ik was verzuurd door de perfectie die we vandaag de dag allemaal schetsen.
Door een jaar lang opzoek te gaan naar die kleine bijzondere momentjes die je gelukkig maken. Die momentjes die voor iedereen anders zijn, maar die iedereen soms weer even moet (terug) vinden. De momentjes die bij mij niet zaten in businessclass vliegen (wat ik wel heel cool vind), heel veel kleding hebben, perfecte foto’s, duur uiteten of in luxe hotels slapen.
Nee die momentjes die zitten in de tent open ritsen en zien dat de zon schijnt, kinderen in India horen lachen om je gekke gedrag, samen met mijn reisgenoot stil zijn van een bezoek aan Srebrenica, met random Afrikaanse meiden in een club in Gambia dansen, douchen in een rivier, kei hard meezingen op Celine Dion, rummikubben in Drenthe, een Bosniër die ‘my wife’s cake’ aan je geeft bij de koffie, Op de tafel dansen tijdens Oktoberfest in München, een lach op iemands gezicht zien verschijnen.
We zijn nu precies een jaar verder en inmiddels doe ik af en toe een beetje water bij de wijn. Ik kan er nu ook weer van genieten om mij leuk aan te kleden. Niet iedere dag, maar bijvoorbeeld wel voor een date of tijdens een mooi evenement. Tot voor kort wilde ik altijd weg, weg, weg, maar nu vind ik ook heerlijk om tijd door te brengen in Nederland met vrienden en familie.
Zou de zoektocht naar mijzelf en vooral de zoektocht naar geluk voorbij zijn of was het geen zoektocht en blijf ik toch altijd reizen? Who knows? De beslissing dat ik een vaste woonplek rondom Amsterdam wil is in ieder geval gemaakt. Nu moet ik dat plekje alleen nog zien te vinden. Maar hey, dat weer een ander verhaal…
We zetten de daling in en ik voel een traan langs mijn wang lopen. Ik zucht een keer diep in en een keer diep uit. Naast mij stopt een vrouw drie dropjes in haar mond. Ze houdt de zak met dropjes voor mij neus. ‘Do you want too?’ Ik glimlach. ‘Yes please!’. Ik grabbel in het zakje. ‘Take a several please, otherwise I take them all!’ We lachen beide.
