Als mensen aan mij vragen welk land ik zou adviseren als reisbestemming dan zeg ik altijd India. India, het land van uiterste, zet iedere reiziger aan het denken. Het is vies, het nog steeds bestaande kastensysteem (waardoor er ongelijkheid ontstaat) is een groot probleem en er is veel armoede. Maar ondanks dat zijn de mensen enorm vriendelijk en behulpzaam. Door een land als India te bezoeken besefte ik des te meer hoe goed we het hier in Nederland hebben en ga je juist de kleine dingen In Nederland veel meer waarderen.
Alweer drie jaar geleden maakte ik voor de eerste keer een rondreis door India. Ik bezocht de wereldstad Mumbai, verdwaalde in de blauwe straten van Jodphur, bracht een bezoek aan de indrukwekkende stad Varanassi en bekeek natuurlijk het wereldwonder Taj Mahal. Na mijn eerste bezoek aan dit land werd ik verliefd op India en reisde ik nog twee keer terug om meer te ontdekken.
Ook India is geraakt door de Coronacrisis. Nog geen paar weken geleden ging het hele land in lockdown. Meer dan 300.000 arbeidsmigranten liepen van de grote steden duizenden kilometers terug naar huis en inmiddels zitten veel Indiërs vast, zonder salaris. Hoe moet het nu verder? Hoe gaat India eruit zien na de Coronacrisis? Ik zoek contact met de Amsterdamse Jaira Sona Chin (25). Met haar Nederlandse NGO stichting The Blue House Project in Pushkar India helpt ze kansarme straatkinderen in Pushkar.
‘India, een prachtland, hoe is jouw liefde voor India en vooral Pushkar ontstaan?’
‘Met mijn familie reisde ik al veel buiten Europa, dus de liefde voor reizen heb ik van geen vreemde. Toen ik 21 was ging ik voor een maand met mijn moeder naar India. We bezochten de standaard plekken als Delhi, Agra, Mumbai en reisden daarna door de staat Rajasthan. In Rajasthan bezochten we twee dagen de stad Pushkar. De stad, die mij eigenlijk niet kon bekoren, totdat we op de markt liepen en twee jongens tegen kwamen. Ze vroegen of we voor hen eten wilde kopen en vroegen ons mee te lopen naar hun huis. We besloten mee te gaan en waren geraakt door wat we zagen.
We kwamen uit bij een gemeenschap van ongeveer 50 tenten in de woestijn. Het was heftig om te zien in welke omstandigheden deze families leefden. Een dag later vertrokken we, want het was tijd om onze rondreis door India te vervolgen. Toch kon ik Pushkar op een of andere manier niet loslaten. Ik had het gevoel dat ik terug moest. Toen mijn moeder doorreisde ben ik twee dagen terug gegaan naar Pushkar. Ik ging er heen om meer tijd, met de vier gezinnen die ik ontmoet had, door te brengen. Uiteindelijk heb ik ook een nacht in het tentenkamp geslapen. Het was een levensveranderende ervaring.
Eenmaal terug in Amsterdam voelde ik dat er iets in mij was veranderd door deze reis. Ik besloot een website en een Facebook pagina te beginnen om een project op te richten: the Blue House Project. Ik begon met het verkopen van sieraden en tasjes uit Pushkar. Op deze manier zamelde ik geld in om de families te kunnen helpen. Ik ging kort na de eerste reis naar India terug naar Pushkar. Inmiddels ben ik vier jaar verder en ben ik twintig keer op en neer gereisd.
De Pushkar producten die the Blue House Project verkoopt zijn onder andere te koop op Wiezewasjes, waar 100% van de opbrengst van deze producten naar het project gaat. De eerste donaties en opbrengst van de producten uit Pushkar werd gebruikt om de levensomstandigheden van de families die ik had ontmoet te verbeteren. Samen met de families bouwden we een huis waar ik de huur voor betaalde. Na een jaar huur te betalen, wilde ik het project meer ‘sustainable’ maken en onafhankelijkheid creëren.
Ik liet de vrouwen tassen en dekens maken en die verkocht ik dan weer in Nederland. Daarnaast besloot ik de focus te leggen op onderwijs. Inmiddels heb ik meer dan 50 kinderen van het tentenkamp naar school gestuurd.
‘Wat doet de The Blue House Project precies?
‘Op dit moment focust the Blue House Project zich op onderwijs, onderdak en eerste levensbehoeften. Naast de opbrengsten van de producten uit Pushkar zijn er ook donateurs die het onderwijs van een kind sponsoren. We betalen het inschrijfgeld van 90 euro aan de JPS school waar we mee samenwerken. Daarnaast kopen we boeken (25 euro) en uniforms (15 euro).
In het begin vloog ik 5x per jaar op en neer om dit te monitoren. Er komt namelijk veel meer bij kijken dan alleen maar geld geven en kinderen naar school sturen. Ouders zijn een groot obstakel. Ze houden vaak hun kinderen van school om ze zo te laten bedelen op straat. Daarnaast moet je ook bepaalde dingen bijbrengen aan ouders. Denk hierbij bijvoorbeeld aan dat ze hun kind wel verzorgd, dus haren gekamd, geknipte nagels, een douche en met een schoon uniform, naar school moeten laten gaan.
In het begin zat ik er bovenop, maar na veel tijd en energie loopt het project nu steeds meer vanzelf. Daarnaast zijn de jongens die ik op de eerste dag had ontmoet nu 18. Zij managen het project als ik in Nederland ben en ik ben altijd in contact met hen.
‘Dat klinkt als een goed project. Was het makkelijk om een school te vinden waar je de kinderen heen kon sturen?’
‘In het begin stuurde ik de vier jongens naar een privé school, deze school werd gerund door de hoogste kaste ook wel Brahmin genoemd. De families waar ik mee werk komen uit de laagste categorie van het kastensysteem en behoren tot de ‘Scheduled Castes and Scheduled Tribes’ (SC-ST). Deze worden ook wel de ‘onaanraakbaren’ genoemd, omdat ze vaak laagwaardig of geen werk hebben. Deze lagere kaste wordt vaak gediscrimineerd en zo ook op school.
Uiteindelijk vond ik de JPS school. Dit is een school die vooral open staat voor kinderen van lage kasten. Inmiddels sponsort the Blue House Project 50 kinderen op deze school en ben ik co-manager.
Samen bespreken we hoe we de school kunnen verbeteren. Zo hebben we laatst de school geverfd en gaat het volgende geld naar de bouw van extra klaslokalen op het dak. We hebben ook een sportprogramma geïmplementeerd. Daarnaast krijgen de vijftig studenten van the Blue House Project dagelijks bijles van onze drie leraren. We verzorgen ook lunch en maandelijkse voedselpakketten.
‘India is nu in lockdown vanwege het Coronavirus, hoe gaat het er aan toe in Pushkar?’
‘De lockdown situatie is vreselijk en ik weet dat het lang gaat duren, maar de vraag is hoelang? Gister was een van de jongens opgepakt, omdat hij even naar de wc ging. Hij moest mee naar het politie bureau en kreeg stokslagen. De politie is streng en heel India zit op slot. Dit betekent voor dagloners dat ze 0 inkomen hebben.
We hebben daarom besloten om onze gezinnen iedere week te voorzien van voedselpakketten. Dit kost 8 euro per pakket en hiervan kunnen ze ongeveer 7 dagen eten. We hebben al vijftig voedselpakketten uitgedeeld. Daarnaast hebben de jongens en ik deze week 24.000 liter water verdeeld over alle tentenkampen.
‘Laatste vraag, hoe denk jij dat het armoede probleem in India op te lossen is?’
‘Ik zit in mijn laatste jaar International Studies en specialiseer me in Zuid en Zuidoost Azie. Ik schrijf nu mijn scriptie over het effect van het kastensysteem op de economische ontwikkeling van India. Het kastensysteem houdt ongelijkheid in stand, omdat het bepaald welk beroep mensen kunnen hebben. Het is een vorm van sociale organisatie van de Indiase bevolking en verdeelt Indiërs in groepen op basis van afkomst. De hogere kasten worden algemeen beschouwd als van hogere status en er wordt neer gekeken op lagere kasten. Als je in een bepaalde kaste bent geboren, kan je niet veranderen naar een andere kaste.
De Indiase overheid heeft speciale reserveringen voor de laagste kasten die ook wel de SC-ST genoemd worden. Om hier recht op te hebben moet je een ID en een kast-certificaat hebben. De meeste arme mensen zijn ongedocumenteerd. De reserveringen maken plekken vrij in banen, onderwijsinstanties en politieke partijen.
Wat ik zelf kan doen om de armoede te doorbreken voor de gezinnen waar ik mee werk, is zorgen dat meer kinderen naar school gaan en vooral de nieuwe generatie. Ik wacht op het moment dat de eerste Blue House leerlingen afstuderen. Pas dan weten we wat voor effect onderwijs zal hebben op hun toekomstperspectief.
Het is normaal om het werk te doen wat de rest van je kaste doet. The Blue House Project werkt met kasten die bestaan uit straatmuzikanten of schoonmakers. Het zou geweldig zijn als de 50 scholieren een baan vinden waardoor ze hun leven en dat van hun toekomstige kinderen kunnen veranderen. Het is moeilijk om culturele tradities zoals het kastensysteem te doorbreken, omdat het zo een groot deel uit maakt van de Indiase cultuur. Het enige waar we op kunnen hopen is dat de nieuwe generatie een andere mindset krijgt door onderwijs.
Vragen voor Jaira ? Stel ze gerust hieronder in de reacties! Haar volgen kan via www.bluehousepushkar.org
Facebook & Instagram
Het delen van dit artikel wordt altijd gewaardeerd! Blijf op de hoogte via Facebook!
Eén reactie
Fantastisch wat je aan het doen bent!Ben zelf al heel veel naar en door bijna heel India gereisd en gefrustreerd door het kastenverschil en de armoede daar en natuurlijk vooral de kínderen ..Dit jaar ook lo heenentwrugreis in Pushkar gebleven en ook een tentekamp bezocht wat eten gedeeld en wat geld aan een familie gegegeven ..Daarom vindt ikhetzo goed dat jijdit hebt ondernomen . Fantastisch!