Een paar weken geleden was het weer zover. Een goede klant komt de winkel binnenlopen. Ze stelt de vraag waarvan ik wist dat die ging komen. Ik herken de serieuze blik in haar ogen. “Sanne, je kijkt een beetje bleek. Loop je jezelf niet voorbij? Ga je eigenlijk nog op vakantie deze zomer? Zal je goed doen hoor, vakantie.” Ik hoor mezelf mompelen. “Ja. Nee. Misschien. Nu nog niet. Ik zou wel gaan. Najaar. Relatie over. Dus met wie dan? Vriendinnen gesetteld. Hoe dan? Kan niet. Inkoop. Druk. Personeel vakantie. Komt wel joh. Vermaak me hier ook prima. Pak wel een terrasje. Festivalletje. Als het een beetje weer is. Komt goed. No worries.”
Drie dagen later. Maandagavond 20.00 uur. Een avond he-le-maal niks. Joggingbroek aan en heerlijk op de bank. Reep chocolade bij de hand. De avond kan beginnen. Me-time, zoals dat zo mooi heet in de gestreste maatschappij van tegenwoordig. Super onwennig dit. Die bank. Eén van de weinige plekken die me rust brengt, maakt me plots mega onrustig. Terwijl ik niets liever wil dan ontspannen. Even niets hoeven. Niets moeten.
Tegenwoordig willen we veel teveel
Ik heb me zo verheugd op de serie met Bob Lee Swagger. Maar zoek me suf. Geen idee waar ik de afstandsbediening gelaten heb. Godsamme, die zwarte kast heeft vier weken niet aangestaan. Ik kijk om me heen. Naar de tafel. Het krukje. Vier hele weken lang ben ik niet in mijn eigen woonkamer geweest. Hoe dan? Wat in hemelsnaam heb ik de afgelopen maand gedaan? Ik kan het me niet meer herinneren en kom niet verder dan veel. Veel. Teveel.
Niksen komt bijna niet meer voor in mijn vocabulaire. Dat besef is er nu. Luid en duidelijk. Sinds de overname van Heerenstraat, vorig jaar augustus, is het, tja, wat is het? Noem het chaos. Lekkere chaos. Heerlijk vind ik het. Dat zooitje ongeregeld in de winkel. Nooit voelt het als werk. Ik heb zoveel plezier in wat ik doe. Zou niet anders meer willen. Alleen de enorme verantwoordelijkheid, die voel ik wel. Er zijn inmiddels vijf magen (werknemers) die gevuld moeten worden. Dat weegt soms zwaar. Te zwaar. Vooral ’s nachts. Slapeloze nachten.
Altijd maar smoesjes verzinnen om niet te gaan
Ik besluit de serie Shooter te laten voor wat het is en klap mijn laptop open. Al ruim twee jaar maak ik plannen voor een yoga vakantie (yoga cruise). Ik droom erover. Plan het in. Maar steeds, steeds komt er iets tussen. Verzin ik smoesjes als te duur, vakantie met vriendlief gaat voor, kan niet weg uit de winkel. Ik vraag mezelf van alles af. Durf ik dat wel? Alleen op vakantie? Een week lang doorbrengen met mensen die ik niet ken?
Ik ben al zo gevoelig voor prikkels. Mensen die me kennen weten dat. Zij weten hoe ze ermee om moeten gaan. Licht. Geluid. De omgeving. Alles. Alles neem ik in me op. Des te meer reden om te gaan, bedenk ik me opeens. Even geen eigenaresse van Heerenstraat zijn. Geen bestellingen versturen. Klanten helpen. Facturen betalen. Collecties inkopen. Mails beantwoorden. Social media posts. Koffieleuten met vertegenwoordigers. Maar gewoon even Sanne zijn.
Mijn vingers tikken door. Drie muisklikken verder is het geregeld. Yogacruise. Griekenland. Turkije. All-in. Dit Sanne. Dit is hét moment. Pak het. Time flies.
