Amsterdam. De stad waar alles mogelijk is, waar dromen waar worden gemaakt, maar ook de stad van de verleidingen en hoge sociale druk. Is alles echt zo als het lijkt? Of leven de mensen in de grote stad soms voort op uiterlijke schijn? In deze interview reeks interview ik meiden en jongens uit de hoofdstad. Allemaal met hun eigen verhaal maar ook allemaal even succesvol, een tikkeltje onzeker en enorm kwetsbaar in deze grote wereld.
Op wintersport in Portes du Soleil ontmoet ik Xarisha. Xarisha is gezellig, goedlachs, een tikkeltje verwaand en je kan haar er goed bij hebben.
Na de reis blijf ik haar volgen op Instagram, waar ze een paar weken geleden in een Instagram bericht deelt dat ze leeft in een leven vol onzekerheden en 2019 haar minste jaar was, maar dat dat alles behalve zichtbaar was op ‘The Gram’. Xarisha’s verhaal trekt mijn aandacht en ik besluit haar te vragen voor een interview over de welbekende Instagram bubbel. Een paar dagen later spreken we af bij haar favoriete lunch tentje Le Petite Cafe naast de Noorderkerk in Amsterdam.
Ik zet mij fiets op slot en loop naar binnen. Mijn telefoon trilt. ‘Ik kom eraan, ga nu weg bij de nagels’. Binnen bestel ik een thee en lees ik nogmaals Xarisha’s Instagram bericht. Nog geen minuut later komt Xarisha binnen lopen. Ze draagt een wit shirt, heeft een bril op en haar nagels zien er perfect lila gelakt uit. Omdat ik hierna weer door moet begin ik meteen met de eerste vraag.
‘Ik heb natuurlijk je post gelezen, maar ben als eerst benieuwd; hoe ben je in de Instagram wereld gerond?’
‘Ik begon mijn Instagram tijdens mijn studie Media & Entertaiment in Overveen. Ik volgde een aantal ‘influencers’ en het leek mij leuk om zelf ook mensen te inspireren. Samen met een vriendinnetje van mijn studie ging ik op pad. We gingen eten bij restaurant George, maakten grappige foto’s met heel veel snoep in de Makro en dronken milkshakes bij Toast it. Het was een groot succes.
Mijn foto’s in 2018 hadden een extreem hoog bereik, veel likes en mijn volgers stegen. Dit is ergens een soort van bevestiging en het geeft je zelfvertrouwen.’
‘Het Instagram algoritme heeft veel voor ‘influencers’ veranderd. Hoe voelde dat voor jou?‘
‘Toen ik ooit begon met Instagram groeide ik snel. Binnen een mum van tijd had ik gemiddeld 1000 likes op een foto. Toen het algoritme veranderd haalde mijn foto soms maar 300 likes. Je gaat dan twijfelen aan jezelf. Ik had het gevoel dat ik creatiever moest zijn op het gebied van foto’s en locaties om weer meer likes op een foto binnen te halen. Hierdoor ontstond er een enorme prestatiedruk bij mijzelf’
‘Dit was je gevoel, maar hebben vrienden of volgers dit ook naar je uitgesproken?
‘Het zat inderdaad in mijn hoofd. Nooit heeft een volger of vriend er iets van gezegd, maar doordat je er constant mee bezig bent heb je het gevoel dat dit onderwerp aan de orde van de dag is. Op evenementen en of feestjes was ‘het algoritme’ een populair topic. Er werd enorm geroddeld en er werd gezegd dat bepaalde influencers volgers gekocht hadden en dat die nu door de mand vielen. Ik kreeg hierdoor het gevoel dat mensen ook dachten dat ik volgers had gekocht. Ik werd hierdoor nog onzekerder’.
Lees ook: Isabelle had meerdere paniekaanvallen per dag en werd depressief.
‘Wel heftig dat je je ergens zo liet grijpen door likes, maar ik denk dat dit voor veel meiden wel herkenbaar is. Hoe ging het toen verder?’
‘Op dat moment zat ik in een tussenjaar dus ik had heel weinig om handen. Om mij heen zag ik leeftijdgenootje die super succesvol waren. Denk bijvoorbeeld aan een Martin Garix, hij is 3 jaar jonger dan ik en heeft het helemaal gemaakt. Zelf spendeerde ik het merendeel van de dag aan Netflix en Instagram. Ik bleef mijzelf constant vergelijken met andere en werd hierdoor heel ongelukkig. Ik voelde mijzelf totaal nutteloos.’
‘Maar hier was weinig van te zien op je Instagram account toch? Waarom bleef je doorgaan?’
‘Ik wilde wel eerlijk zijn naar mijn volgers, maar in het begin kon ik dit niet. Het klinkt misschien gek, maar als ik iets nieuws heb dan deel ik dat op Instagram. Vriendinnen reageren dan online en hierdoor krijg je toch waardering en bevestiging. Iets wat ik offline niet meer kreeg, omdat het online delen en waarderen een soort van gewenning en of misschien wel gemakzucht is geworden. Ondanks dit voelde ik mijzelf wel steeds stommer als ik weer met die koffer vol kleding op de Dam stond om Instagram foto’s te maken’.
‘En toen op 17 februari dacht je nu is het tijd om de waarheid te delen. Je zegt in dit bericht dat je in de spiegel vol walging naar jezelf keek. Kun je hier meer over vertellen?’
‘Ik moest eerlijk zijn naar mijzelf en vriendinnen. Ik heb een vriendinnetje opgebeld en ben heel eerlijk geweest over mijn onzekerheden. Ik heb enorm veel emotie, maar kan dit op een of andere manier moeilijk delen. Nadat ik mijn hart bij haar had gelucht, besloot ik mijn verhaal te doen op Instagram. Ik was opgelucht dat ik eerlijk was en kreeg enorm veel berichten van meiden die precies hetzelfde voelen. De herkenbaarheid en bevestiging dat ik niet enige was deed mij erg goed’.
‘Fijn om weer bevestiging te krijgen lijkt mij, maar hoe ga je nu verder? Is stoppen niet een optie? Zodat je misschien meer focus kunt hebben op andere dingen?’
‘Stoppen wil ik nu niet, al zou je mij wel veel minder vinden met die koffer op de Dam. In mijn story’s wil ik open zijn en proberen om meer mijn struggles te delen. Al wil ik aan de andere kant stiekem ook niet met mijn probleem te veel aandacht trekken. Er zijn namelijk veel ergere proberen dan die van mij. Toch?’
Na het interview bestellen we Xarisha’s favoriete Le Petite Cafe gerecht, French toast en ik moet toegeven dat hij ook heerlijk smaakt. Hierna fiets ik verder en denk ik nog even terug aan het gesprek met Xarisha. We weten allemaal dat we minder op onze telefoon zouden moeten zitten, maar weten misschien niet dat we door ons heftige telefoon gebruik een beetje vergeten zijn om elkaar offline te waarderen. Nee niet met een like of comment op Instagram, nee gewoon met een knuffel en of een paar lieve woorden. Offline waarderen, dat is nou juist wat een mens zo fijn vindt….
