Amsterdam. De stad waar alles mogelijk is, waar dromen waar worden gemaakt, maar ook de stad van de verleidingen en hoge sociale druk. Is alles echt zo als het lijkt? Of leven de mensen in de grote stad soms voort op uiterlijke schijn? In deze interview reeks interview ik meiden en jongens uit de hoofdstad. Allemaal met hun eigen verhaal maar ook allemaal even succesvol, een tikkeltje onzeker en enorm kwetsbaar in deze grote wereld.
Na mijn interview met Babette van der Ent kom ik in contact met Isabelle. Ze is knap, lang en goedlachs. Ze groeit met twee zusjes lieftallig op in prachtige dorpje Aerdenhout en wordt al op jonge leeftijd ontdekt als model.
Na een paar jaar besluit ze haar droom om een baan als fotografe na te jagen. Ze fotografeert onder andere Manuel Broekman en Donny Roelvink en het lijkt Isabelle allemaal voor de wind te gaan, maar niets is wat het lijkt. Jarenlang kampt Isabelle met paniekaanvallen, die haar leven en dromen verwoesten. Door deze paniekaanvallen zit ze namelijk bij haar ouders letterlijk aan huis gekluisterd en staat dagelijks de ambulance voor de deur.
Omdat ik benieuwd ben naar haar verhaal en hoe ze deze paniekaanvallen heeft overwonnen besluit ik met haar af te spreken. We ontmoeten elkaar bij Morgan & Mees in Amsterdam oud-west. Als ik aan kom fietsen zit Isabelle al met een cappuccino, in haar grijze sweater op het terras op mij te wachten. Ze straalt als ze mij aan ziet komen. Ik parkeer mijn fiets en loop op haar af.
“Het stikt hier van de wespen, vind je het ok dat we verplaatsen naar het binnen terras?” “Tuurlijk, moet iets meenemen van de tafel”. “Nee het lukt wel joh” Isabelle lacht. Het is vroeg en heb de slaap nog in mijn ogen staan. Wanneer de serveerster bij ons aan tafel komt bestel ik daarom meteen een grote zwarte koffie. Isabelle neemt nog een cappuccino. “Ik heb echt koffie nodig” zeg ik lachend. Nog voordat de drankjes er zijn, wil ik al alles weten over haar paniekaanvallen. “Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen” zeg ik.
Hoe denk je dat je paniekaanvallen zijn ontstaan?
“Paniekaanvallen gaan gepaard met onzekerheid denk ik. De onzekerheid is ontstaan toen ik een jaar of 15 was. Ik deed modellenwerk, maar was eigenlijk te lang. Met 1,85 kwam ik moeilijk aan werk en ik had steeds het gevoel dat het nooit goed genoeg was.
In dat jaar zat ik ook nog eens in mijn eindexamen Mavo. De druk lag dus hoog. Hierdoor besloot ik te stoppen met modellenwerk. Na de Mavo gingen de meeste klasgenoten naar de hotelschool en ik deed hetzelfde. Achteraf gezien puur om erbij te horen”.
Maar wanneer had je dan je eerste paniekaanval en hoe voelde dat?
“Ik was een jaar of 16/17 en ik zat in de trein onderweg naar school. Ik voelde mijzelf niet lekker, maar dacht dat dit door de zenuwen kwam. De zenuwen had ik, omdat ik eigenlijk niet achter de keuze van hotelschool stond. Het paste niet bij mij en ik was bang om te falen. In de trein zat een vrouw mij telkens aan te kijken en ik begreep er niks van. Zag ik er anders uit? Nog geen paar minuten later gebeurde het; mijn eerste paniekaanval.
Ik begon te shaken, trillen en enorm te zweten. Dit zijn ook typische verschijnselen van een paniekaanval, maar dat besefte ik later pas. Toen de trein stopte ben ik snel naar buiten gegaan om lucht te krijgen. Ik ging daar half out en mensen liepen letterlijk over mij heen. Dit moment is voor mij echt traumatisch geweest. Wonder boven wonder had de vrouw in de trein door dat er iets niet goed met mij was. Ze was mij gevolgd en zij was ook diegene die mij heeft opgetild in de mensen massa. Ik ben haar nog steeds dankbaar”
Hoe zou je een paniekaanval voor een leek omschrijven?
“Nou ik heb met name echt het gevoel alsof ik dood ga. Het is bijna niet te omschrijven en het klinkt overdreven, maar de pijn die door je hele lichaam gaat trekt ook in je hart en je denkt geen adem te kunnen halen. Daarbij voel je je erg misselijk en ziek. Het is vreselijk”
Jemig wat heftig Ies! Hoe ging dat verder? Bleef het bij een keer?
“Door mijn eerste paniekaanval was ik heftig getraumatiseerd. Ik durfde niet meer met de trein, bus of dergelijke. Dit omdat ik heilig ervan overtuigd was dat ‘dat heftige’ weer zou gebeuren. Ik was bang en enorm angstig, want ik had op dat moment geen idee wat mij was overkomen.
Iedere dag werd ik naar school gebracht en het leek op een gegeven moment beter met mij te gaan. Maar helaas was dat niet het geval. Ik kreeg opeens ook paniekaanvallen op school. We besloten naar de dokter te gaan, waar ik diverse testen onderging. Maar er kwam niks uit de test. Op zo’n moment denk je natuurlijk dat je jezelf aanstelt, dus ik besloot gewoon door te gaan met het leven. Ik wisselde van school en startte op het Jan des Bouvries college, maar ook daar ging het meteen weer fout”.
Je ging dus telkens op school out? Begrijp ik dat goed?
“ Ja klopt, een jaar na mijn eerste paniekaanval in de trein ging ik soms wel eens 8x keer per dag out. Ik had geen idee wat het was, maar een ding was zeker het was hartstikke eng. Een paniekaanval zit ergens tussen je oren, maar je begint wel echt te kotsen en gaat out. Ik ging niet meer naar school en soms stond de ambulance meerdere keren per dag bij mijn ouders voor de deur. Het kon niet langer zo door gaan. Ik moest hulp zoeken.
Hoe ben je er achter gekomen dat je paniekaanvallen had?
“Dit heeft heel lang geduurd. De ommekeer kwam toen een ambulancebroeder een keer zijn broer mee nam naar mijn ouders. Zijn broer was dokter en na alle verhalen wilde hij met mij praten. Voor hem, na ons gesprek, was het meteen duidelijk. Ik had last van paniekaanvallen. Maar toen begon het proces pas echt. Ik heb EMDR, dit is een soort van traumaverwerkingstherapie, gedaan en daarna besloten psychotherapie te proberen. Ik was iedere dag misselijk, had totaal geen hoop meer en stond er zwaar negatief in. Tot dat ik via via een psychiater in Amsterdam ontmoette. Hij schreef mij medicatie voor”.
Dus je kreeg medicatie tegen paniekaanvallen?
“Ja ik kreeg medicatie tegen paniekaanvallen, De medicatie sloeg aan, maar het was wel heel heftig. Ik slikte op een gegeven moment wel 40 pillen, bestaande uit vitamine pillen, Xanax, diverse soorten ‘pammetjes’, pillen tegen flauwvallen en ga zo maar door, in de week.
Het leek te werken, maar ik werd er ook ziek van. Ik kon niet meer eten, voelde mij een patiënt en leek wel een lijk. Dit resulteerde erin dat ik depressief werd’.
Woonde je toen nog steeds bij je ouders eigenlijk?
“Nee, inmiddels was ik verhuisd naar Amsterdam. Op mijn 18deging het namelijk wel iets beter, dacht ik. En zoals ieder ander meisje bij mij uit het dorp, wilde ik ook met alle geweld naar Amsterdam. Niet echt een goed idee, maar ik ging toch.
De eerste maanden woonde ik met mijn beste vriend. Hij hielp mij als ik toch een paniekaanval kreeg, maar zorgde ook voor een goede afleiding”.
Nu natuurlijk mijn brandende vraag; hoe ben je van je paniekaanvallen af gekomen?
“Ik denk dat ik nooit echt van mijn paniekaanvallen ga afkomen, al hoop ik natuurlijk van wel. De genezing ging echt heel langzaam en hoe de paniekaanvallen minder zijn geworden daar kom ik denk ik nooit echt achter. Gissen kan ik wel, en ik denk dat het komt doordat ik meer ben gaan focussen op de positieve dingen in het leven.
Ik probeer minder angstig en negatief te zijn. Ik leg de focus op dingen die ik wel kan, in plaats van dingen die een ander goed kan en ik iets minder. Mijn droom voor fotografie ben ik nu eindelijk gaan najagen en ik schrijf een boek (zie foto hierboven) over mijn paniekaanvallen. Juist dat heeft mij een hele positieve boost gegeven.
Daarnaast probeer ik minder onzeker te zijn, de lat minder hoog te leggen en minder te ‘doemdenken’. Voorheen maakte ik mij enorm druk of mensen mij wel aardig vinden, nu probeer ik die gedachtegang een beetje te laten varen. Ik maak kleine stapjes, maar waar een wil is is een weg”.
Een paar weken na het interview spreek ik Isabelle via WhatsApp. Ze is betrokken geraakt bij een hevige brand in Ibiza en heeft de dood letterlijk in de ogen gekeken. Ik ben geshokeerd en weet dat dit haar grootste angst is. Ze klinkt sterk en merkwaardig aan deze gebeurtenis is dat Isabelle daarna geen last meer heeft gehad van paniekaanvallen, zelfs niet bij de turbulentie het vliegtuig. Ik besef mij opeens dat Isabelle zich dit keer niet heeft tegen laten houden door tegenslagen, nee ze heeft er voor gekozen om er alleen maar sterker door te worden….
Zie je foutjes? Laat het ons dan ook weten! Wil je op de hoogte blijven? Dat kan via Facebook en Instagram.
[adrotate banner=”7″]
