Amsterdam. De stad waar alles mogelijk is, waar dromen waar worden gemaakt, maar ook de stad van de verleidingen en hoge sociale druk. Is alles echt zo als het lijkt? Of leven de mensen in de grote stad soms voort op uiterlijke schijn? In deze interview reeks interview ik meiden en jongens uit de hoofdstad. Allemaal met hun eigen verhaal maar ook allemaal even succesvol, een tikkeltje onzeker en enorm kwetsbaar in deze grote perfecte wereld.
Tijdens de Gaypride ontmoet ik op een boot danseres Babette van der Ent. Ze is jong, vrolijk en omringt door haar knappe vriendinnen. We raken aan de praat en ze vertelt mij over haar glansrijke danscarrière, maar ook over de dip waar ze in terecht kwam nadat ze afgestudeerd was aan de bekendste dansschool van Amsterdam, Lucia Marthas Institute for Performing Arts.
Omdat haar verhaal mij aanspreekt vraag ik of ik haar mag interviewen voor Daily Nonsense. We besluiten een paar weken later af te spreken op het terras van Het Paardje, een bekende hippe kroeg midden in de Pijp in Amsterdam.
Nadat ik nog geen 5 minuten sta te wachten op het Gerard Douplein, zie ik Babette aan komen lopen. Ze heeft een grote lach op haar gezicht, draagt een oversized zwart leer jack met afdrukken erop en het bekende festival heuptasje op haar borst, haar blonde lange haren draagt ze nonchalant in een staart.
Nadat we een plekje op het terras hebben gevonden, een drankje hebben besteld en een paar wespen hebben weggejaagd wil ik alles weten over haar jeugd bij Lucia Marthas, haar danscarrière, de dip die ze doormaakte en de toekomst.
Had je altijd al een dansdroom en hoe is het allemaal begonnen?
“Ik ben opgegroeid in Overveen en het dansen zat er altijd al in. Toen ik 4 jaar was begon ik bij een dansschool in Haarlem. Hier werd ik al snel geselecteerd voor de selectie, maar mijn ouders hielden dit een beetje tegen. Thuis zijn we met vier kinderen en mijn moeder vond een of twee keer in de week naar hockey, voetbal, tennis en of ballet rijden eigenlijk wel genoeg.
Van vriendinnetjes op ballet hoorde ik over een school in Amsterdam waar je je middelbare school kon combineren met dansen. Dit klonk voor mijn natuurlijk als een droom. Op het internet zocht ik naar informatie over de audities en ik kocht een treinkaartje naar Amsterdam. Als 10jarige ben ik in de trein naar Amsterdam gestapt om auditie te gaan doen bij dansschool Lucia Marthas. Mijn moeder dacht dat ik gewoon naar een hockeywedstrijd was gegaan die ochtend en had dus geen idee. Dit veranderde toen ze een paar weken later een brief thuis kreeg waarin stond dat ik was aangenomen bij de dansopleiding van Lucia Marthas in Amsterdam. Ze begreep er niets van. Haar kind had namelijk nooit auditie gedaan. Of toch wel?”
Wat een grappig verhaal, hoe ging dat toen verder?
“Mijn moeder was natuurlijk enorm trots dus nadat ik was aangenomen ging ik iedere dag met de trein naar Amsterdam. Hier volgde ik lessen en in de weekenden draaide ik een show. Zo danste ik bijvoorbeeld mee bij Kinderen voor Kinderen.
Het eerste schooljaar begonnen we met 30 kinderen in de klas en 9 jaar later eindigde we met 14 kinderen. Lucia is streng en daar moet je tegen kunnen. Er zijn enorm veel meiden afgevallen en de concurrentie is moordend. Iets waar ik moeilijk tegen kon”.
Concurrentie? Waren het niet gewoon je vriendinnetjes uit de klas?
“Vriendinnetjes wil ik het zeker niet noemen. Soms dacht ik dat ik vrienden had gemaakt, maar dan merkte ik later weer dat diegene achter mijn rug om negatief over mij naar docenten of degelijke had gepraat. Puur om mij naar beneden te halen en zichzelf naar boven.
Het is zeker geen makkelijke wereld. Allemaal willen we de beste zijn, maar dat is natuurlijk hartstikke moeilijk wanneer iedereen goed is. Ik probeerde mij daar over het algemeen niks van aan te trekken en deed mijn eigen ding. Toch bleef het soms lastig, omdat je door concurrentie ook onzeker wordt over je eigen kunnen”.
Op je 18de afgestudeerd aan Lucia Marthas. Dan moet de danswereld wel aan je voeten liggen?
“Zeker niet, het werd toen alleen maar lastiger. Toen ik op school zat werd alles voor mij geregeld. Ik danste mee in de grootste shows van Nederland. Ik heb door mijn opleiding aan Lucia Marthas Institute for Performing Arts in de Ziggo Dome en Afas Live gestaan, wat toentertijd, op een 16jarige leeftijd, natuurlijk te gek is.
Nadat ik afgestudeerd was, moest ik opeens alles zelf doen. Audities waren een ramp en vooral toen ik een paar keer afgewezen was. Ik nam deze afwijzing veel te persoonlijk en werd steeds onzekerder. Ik had iedere keer het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Hierdoor kwam ik in een dip terecht”
Een dip? Hoe zag dat eruit? Lag je alleen nog maar in bed?
“Nou bijna wel, althans. Toen ik klaar was met Lucia Marthas, ging er een soort van vrije wereld voor mij open in Amsterdam. Een wereld waar ik, maar ik denk meerdere mensen niet echt voor gemaakt zijn. Nadat ik afgestudeerd was gaf ik een keer in de week les in Haarlem, werkte ik als hostess en ging verder 4 tot 6 dagen in de week op stap.
Er was voor mij geen regelmaat en discipline om mijn droom na te jagen had ik op dat moment niet. Zeker niet nadat ik een paar keer was afgewezen op een auditie. Mijn vriendinnetjes zijn lid bij het Amsterdamsch Studenten Corps en ook ik was regelmatig bij de toko (sociëteit) te vinden. Ik werd dikker, was zwak en had nergens meer zin in. Ik kwam met regelmaat om 05:00 in de nacht thuis en lag vervolgens de hele dag in bed”.
Kan ik zeggen dat je in een soort van Amsterdamse bubbel leefde?
“Ja misschien kan je het zo wel zien. In bepaalde groepen of scenes doet eigenlijk iedereen hetzelfde, want ergens willen we er allemaal bij horen. En ook ik wilde, toen ik net klaar was met mijn studie, daar graag bij horen. Het klinkt misschien gek, maar niemand in Amsterdam kijkt er raar van op als je iedere dag op het terras wijn drinkt of als je tot diep in de nacht door hebt gehaald. Om mij heen zag ik meisjes met schulden en andere problemen, maar bijna niemand praat er echt over of komt er openlijke voor uit. Maar ik merkte voor mijzelf dat het niet langer zo door kon gaan, ik wilde weer gaan dansen en mijn dromen na gaan jagen”.
Hoe ben je uiteindelijk uit deze dip gekomen?
“Een paar maanden geleden heb ik aan de bel getrokken. Ik heb alles aan mijn ouders verteld en gezegd dat ik meer discipline nodig heb. Schijnbaar kan ik op dit moment niet goed tegen de ‘druk’ die Amsterdam onbewust bij mij oplegt. Om tot rust te komen heb ik besloten om weer terug te gaan naar mijn ouders in Overveen. Daar wil ik aan mijn droom te gaan werken. Ik heb gewoon even mijn moeder nodig die mijn elke ochtend uit mijn bed trapt”.
Je dansdroom verwezenlijken dus, waar zien we je volgend jaar?
“De komende tijd wil ik eerst dansvideo’s gaan opnemen voor Youtube. Een soort van dansvlogs waarin ik een dans en choreografie laat zien, en in oktober sta ik met de Dirty’s Daddy’s in Afas Live.
Daarna wil ik graag danslessen gaan volgen in LA, dat lijkt mij echt fantastisch”.
De American Dream? Niet bang dat in LA hetzelfde gebeurt als in Amsterdam? Daar ligt de druk natuurlijk veel hoger?
“Vanaf dat ik een jong meisje was had ik een dansdroom en stiekem ook de American Dream. Ik was al jong in Amsterdam en heb veel geleerd, daarom denk ik dat in LA zeker niet hetzelfde gaat gebeuren. Ik ben nu helemaal klaar om mijn dansdroom na te jagen”.
Op de fiets naar huis zet ik ‘Hallo Wereld’ van Kinderen voor Kinderen op om nog even in de Lucia Marthas dansstemming te blijven. Ik fiets over de Magere Brug en denk terug aan het gesprek. Babette lijkt misschien op het eerste oog dat typische Amsterdamse meisje, maar wat haar uniek maakt is dat ze zich kwetsbaar durft op te stellen. Iets waar veel meiden van haar leeftijd in Amsterdam een voorbeeld aan kunnen nemen…
Zie je foutjes? Laat het ons dan ook weten! Wil je op de hoogte blijven? Dat kan via Facebook en Instagram.
