Door coaching leerde ik communiceren over die ‘onverklaarbare’ pijn.

De bal vliegt van links naar rechts. Ik voel mij klein, niet zichtbaar en ben ervan overtuigd dat niemand de bal naar mij gaat gooien. Na 10 minuten op en neer rennen voor jan met de korte achternaam kan ik niet meer. Ik geef op. ‘Chloe, wat gebeurde er precies tijdens het spel?’ vraagt de trainer na de les. ‘Geen idee, ik ben gewoon slecht in groepen, altijd al gehad’ ik haal ongeïnteresseerd mijn schouders op en wil weglopen. ‘Is dat echt zo of denk je dat alleen maar?’ hij kijkt mij vragend aan. Ik dwaal af en denk terug aan mijn kinderjaren. Er komen tranen die ik probeer weg te duwen, maar het lukt niet.

De tranen zijn een uiting van pijn, een pijn die ik lastig kan verklaren, maar iedere keer weer heftige huilbuien en vooral heel veel tranen opleveren. Het is iets waar ik mij voor schaam, steeds maar weer hoop dat het niet komt en daarom maar al te graag wegstop. Maar het gekke eraan is dat hoe dieper ik het gevoel weg stop, hoe harder en pijnlijker het de volgende keer terugkomt.

Het is mei 2020 wanneer ik mij ervan bewust word dat ik een bepaalde pijn er nooit laat zijn. Dat ik liever op de vlucht sla (reizen en of werken), dan dat ik mijzelf verdiep in het feit waar die pijn nou vandaan komt. Ik schrijf over deze persoonlijke ontwikkeling het artikel; ‘door mijn werk werd ik nooit geconfronteerd met mijzelf’. Nadat ik het artikel publiceer heb ik het gevoel dat ik een enorme stap heb gemaakt. Een paar maanden later besef ik pas dat dit het topje van een hele grote ijsberg was. 

Mijn coaching verhaal, waarmee ik jullie hoop te inspireren, begint in juli 2020 tijdens een One-Fit les bij mij in de buurt. Ik doe mee aan een gymles. Het gaat mij allemaal prima af, totdat trainer Gerben voorstelt om af te sluiten met een groepsspel.

Het groepsspel levert bovenstaand fragment op en na de les nodigt Gerben, die naast sportleraar ook coach blijkt te zijn, mij uit om een coaching traject bij Mind the Body te volgen. Coaching is dat wel iets voor mij? Heb ik daar zin in en ga ik er wijzer van worden? Zijn de eerste gedachtes die in mij opkomen.

De eerste coaching sessie

Mijn eerste coaching sessie vindt plaats op een warme maandag half augustus. Gerben vraagt of ik naar Flevopark wil komen. ‘Het is daar heerlijk rustig en dan kunnen we goed praten’ zegt hij tijdens ons intake gesprek. Zonder te checken waar Flevopark eigenlijk ligt stem ik toe.

Op de dag zelf besef ik pas hoe ver Flevopark eigenlijk van Amsterdam -West afligt. Er komt even een twijfel momentje om af te bellen, maar uiteindelijk besluit ik, wel zuchtend en veel te laat, richting Gerben te fietsen.

Als ik buiten adem en gestresst aan kom fietsen staat Gerben te wachten. Ik maak duizend excuses waarom ik te laat ben, maar Gerben lacht alleen. Hij wordt niet boos en lijkt al helemaal niet teleurgesteld, zoals ik wel had gedacht. We lopen het Flevopark in waar we plaatsnemen op een hele fijne plek met zicht op het water.

De plek, zo met de gekleurde waaiende boeddhistische gebedsvlaggen boven ons hoofd, geven mij een kalmerend en rustig gevoel.

Het doel van coaching bepalen 

Als we eenmaal zitten pakt Gerben een boekje uit zijn tas. ‘Deze is voor jou en kan je de aankomende tijd gebruiken om dingetjes voor, tijdens en na de coaching, in op te schrijven. Daarnaast ben ik erg benieuwd wat je doel is voor deze coaching sessies. Wat zou je willen en kunnen over een aantal weken? Heb je daar enig idee over?’

Wat wil ik leren? Ik geef mijzelf bijna niet de kans om echt na te denken, want ik antwoord liever snel dan dat ik de ander laat wachten. ‘Er is geen goed of fout hier he Chlo, denk even rustig na’.

Een echte connectie leren maken

Ik zie mijzelf als kind, zittend op het strand. Vriendjes maken ging mij altijd goed af, maar een echte connectie maken vond en vind ik vandaag de dag nog altijd lastig. Als mensen dichtbij komen krijg ik een benauwd gevoel, ik kan lastig functioneren in groepen, denk dat mensen mij niet aardig vinden en doe daarom de meeste dingen in mijn eentje.

Hier voel ik mijzelf comfortabel, maar hoe comfortabel is dat echt? ‘Ik wil een echte connectie kunnen maken met de mensen om mij heen’ zeg ik uiteindelijk.

Lees ook het artikel: Ik ben een einzelgänger, is dat zo gek?

Als ik het eenmaal heb uitgesproken voel ik die onverklaarbare pijn en tranen opkomen. Zonder dat ik er echt over nadenk gooi ik alles wat mij dwars zit, eruit. Mijn irritatie dat ik er niet mee om kan gaan dat mensen zo vol lof over zichzelf kunnen praten, dat ik mijzelf vaak zo klein en niet zichtbaar voel in grote groepen en dat wanneer ik het eigenlijk niet met iemand eens ben, ik daar vaak niks van durf te zeggen. Want wat als diegene dan mij stom vindt en bij mij weg gaat?

Gerben legt zijn hand op mijn schouder. ‘Het is ok, ik begrijp je pijn. We gaan hier aan werken, het gaat goed komen’. Zijn warmte en begrip doen mij nu al goed, eindelijk is er iemand die echt luistert en mij lijkt te begrijpen.

De drama driehoek uitgelegd 

Na een paar minuten pakt hij mijn boekje en begint te tekenen. ‘Goed Chlo, deze eerste coaching gaan we leren communiceren. Wanneer een gesprek niet lekker loopt of escaleert dan zitten mensen vaak in de Dramadriekhoek. Heb je daar weleens van gehoord?’ Ik schud mijn hoofd.

Rustig legt Gerben de Dramadriehoek uit en tijdens de uitleg besef ik dat ik met regelmaat de slachtofferrol aan neem. Volgens de psychologie werkt de Dramadriehoek als volgt:

De redder

Iemand helpen zonder dat diegene een echte hulpvraag heeft gesteld, is redden. Hij neemt de verantwoordelijkheid van een ander over waardoor hij anderen afhankelijk maakt en zichzelf onmisbaar. Redders houden van slachtoffers die ze kunnen redden, en andersom werkt het hetzelfde.

Het slachtoffer

Voor mensen met een voorkeur voor de slachtofferrol kan het erg fijn zijn om met mensen in contact te zijn die graag anderen van dienst willen zijn. Het slachtoffer doet vaak zielig en reageert vanuit onmacht.

De aanklager

De aanklager wijst anderen graag op hun zwakke plekken zodat ze zichzelf nooit bloot hoeven geven. Een goed voorbeeld wat deze mensen kunnen zeggen is: ‘Jij snapt er niks van’.

De grootste vraag is natuurlijk hoe je uit die Dramadriekhoek blijft. De eerste stap hiervoor is bewustwording en dat is wat ik kreeg tijdens mijn eerste coaching sessie.

De winnaars driehoek uitgelegd 

Nadat je bewust bent geworden van jouw communicatiegedrag kun je tijdens het communiceren van de drama driehoek naar de winnaars driehoek gaan. In de winnaars driehoek heeft het slachtoffer geleerd dat hij zichzelf accepteert en zichzelf ook kwetsbaar op kan stellen.

De redder heeft geleerd om behulpzaam te zijn, maar niets meer doet dan afgesproken. De aanklager, als laatste, heeft geleerd assertief te zijn en heeft aandacht voor eigen en andermans belangen.

Als ik aan het einde van de eerste coaching sessie naar huis fiets besef ik dat ik al vanaf dat ik een klein meisje ben met regelmaat in de slachtofferrol stapte. Ik trok zowel in vriendschap als in de liefde redders aan en nam eigenlijk nooit verantwoordelijkheid voor mijn eigen gedrag.

Benieuwd of ik uiteindelijk verantwoordelijkheid ga nemen en waar ik nog meer achter ga komen? Lees dan hier het tweede artikel en derde artikel over mijn coachingstraject met Mind the Body. Up to date blijven? Volg ons dan via Facebook en Instagram.