Nanne was er klaar mee en trok de stekker uit haar Instagram leven

Op de middelbare school was ik alles behalve populair. Althans zo’n gevoel had ik. Ik werd niet gepest, maar hoorde er ook niet echt bij. Waar ik niet bij hoorde? Dat weet ik eigenlijk niet. Wat ik wel weet is dat je tijdens je middelbare schoolperiode altijd van die meisjes had waar je tegen op keek. Een van die meisjes was Nanne. In mijn ogen was zij het populairste meisje van de school met haar grote bambi ogen en prachtige lange haar, zo’n meisje die iedere jongen om haar vinger windt.

We zijn nu meer dan tien jaar verder en is er een hoop veranderd. Na de middelbare school hield ik contact met haar, werkte we af en toe met elkaar samen voor diverse blogger projecten en bleef haar altijd een bijzonder en vooral zelfverzekerd meisje vinden. Hoe ik in contact met haar bleef? Vooral via de online wereld, maar hoe echt is dan het beeld dat je van iemand ziet?

Op 11 augustus 2017 popt opeens dit bericht in mijn Instagram feed op. Wat? Nanne trekt gewoon de stekker uit haar Instagram account. Ik vind het enorm knap, want let’s be honest: ik heb ook een haat/liefde relatie met dit platform. Maar juist haar tekst is wat mij aan het denken zet. Meteen stuur ik haar een bericht. Hier wil ik meer van weten!

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen, je hebt van de een op andere dag je Instagram account verwijderd. Dat lijkt mij een enorme stap? Kun je ons hier meer over vertellen?

Eigenlijk liep ik al een hele tijd met de gedachte om mijn privé account te verwijderen. Ik kon mijzelf niet uitstaan als ik mij mooier maakte dan ik in werkelijkheid was, maar ik durfde een foto niet te plaatsen als het in mijn perceptie niet perfect was.

Terwijl ik mij ontzettend bewust ben van het feit dat perfectie een construct is: een illusie! Je moet eens opletten hoeveel mensen maar met één kant van hun gezicht op de foto staan, of met hun lippen in een bepaalde (gekunstelde) manier. Allemaal onzekerheid, terwijl het stuk voor stuk de meest prachtige verschijningen zijn! Vast en zeker ook vanaf de andere kant gezien, haha.

Als een soort verslaafde zit je voordat je het weet weer met je vinger op dat paarse icoontje

Ik word gelukkig van boeken lezen, van wandelen en schrijven. Maar elke keer als ik een boek pakte, zat ik toch binnen no-time weer op mijn telefoon. Als een soort verslaafde zit je voordat je het weet weer met je vinger op dat paarse icoontje. Dat wilde ik helemaal niet!

Ik wil me ontwikkelen als mens, iets goeds doen voor de wereld (whatever that may be, in ieder geval geen tijd verspillen aan iets dat mijn gedachten niet positief voedt). Ik heb een aantal pogingen gedaan door de app van mijn telefoon te verwijderen of op de laatste pagina van mijn scherm te plaatsen, maar dan vond ik elke weer wel weer een reden om terug te gaan.

Ik begon me steeds meer vervreemd te voelen van de vrouw die ik online presenteerde.

Met name omdat ik natuurlijk ook de Lief Leven Instagram pagina heb, die een goede vriendin van mij gelukkig fantastisch beheert, was de kans groot dat ik toch even op mijn privé pagina ging kijken. En op de vraag ‘waarom’ kon ik steeds minder goed antwoord geven.

Ik begon me steeds meer vervreemd te voelen van de vrouw die ik online presenteerde. Van binnen gebeurde er zo veel, groeide ik hard terwijl ik van buiten maar 1.58m bleef, en mijn uiterlijk werd daarin steeds minder relevant voor me.

Er kwam een soort rust over mij heen die me uiteindelijk de kracht gaf om heel rigoureus het roer om te gooien. Mijn Instagram account heb ik helemaal verwijderd, Facebook kan ik alleen op mijn laptop bezoeken en verder had ik geen social media accounts.

Snapchat heb ik nooit echt begrepen en aan de dating apps zal ik nooit gaan, want ik ben echt een ouderwetse romanticus. Groot voorstander van brieven schrijven! Geen blauwe vinkjes en vluchtige hartjes, maar aandacht in de woorden stoppen en de spanning van het afwachten. Volgens mij zou dat onze generatie ontzettend veel goed doen. Begrijp me goed: ik heb er niets op tegen, maar het is simpelweg niet voor mij weggelegd

Je schrijft in je “afscheidsbericht” op Instagram een heftige zin. De uren dat ik naar levens van onbekenden heb gestaard om te ervaren hoe ik steeds verder in ongeluk en onzekerheid over mijn eigen bestaan wegzakte. Kun je hier misschien meer over vertellen?  Wat gebeurde er precies met je als je op Instagram zat en wat maakte je onzeker?

De laatste week heb ik veel berichtjes gekregen van mensen die niet begrijpen dat ik zo onzeker ben. Je had toch veel volgers? Je ziet er toch goed uit? Mijn buitenkant, en zeker hetgeen dat ik op Instagram presenteerde, heeft totaal niets te maken met wat er binnen in mij afspeelt.

Zelfs met meer dan 200.000 volgers bij Lief Leven, heb ik nog nooit gedacht of gevoeld: wow, dat maakt mij gelukkig zeg. Dat moet van binnenuit komen, van de dingen in het echte leven. Ik denk juist dat, des te meer volgers en online présence je hebt, des te meer druk ligt erop en des te onzekerder kun je worden.

Er zullen ook mensen zijn die heel nuchter met social media om kunnen gaan, die tevreden zijn met wie ze zijn en hoe ze eruit zien en Instagram gebruiken als een soort dagboek om met mensen die dichtbij hen staan te delen. Fantastisch!

Instagram is een medium dat zorgt voor meer negatieve dan positieve gevoelens

Daar is het volgens mij ook ooit voor bedoeld. Toch denk ik dat voor veel anderen, het een medium is dat zorgt voor meer negatieve dan positieve gevoelens. Het is een systeem geworden, een marketingmachine, die zich verhult met een scala aan mooie filters en mensen.

Wat was het gevoel nadat je jouw persoonlijke Instagram account verwijderd had?

Ik voel me oprecht bevrijd! Het voelt alsof er een kleine rugzak van je rug glijdt. De paradox is dat ik natuurlijk via social media bekend heb gemaakt dat ik ging stoppen met deze vorm van social media gebruik.

Daarna ben ik overladen met berichten van zowel jongens als meiden die er veel waardering voor hebben en er zelf ook al een tijd mee lopen. Daar was ik dus wel even redelijk druk mee, want ik wilde elk berichtje wel persoonlijk beantwoorden. Maar daarna is de rust wedergekeerd en ik heb Instagram nog geen seconde gemist. Eigenlijk vreemd voor iets wat toch een relatief groot onderdeel van mijn leven was.

En een andere vraag wat waren de reacties?

Zo ontzettend bijzonder! Ze kwamen uit allerlei (vaak ook onverwachte) hoeken. De meeste reacties maakte me stil. Het aantal was ook overweldigend. Zoveel liefde en herkenning! Er waren ook mensen die met kritiek hebben gereageerd met betrekking tot het feit dat ik dit deelde via social media. Ik vind dat een hele terechte opmerking en had er daarom goed over nagedacht voordat ik het bericht plaatste.

Ik wil heel duidelijk benadrukken dat ik niet tegen social media ben! Social media is een fantastisch mooie ontwikkeling die de wereld verder helpt, dichterbij elkaar brengt. Maar waar we ons meer bewust van moeten worden, is dat de normen en waarden voor deze media nog niet bestaan.

We moeten enorm oppassen dat de algoritmes niet ons wereldbeeld gaan bepalen

Wij moeten ze schrijven, wij zijn de generatie die dit moeten gaan bepalen. Naast alle mooie kanten van social media (zoals bijv. het positieve nieuws platform Bright Vibes!), moeten we oppassen dat de algoritmes niet ons wereldbeeld gaan bepalen. Het is zo makkelijk om vast te komen zitten in een wereld waarvan jij denk dat dit een een gewogen beeld is, terwijl je in realiteit continu alleen maar in je eigen beeld en mening wordt gesterkt.

Ik ben een optimist en blijf altijd het goede in de mens en dingen zien, dus ook in social media, maar af en toe stilstaan bij je gedrag en patronen is gezond. Dus dat heb ik gedaan.

Heb je nog tips voor de meiden die wel hun Instagram hebben behouden en misschien in het zelfde schuitje zitten als jij gezeten hebt?

Als ik niet lekker in mijn vel zat, ging ik vaak voor het slapengaan nog even op Instagram naar plaatjes kijken. Van onbekende, prachtige vrouwen. De ene nog mooier dan de ander. Dit lijkt onschuldig, maar als je je bewust wordt van wat dit werkelijk met je doet ga je zien dat je het als een soort glaasje vergif die je nog net even voor het slapengaan inneemt. Je weet dat wat je ziet niet de werkelijkheid is, maar toch ga je jezelf ermee vergelijken.

Soms is Instagram een soort van glaasje vergif die je nog net even voor het slapengaan inneemt.

Het gebeurt op een onderbewust niveau, wat betekent dat het moeilijk is om direct actie op te ondernemen. Mijn tip is om streng te zijn voor jezelf. Geen telefoon meenemen in je slaapkamer bijvoorbeeld. Geniet van de stilte, word je bewust van je lijf en wees daar dankbaar voor. Lees een boek. Luister naar je ademhaling. Allemaal kleine dingen waar volgens mij meer geluk in verborgen ligt dan in je telefoon.

We zijn stuk voor stuk prachtige mensen met boeiende levens en verhalen. Laten we dit vooral met elkaar blijven delen, maar wel zo puur en oprecht mogelijk.

Het is een lang interview geworden, maar toch besloot ik hem niet in te korten. Instagram wordt namelijk steeds meer een medium die ons allen beïnvloed. Heb jij weleens last van Instagram struggles? Laat het mij vooral weten hieronder in de reacties.

Inmiddels heeft Nanne van de Leer een boek geschreven over hoe ze zichzelf in 2015 op Bali kwijtraakte. In het boek ‘Licht leven‘ deelt ze de zeven belangrijkste lessen die ze op deze reis naar binnen leerde, om zo ook jou wer te laten stralen. Meer weten? Bestel het boek hier.