We rijden weg in Hampi. Het begint donker te worden. India vind ik geen fijne plek in het donker. De taxi is onderweg naar het busstation. Daar stappen we over op de nachtbus. Iedere backpacker of reiziger schijnt deze route te nemen. Het is de meest makkelijke manier om Goa te bereiken. 11 uur lang in een bus. Hij zit naast mij op zijn telefoon. ‘Maar uh’ ik hakkel een beetje. ‘Ja?’ hij kijkt op. ‘Wat is dat dan precies zo’n single sleeper?’. ‘Ja gewoon zo’n apart hokje waar je in slaapt. Die is dan helemaal van jou. Iedereen gaat in de nachtbus Chlo’. ‘Ok’ is mijn reactie.
Ik voel angst. Waarom weet ik niet. Ik vraag mij af of ik mij toch laat leiden door kranten koppen als; ‘vrouw vecht voor leven na groepsverkrachting in Indiase bus’, welke ik ooit zag in het Algemeen Dagblad. Hoe meer ik hieraan denk, hoe banger ik word. Ik probeer mijn tranen van angst te bedrukken. Stel je niet aan je bent echt niet de enige in die bus, is wat ik tegen mijzelf zeg. En dan komt het besef: dit is de eerste keer in tijden dat ik heimwee heb naar huis.
Nog geen paar weken geleden reisde ik voor de derde keer af naar India. Ga je nou alweer naar India? Zou je misschien denken. Ja het kwam zo op mijn pad en ondanks dat ik al veel van dit land heb gezien valt er ook nog enorm veel te ontdekken. Zo ook een rit in een Indiase nachtbus.
De laatste twee keer dat ik India bezocht reisde ik of met de taxi, het vliegtuig of werd ik door het hotel waar ik mee werkte opgehaald of weggebracht (#luxepoes). Oh en tijdens de eerste reis naar India pakte ik de trein van Delhi naar Agra, maar dit was overdag. Nu ik daar aan terug denk, bedenk ik mij wel dat ik toen een moment bang ben geweest. Dit was op het moment dat mijn reisgenoot water ging halen, de trein verliet en ik even alleen moest wachten in de trein. De gedachte; ‘wat als nu de deuren dicht gaan en de trein weg rijdt?’ spookte toen zeker door mijn hoofd.
Anyway, nooit eerder zat ik in een nachtbus. Dus toen Tom (waar ik deze India trip mee reisde en waar ik ook samen in Oostenrijk een roadtrip mee maakte) vertelde dat we van Hampi naar Goa het beste met de nachtbus konden gaan moest ik toch wel even slikken. Dit vooral, omdat ik geen idee had wat mij te wachten stond. Er gingen verschillende vragen door mijn hoofd heen. Tickets werden extern voor ons geboekt, dit scheen handiger te zijn. Dus ik moest er maar op vertrouwen dat de beste nachtbus voor ons geboekt zou worden.
Als die gedachte eenmaal door je hoofd spookt dan maak je het voor jezelf alleen maar erger.
Tijdens het afscheid in Hampi werden de tickets overhandigd en kon het avontuur beginnen. Waar ik normaal enorm van avonturen houd, vond ik het nu echt spannend. In de krant had ik ooit gelezen over een groepsverkrachting in een Indiase bus en als dat soort gedachtes eenmaal door je hoofd spoken (vooral s’avonds) dan maak je het voor jezelf alleen maar erger. De taxirit naar de bus leek een eeuwigheid te duren en de taxichauffeur stopte bijna overal. Dit maakte mij enorm zenuwachtig.
Eenmaal bij het busstation aangekomen bleken er heel veel meer Europeanen, Amerikanen en Aziaten deze bus te pakken. Dit voelde voor mij als een enorme opluchting. Een jongen die ook mee ging op de reis was doodziek. Hij was lijkbleek en had waarschijnlijk de bekende Delhi Belly. Hij heeft het hoogstwaarschijnlijk ook stukken moeilijker gehad tijdens de reis dan ik.
Ergens ben ik soms ook gewoon een angsthaas. Maar is dat erg?
Aangezien we in het laagseizoen reisde was de bus alles behalve vol. Nadat we een half uur bij het busstation stonden vroeg Tom aan de Indiase buschauffeur of we misschien ons ticket konden omwisselen voor een double sleeper. Hierdoor hoefde ik niet alleen in zo’n hokje (thank god!). Ik was zo blij om te horen dat er nog double sleepers waren. Yep, ergens ben ik soms ook gewoon een angsthaas. Maar is dat erg?
Hoe de busreis uiteindelijk was? Jemig, had mij dat eerder verteld. Het viel hartstikke mee! Het waren natuurlijk kleine hokjes en je kon je kont er echt niet keren. Daarnaast denk ik dat heel veel mensen de hokjes vies vinden, want iedereen slaapt op hetzelfde matras en het was niet enorm schoon. Wees dus gewaarschuwd als je smetvrees hebt. Gelukkig heb ik daar geen last van en volgens mij heb ik ook bijna de hele weg geslapen. Ik werd pas wakker toen Tom mij een duw gaf en zei dat ik snel in moest pakken omdat we er waren. Goed teken dus!
Ik snap dat ik misschien voor de ervaren reiziger klink als een pussy, maar wat kan mij het schelen
Met deze column wil ik duidelijk maken dat ik een typ ben die van avontuur houdt en graag risico’s neemt, maar ik ook soms nog steeds voor iets bang of angstig kan zijn. Is dat gek? Ik denk dat je hierdoor juist meer op je hoede bent, wat alleen maar goed is. Oh en ik snap dat ik misschien voor de ervaren reiziger klink als een pussy, maar hey wat kan mij het schelen. Voor mij was het een grote overwinning. Op naar het volgende avontuur!
Hebben jullie weleens in een nachtbus in het buitenland gezeten? Daarnaast, zouden jullie ook bang zijn? Of heb je misschien vragen na het lezen van deze column Laat het mij weten hieronder in de reacties!
