Ik staar nu al ruim drie uur naar het plafond. Mijn ogen zijn rooddoorlopen, mijn borst voelt alsof er een olifant op is gaan zitten. Ik haal mijn handen voor de zoveelste keer door mijn ongewassen haar en zucht diep. Buiten begint het alweer te schemeren en ik ben nog steeds niet uit bed geweest vandaag. Ondertussen trilt mijn telefoon zo ongeveer om de vijf minuten: collega’s die willen weten waarom ik al twee dagen niet ben komen werken, vriendinnen met wie ik eigenlijk zou afspreken maar waar ik niet op ben komen dagen, mijn moeder die zich zorgen maakt… Maar de energie om terug te appen heb ik niet.
Het laatste wat ik wil is zeuren over mijn leven: ik heb het namelijk altijd meer dan prima gehad. Mijn jeugd is eigenlijk alleen maar te beschrijven als ideaal. Ik kom uit een liefhebbend gezin, met twee ouders die heel veel van elkaar houden en een broertje waar ik van jongs af aan al heel goed mee overweg kan.
Ik wilde me aan het ideaalbeeld van vroeger vasthouden, maar dat lukte niet.
Op school was ik altijd de beste van de klas, had veel vrienden en vriendinnen en daarnaast was ik vier dagen in de week te vinden op de musicalschool, waar ik ook het ook enorm naar mijn zin had. Met het gezin deden we eigenlijk ieder weekend wel wat leuks en ook gingen we zo’n drie keer per jaar op vakantie: bijna om misselijk van te worden zo perfect, toch?
Misschien dat dat achteraf wel bijgedragen heeft aan hoe ik me voelde. Dat ik me aan dat ideaalbeeld van vroeger vast wilde en dat dat niet meer lukte, zoiets. Waar het precies ‘mis’ is gegaan weet ik niet, maar het begon ergens vlak na mijn afstuderen. Ik was een super fanatieke studente (of strebertje, het is maar net hoe je het wil noemen) en toen dit allemaal plotsklaps voorbij was viel ik een beetje in een gat.
Daarnaast woonde ik nog thuis en hoewel ik het daar prima had, merkte ik dat ik erg toe was aan een plekje voor mezelf. Ik was onaardig tegen mijn ouders, trok me steeds meer terug op mijn kamertje en wist niet meer zo goed wat ik nu precies wilde met mijn leven en de carrière die op me lag te wachten. Een advertentie voor een casting dag van Disneyland Parijs kwam dan ook precies op het goede moment.
Ik ben mijn hele leven al een enorme Disney-fan (ja, ik ben zo’n nerd die alle dvd’s op volgorde in haar kastje heeft staan en alle trivia uit haar hoofd weet) en ik droomde er al heel lang van om naar Parijs te verhuizen. Ik klikte dan ook bijna zonder na te denken de advertentie aan: dit was de perfecte kans om de Franse taal te leren en voor het eerst in mijn eentje de wijde wereld in te gaan! Nog geen maand later stapte ik met twee enorme koffers de Thalys in om aan het avontuur te beginnen. Eenmaal daar kwam ik weer helemaal uit mijn schulp: ik leerde een nieuwe taal, ontmoette enorm veel nieuwe mensen en was op de plek waar ik altijd al had willen zijn. Daarnaast evolueerde ik snel naar een baan die ik veel leuker vond dan het restaurant waar ik begonnen was en kreeg ik een vast contract aangeboden: het kon allemaal niet op.
Zodra de sleur toenam, verviel ik in de gewoontes die ik had proberen te ontvluchten.
Toch merkte ik na een aantal maanden dat die oude gevoelens langzaam terugkwamen. Hoe meer de ‘sleur’ en de ‘gewoonheid’ van het in Frankrijk wonen toenamen, des te meer ik ook weer in mijn oude gewoontes verviel die ik had proberen te ontvluchten. Het ging heel geleidelijk, zonder dat ik het doorhad. Het begon met een sporadische slapeloze nacht, maar eindigde in kluizenaarsgedrag. Dagenlang kwam ik mijn appartementje van 20 m2 niet uit en leefde ik vanuit mijn bed.
De gedachte dat ik zoveel mensen onder ogen moest komen en met ze moest communiceren, zowel gasten als collega’s of vrienden, maakte me angstig beyond belief. Ik was helemaal overprikkeld en vooral moe, maar niet in de trant “oh, ik heb een kater die ik even eruit moet slapen”. Moe als in: ik weet niet meer wat ik met mezelf en mijn gedachtes aan moet. Sociaal contact (ja, ook appen) kostte me dermate veel energie dat ik het het liefst vermeed- om me vervolgens alleen te voelen.
Vriendschappen lopen stuk, werkgevers teleurgesteld en je originele persoonlijkheid verdwijnt naar de achtergrond.
Het gevoel van een burn-out (de diagnose die ik bijna een jaar later mocht ontvangen) is moeilijk in woorden uit te drukken en nog moeilijker om aan een buitenstaander uit te leggen. Daarnaast ben ik iemand die een hekel heeft aan klagen, dus dat zal ik ten alle tijden proberen te vermijden. Hoe leg je dan uit dat je – voor de buitenwereld – alle reden hebt om gelukkig te zijn, terwijl jij door de treurwilgen het bos niet meer ziet?
Het gevoel om niet tevreden zijn met jezelf en geen energie hebben om ook maar de kleinste actie uit te voeren werkt dermate demotiverend dat je op een gegeven moment maar helemaal niets meer onderneemt. Vriendschappen lopen stuk, werkgevers teleurgesteld en je originele persoonlijkheid verdwijnt naar de achtergrond. Een burn-out werkt als een slangenbeet: langzaam maar zeker raak je verlamd, tot je niets meer kunt.
Waarom ik dit schrijf? Niet omdat ik nu wil horen “oh Nikita, wat zielig voor je. Wat zal je het zwaar gehad hebben”. Ik schrijf dit omdat ik toentertijd eerder aan de bel had moeten trekken. Zo kwam ik er bijvoorbeeld (te laat) achter dat ik in een hele giftige relatie zat die mijn negatieve gevoelens heel erg voedde. En dat ik veel te veel hooi op mijn vork heb genomen de afgelopen jaren. Maar ook dat paniekaanvallen niet iets zijn om je voor te schamen, maar iets waar je mee om kunt leren gaan.
Je bent niet raar en je bent niet aan het zeuren: soms is het best oké om even aan de noodrem te trekken.
Je bent niet raar en je bent niet aan het zeuren: soms is het best oké om even aan de noodrem te trekken en wat tijd te nemen voor jezelf. Dus als je je hierin herkent: je bent niet alleen en nog belangrijker, er is altijd een way out. Praten is de oplossing, of dat nu is met een vriend(in) of een professional. En als je even geen zin hebt, laat je die blauwe vinkjes even lekker voor wat ze zijn. In je iPhone kun je een nieuwe batterij zetten, maar jij hebt er maar één!
