Door ‘mijn werk’ werd ik nooit geconfronteerd met mijzelf

’Bedenk even hoe vaak ik de afgelopen maanden in mijn vrije tijd iets met vrienden heb gedaan. Jij was de meeste tijd, zelfs in de weekenden, alleen maar aan het werk.’ Ik weet geen woord uit te brengen en sta aan de grond genageld. ’Ik hou van mijn werk’ stamel ik.

‘Ik zeg gewoon nu even wat er in mij opkomt, maar ik denk dat ik het ook leuk had gevonden als je iets deed gewoon voor jezelf, weet ik veel schilderen ofzo.’ Ik wankel van links naar rechts en voel mij enorm aangevallen door zijn opmerking. Hij raakt een pijnlijke snaar en het enige wat er komen zijn tranen. Die niet meer lijken te stoppen. 

Bovenstaande moment dateert alweer van oktober 2019. Het was de dag dat iemand mij voor de eerste keer confronteerde met mijn levensstijl. Iets wat heel pijnlijk kan zijn als je in jouw ogen een gezonde levensstijl hebt. Want, ik drink weinig, gebruik geen drugs, eet gezond en ben vooral veel ‘aan het werk’. Klinkt super toch?

Na bovenstaand gesprek was ik vooral verdrietig, boos en klom ik in een slachtofferrol.

Na bovenstaand gesprek was ik vooral verdrietig, boos en klom ik in een slachtofferrol. Een rol die we al gauw aannemen als iemand ons kwetst. Dit doen we, zonder te beseffen dat als iemand de waarheid naar je uitspreekt, je daar als persoon enorm veel aan kan hebben en je er juist van leert. 

In plaats van het verdriet er gewoon te laten zijn en mijzelf eens te verdiepen in het feit waar die enorme drang van ‘altijd aan het werk te moeten zijn’ nou vandaan kwam, sloeg ik op de vlucht. Een gewoontegedrag kun je dat ook wel noemen.

Mijn gewoontegedrag is reizen, of altijd maar druk, bezig zijn met werk en onderweg zijn

Mijn gewoontegedrag is reizen, of altijd maar druk, bezig zijn met werk en onderweg zijn. In januari was ik maar 4 dagen in Nederland en ging van reisje naar reisje, zonder maar een seconde rust te nemen.

Overigens moet ik zeggen dat vluchtgedrag voor iets wat je vervelend vindt zeker niet altijd hoeft te betekenen dat je weg gaat. Er zijn honderden manieren om niet geconfronteerd te worden met jezelf en hoe je daar uiteindelijk bij voelt.  

Er zijn honderden manieren om niet geconfronteerd te worden met jezelf 

Reizen is mijn werk en toen de lockdown werd aangekondigd raakte ik even in paniek. Ik kon niet meer op reis. Wat nu? Het misschien wel bijzondere aan deze situatie is dat in het begin mijn levensstijl, ondanks dat ik niet op reis was, niet veranderde. Althans, ik dacht dat natuurlijk wel, want hey, ik was thuis, dus ik nam rust. Maar uiteindelijk was niets minder waar.  

Iedere dag zocht ik naar doelen, doelen om mijzelf bezig te houden en zo toch ‘iets meetbaars’ te kunnen bereiken.

Waar ik voorheen van hot naar her reisde, altijd dus ‘aan het werk was’ en steeds weer kleine succesjes en bevestigingen behaalde, deed ik dat nu gewoon op een andere manier. Iedere dag zocht ik naar doelen, doelen om mijzelf bezig te houden en zo toch ‘iets meetbaars’ te kunnen bereiken.

De eerste paar weken was mijn doel het behalen van hoge bezoekersaantallen, het liefst minstens 30.000 per maand. Iedere dag weer checkte ik Google Analytics en toen DailyNonsense.nl op 13 april de 30.000 unieke bezoekers aantikte was ik tevreden. Ik had namelijk meetbaar resultaat gehaald en dat betekende dus bevestiging en succes.

Hierna raakte ik verveeld, wat moest ik nu doen? Even kreeg ik een lichte paniek en pas toen ik meiden van mijn generatie ging interviewen en met name Iris die sprak over haar burn-out en depressie, begon er bij mij iets te dagen. Ik herkende aspecten van mijzelf in hun verhalen en besloot hier meer over te gaan lezen.

In een mum van tijd verzamelde ik tal van boeken. Ik las Dwars door het Donker van Nowelle Barnhoorn, We kunnen wel veranderen. Gelukkkig en geliefd zijn, van Chetanya de Wit en Gouden Bergen, Portret van de Digitale Generatie, van Doortje Smithuijsen. Dagen spendeerde ik op mijn poef en op het strand verzonken in deze boeken. 

Wij zijn doordrongen van het idee is dat niets onmogelijk is, zolang je daarvoor maar alles uit jezelf haalt.

In het boek Portret van de Digitale Generatie schrijft Doortje over mijn generatie, de Millennials. De generatie die opgegroeid in de jaren tachtig en negentig en doordrongen van het idee is dat niets onmogelijk is, zolang je daarvoor maar alles uit jezelf haalt. Voor de ouders van deze generatie waren hun kinderen altijd winnaars en voor een groot deel wordt hun identiteit gevormd aan de hand van vergelijkingen met anderen.

Pas als ik dit boek lees valt bij mij het kwartje. Ook ik, vergelijk mijzelf constant en ben altijd opzoek naar concrete en vooral meetbare bevestigingen. Dit begon al als kind. Ieder weekend reed mijn vader stad en land af naar een manage waar ik mee deed aan een springconcours.

Werd ik eerste, of nam ik tenminste een beker mee naar huis, dan had ik meetbaar resultaat geleverd en was ik dus succesvol. Hierna volgde ik musical lessen, waar aan het eind van het jaar je prestaties werden gemeten en je te horen kreeg of je naar een hogere fase ging.

Ik was niet goed genoeg en waarom zou ik dan doorgaan?

Een hogere fase betekende dat je automatisch beter was dan de rest. Omdat ik uiteindelijk niet doorstroomde naar fase 3 ben ik gestopt. Ik was niet goed genoeg en waarom zou ik dan doorgaan? Voor de lol iets doen zat er toen al niet in.

Als ik terugkijk op mijn jeugd besef ik ook dat vriendinnetjes om mij heen hetzelfde proces hebben doorlopen. Ik  sprong samen met mijn pony een kast vol met bekers, terwijl tegelijkertijd mijn beste vriendinnetje ieder seizoen weer werd geselecteerd voor het Nederlands jeugd-hockey team.

Beiden werden we constant blootgesteld aan vergelijkingen met onze concurrenten en deden we steeds ons best om te presteren en hoopten we dat we weer ‘meetbare’ resultaat zouden behalen. Dat gaf onszelf de bevestiging dat we goed, misschien wel goed genoeg, waren.

Een paar dagen nadat ik al mijn boeken heb gelezen spreek ik met twee vriendinnetjes van mijn generatie. Als ik vraag wat zij nu zo doen in de quarantaine, merk ik dat beiden vooral nog steeds gefocust zijn op hun werk. Ondanks dat mijn vriendinnetje’s werk als influencer redelijk stil ligt, probeert ze toch iedere dag stories te posten. ‘Anders voel ik mijzelf nutteloos’ is wat ze zegt.

Als ik vraag aan een andere vriendin of ze niet iets met haar zeeën van ‘vrije tijd’ nu doet, vertelt ze dat ze het eigenlijk wel leuk vindt om te koken. Maar omdat ze vindt dat ze geen chef-kok is, dus niet de beste er in is, doet ze er maar weinig mee.  Want hey, waarom iets voor ‘de lol’ doen?

De meeste mensen van onze generatie gaan pas iets doen als we denken dat we er goed in zijn.

In het boek Portret van de Digitale Generatie schrijft Doortje het volgende: ‘We zijn een generatie die enerzijds het gevoel heeft speciaal te zijn, en anderzijds het idee heeft constant te moeten presteren.

Ondertussen zorgt de meritocratische tijdgeest ervoor dat we altijd moeten werken, er is letterlijk geen tijd te verliezen. Want, anders; komen we direct op achterstand te staan op het scorebord van het menselijk kapitaal. We willen allemaal wegblijven van stagnatie, omhoog klimmen, een berg op waarvan je de top nooit zal bereiken, omdat die niet bestaat’. 

Iedere dag hebben we het gevoel dat we ‘nuttig’ moeten zijn, want voor je het weet sta je op achterstand

Na mijn laatste gesprek met mijn beste vriendinnetje besefde ik het pas echt. De meeste mensen van onze generatie gaan pas iets doen als we denken dat we er goed in zijn. Als we met datgene omhoog kunnen klimmen. Als we met datgene meetbaar resultaat kunnen behalen.

We willen altijd maar presteren en als we denken niet goed genoeg te zijn, dan beginnen we er gewoon niet aan. Iedere dag hebben we het gevoel dat we ‘nuttig’ moeten zijn, want voor je het weet sta je op achterstand.

Bezoekersaantallen, volgers, likes, reacties op een foto en of bericht. Hoe hoger deze waren, hoe beter ik mijzelf voelde.

Vanaf mijn jeugd zit vergelijken en meetbaar resultaat halen er bij mij ingebakken en ook toen ik ouder werd was dit niet anders. Mijn baan als blogger zorgde ervoor dat mezelf goed genoeg voelen ook weer te maken had met meetbaar resultaat. Bezoekersaantallen, volgers, likes, reacties op een foto en of bericht. Hoe hoger deze waren, hoe beter ik mijzelf voelde.

Ik rende naar steeds meer nieuwe kansen die mij succesvol konden maken en lieten groeien

Ik rende naar steeds meer nieuwe kansen die mij succesvol konden maken en lieten groeien. Ik was daardoor altijd bezig met werk en dus ‘aan het werk’, zonder hierbij eigenlijk maar een seconde na te denken, dat ik prima ook een keer niets kon doen. Of gewoon iets kon doen, wat ik leuk vind, zonder dat daar een ‘meetbaar’ resultaat uit zou moet komen. 

Ik zit op de grond voor de boekenkast in Rataplan ergens in Amsterdam West. Ik lees de achterkant van een boek ‘De poorten van het Paradijs’, een boek over de gewelddadige geschiedenis van Syrië. Het boek kost €1,75. De prijs doet mij denken aan de lage prijzen die je vroeger betaalde als je een boek leende bij de bibliotheek. Ik las soms wel negen boeken in een week, maar op een gegeven moment kon ik er de rust niet meer voor vinden. Ik had teveel andere dingen in mijn leven gecreëerd, die mij meer ‘meetbaar resultaat’ opleverde. Als ik naar mijn winkelmandje gevuld met boeken kijk voel ik kriebels van enthousiasme in mijn buik. Ik kan niet wachten om weer te gaan lezen. Gewoon lezen voor mijzelf.