Eindelijk kreeg ik nieuwe boobies en dat ging zo..

Strepen als een bouwtekening op mijn lijf en een hartslag als een hysterische reggeaton beat lig ik ‘butt naked’ in mijn blauwe gewaad, terwijl ik de narcose door het infuus mijn lichaam in zie lopen. Lekker slapen meisje, zoek maar een mooie droom uit en…. weg ben ik. Het is 27 april en het is time to get my twins!

Een paar weken geleden schreef ik in de column: Zuster, waar zijn opeens mijn boobies? over het feit dat ik binnenkort onder het mes zou gaan. Ik kon niet wachten. En ja 27 april was het eindelijk zo ver! Ik werd om half 8 verwacht in privé kliniek Klein Rozendaal, dit is de operatie locatie van kliniek Heyendael. Het is een nette kliniek wat in eerste instantie niet echt op een ziekenhuis of iets in die richting lijkt (thank god!).

Ik zei: “Ja vriend, kijk nog maar eens goed naar Josje’s kleine borstjes!”

Toen de deuren open gingen en ik mijn naam hoorde verdubbelde mijn hartslag en schoot ik uit de bank. Het ging nu echt gebeuren! Er werd netjes uitgelegd wat er ging gebeuren en ik werd naar een kleedkamer verwezen. Hier moest ik mijn kleding en spullen in een kluisje stoppen en mijzelf in een blauw gewaad hijsen. Mijn vriend en ik waren allebei nerveus, maar maakte nog grapjes. Ik zei: “Ja vriend, kijk nog maar eens goed naar Josje’s kleine borstjes!” En toen was het tijd. Haarnetje op en speciale sokken voor lekkere warme voetjes en hé deze “pretletter” was ready for take off.

De broeder kwam mij halen en ik mocht plaats nemen in een ziekenhuisbed. Er werden nog wat controle vragen gesteld en het infuus werd aangebracht. Toen gingen de deuren open en daar was hij dan; de specialist oftewel de held van de dag, Dokter Straten.

Maar even serieus: je voorgevel ligt wel even letterlijk in zijn handen. Ja het was best spannend, maar hey ik had alle vertrouwen in de beste man. Van te voren had ik twee maten uitgekozen: 450cc en 490cc. Dokter Straten legde mij uit waarom die 490cc het niet ging worden. Ik geef hem gelijk want borsten die onder je oksel vandaan komen wil je niet.

In mijn hoofd zong ik alleen maar ik krijg meloenen, meloenen, meloenen!

Er werden de nodige strepen op mijn borst getekend en ik mocht weer gaan liggen. This is the moment, dacht ik.

Eenmaal op de operatie kamer verkeerde ik in een soort rust. Dit was heel apart. Het was hetzelfde gevoel welke ik ook had tijdens mijn bevalling. Zodra ik medische mensen en apparatuur zie denk ik; nu gaat het goed komen. En toen kwam de vraag: “Wat gaan we vandaag bij je doen?”. Ik riep vol overtuiging “u gaat mij mooie volle natuurlijke borsten bezorgen!”. In mijn hoofd zong ik alleen maar ik krijg meloenen, meloenen, meloenen!

Zo, maar even serieus. Het leek alsof ik 1 minuut was weg geweest toen ik uit de narcose ontwaakte. Ik knipperde met mijn ogen en merkte meteen op dat ze mijn bril hadden opgezet. Zonder bril ben ik echt zo’n blind molletje die een infuuszak niet kan onderscheiden van een zuster. Bedenk je even dat ik hele gesprekken zou voeren met mijn infuus. Een zuster vroeg mij meteen hoe ik mij voelde. Ik voelde mij serieus echt heerlijk mellow. Meteen zei ze heel enthousiast “wil je ze zien meisje?”

Ze haalde de deken weg en daar waren ze dan. Ik stond oog en oog met mijn nieuwe girls. Ik begon meteen te huilen van blijdschap. Hier had ik zo lang op gewacht en wauw wat waren ze lekker groot en gezellig aanwezig. Ik omarmde ze meteen en nam ze op als mijn eigen kinderen. Zonder gein, ik was opslag verliefd.

Hierna kreeg ik nog een lekker waterijsje en werd vervolgens naar de uitslaapkamer gereden. Daar hielp een zuster mij de gezellige (ah-hum) sport bh aan doen en mijn lekkere tijger huispak. Ja girls, bij ordinaire tieten hoort ook een ordi huispak toch? Heerlijk ik hou er van! Ik voelde me top en of ik echt ging slapen? Haha echt niet! Ik wilde alleen maar naar mijn tieten kijken, wat dacht je dan!

Ja girls, bij ordinaire tieten hoort ook een ordi huispak toch?

Na enkele uren en wat controles kwam mijn held nog even een afsluitend gesprekje voeren en Josje en haar twins waren ready to go home. Op naar huis met een big smile op mijn gezicht. This is going to be a very Bumpy ride!

Wil jij weten hoe het herstel verliep en hoe het uitieindelijk is geworden? Hou dan Daily Nonsense in de gaten voor mijn volgende column! Heb je vragen over de operatie of denk je er zelf ook over een borstvergroting na? Laat mij het dan vooral weten hieronder in de reacties. Tot de volgende keer!