Voor mij is het al jaren duidelijk, maar voor de maatschappij op de een of andere manier toch onbegrijpelijk: ik wil geen kinderen. Say What? Volgens de sociale normen ben ik juist op het punt in mijn leven waarop het zou moeten gebeuren. En eerlijk is eerlijk om mij heen zie ik het ook gebeuren. Op Facebook zie berichten voorbij komen als; in 2018 zijn wij niet meer met z’n tweeën maar met z’n drieën. Ik ben 27, getrouwd met een lieve man, we hebben een huis gekocht, allebei een vaste baan en toch, van mij hoeft het gewoon niet.
“Maar waarom dan niet?” Daarom. Ik heb niet één specifieke reden voor het niet willen van kinderen, maar ik kan er wel genoeg opnoemen waarom het moederschap mij totaal niet trekt. Ok ben je er klaar voor?
Zeggen dat je geen kinderen wil lijkt nog steeds sociaal onacceptabel.
Ik ben niet bereid om mijn vrijheid op te geven en de verantwoordelijkheid te dragen voor de opvoeding en dat is toch wel zo´n beetje de essentie van het hebben van een kind. Ik wil spontaan uit kunnen gaan eten, om half 9 naar bed gaan als ik daar zin in heb en ’s avonds lekker kunnen sporten zonder afhankelijk te zijn van een oppas. Ik wil het liefst hele zondagen op de bank liggen Netflixen, ik wil nog wat van de wereld zien en als ik aan mijn toekomst denk dat komt daar eigenlijk kind in voor. Daarnaast heb ik ook absoluut geen geduld wat volgens mij niet te doen is in combinatie met een kind
Gelukkig denkt mijn man er precies hetzelfde over als ik. Hij heeft meer met kinderen (van anderen) dan ik, maar heeft zelf ook geen ambitie om vader te worden. Ik ben heel blij dat we wat dit betreft zo op één lijn zitten, want anders weet ik niet hoe het met onze relatie zou gaan. Op dit gebied ben ik gewoon niet bereid tot een compromis, omdat dat niet eerlijk is tegenover mij en niet tegenover een eventueel kind wat er zou komen als het voor mijn man wel een must zou zijn om kinderen te krijgen. Als hij wel die wens zou hebben, dan gun ik hem dat geluk natuurlijk van harte. Maar dan wel met een ander.
Maar goed laten we even terug gaan naar het volgende punt. Zeggen dat je geen kinderen wil lijkt nog steeds sociaal onacceptabel en mensen voelen op de een of andere manier de drang om dat voor mij goed te praten. “Ach, dat komt vanzelf” of “wacht maar tot je eierstokken gaan rammelen” zijn vaak gehoorde uitspraken die veelal vergezeld gaan met een zelfingenomen glimlach alsof het het levensdoel van de spreker is zijn gelijk te halen.
Wat als het voor mij niet komt? Ben ik dan opeens minder waard voor je?
Ik ben altijd blij dat deze mensen zo goed weten hoe het mij in mijn leven zal vergaan en moet vaak de drang onderdrukken om meer van hun voorspellende gave te vragen. Maar even serieus, wat nou als het voor mij niet komt? Ben ik dan opeens minder waard voor je? Want wat als dit gewoon mijn besluit is en ik niet van gedachten ga veranderen? Dan moet dat ook goed genoeg zijn en ik vind het eigenlijk gewoon niet oké dat ik me daarvoor schijn te moeten verantwoorden.
Ik vraag op mijn beurt ook niet waarom iemand wel kinderen wil. Heb het wel eens gedaan als reactie op de vraag waarom ik ze dan niet wil, maar verder dan “dat is toch leuk” en “ze geven zoveel liefde” komen mensen meestal niet. En weetje ik laat het dan daar ook maar bij, want het is uiteindelijk hun keuze, leven en wie ben ik om me daar mee te bemoeien?
De slapeloze nachten, poepluiers, tranen, kots, zorgen, verplichtingen en continue verantwoordelijkheden, ik denk dat niemand daar écht op zit te wachten. Die neem je als ouder voor lief, omdat je onvoorwaardelijk van je kind houdt. En als je zou kunnen kiezen voor kinderen met of zonder al deze bijkomstigheden, dan zou jij daar toch ook voor tekenen?
Ben ik dan automatisch een kinderhater omdat ik zelf geen kinderen wil? Nee, niet persé. Ik heb op zich niks tegen kinderen in het algemeen (zolang ze niet krijsen of met vieze plakvingers aan mijn spullen zitten), maar ik hoef ze zelf gewoon niet. In mijn omgeving zijn er genoeg mensen met kinderen en gezien mijn leeftijd zal het bij mijn vriendinnen ook niet lang duren voordat daar de eerste kinderen geboren gaan worden. Gelukkig heb ik ook een aantal vriendinnen die er hetzelfde over denken als ik, dus I’m not alone.
Ik wil zelf geen kinderen, maar kan enorm blij zijn voor anderen als zij in verwachting zijn
Omdat ik zelf geen kinderen wil denken mensen automatisch dat ik dan ook niet blij ben voor anderen als zij in verwachting zijn of dat ik opeens niet meer langs wil komen als iemand een kindje heeft gekregen. Natuurlijk ben ik blij voor hen als hun liefste wens in vervulling gaat. Dat dat niet mijn wens is heeft daar toch helemaal niets mee te maken?
Afgelopen augustus is mijn zus bevallen van een zoontje en ik ben zelfs zijn peettante, thank you very much. Hij mag gewoon bij mij op schoot, als hij later wat ouder is dan gaan we leuke dingen met hem doen, maar ik ben ook heel blij dat ik niet 24/7 verantwoordelijk voor hem ben.
“Ben je nooit bang dat je later spijt krijgt?” is ook weer zo’n vraag die ik regelmatig hoor, maar die nooit aan een zwangere vrouw gesteld zal worden. Ik ben zelf niet bang dat ik spijt krijg van mijn keuze, maar anderen blijkbaar wel. Bang dat ik later iets mis in mijn leven of dat ik een eenzame oudere word? Hoeveel mensen mét kinderen missen nog steeds iets in hun leven. Het hebben van kinderen betekent niet dat je niet alsnog eenzaam kunt zijn (nu of later).
Als je spijt hebt van je kind, word je op social media door het slijk gehaald
Laatst las ik een artikel over spijtmoeders: vrouwen die dus spijt hebben van het feit dat ze een (of meerdere) kind(eren) hebben gekregen. Deze vrouwen hadden spijt omdat ze het idee hadden dat de sociale en culturele normen hen een weg op hadden geduwd die ze eigenlijk niet hadden willen bewandelen. Deze vrouwen werden vervolgens op social media compleet door het slijk gehaald, want hoe kan je nou niet genieten van je eigen kind?
Ik begrijp het wel hoor, dat zij spijt hebben van hun keuze om wel kinderen te nemen. Want in the end is het denk ik onmogelijk om te overzien wat het hebben van een kind daadwerkelijk voor impact op je leven heeft en of het alles is wat je je er van voorstelt.
En stel dat ik later op een punt ben dat het te laat is en ik toch spijt heb dat ik nooit kinderen heb gekregen? Dan heb ik in dit geval duizend keer liever spijt van iets wat ik niet heb gedaan, dan iets wat ik wél heb gedaan.
Wat is jouw mening hier over? Reacties zijn natuurlijk altijd welkom. Oh en het meisje op de kinderfoto’s ben ik zelf. Ik had toen al aardig een eigen wil. Snappen jullie wel toch na het lezen van dit verhaal?
