En toen werd ik ziek op een persreis…

Na een reis van 2,5 uur kriskras door de bergen en een typische vette Franse late lunch plof ik op bed neer. Ik ben misselijk en mijn hoofd voelt warm aan. Zou ik wagenziek zijn of zou het eten niet goed zijn gevallen of zou ik gewoon oververmoeid zijn? Over 1,5 uur moet ik weer gereed zijn voor het volgende programma onderdeel, maar het liefst zou ik gaan slapen. Ik ril en heb het koud. Nee ik zou toch niet ziek worden op deze persreis? Dit is het laatste waar ik nu op zit te wachten. Ik zet de kachel hoger, want ergens heb ik het toch koud. Dan besef ik dat ik ook nog een artikel moet typen voor Daily Nonsense. Ik open mijn laptop, maar bij de eerste regel vallen mijn ogen al dicht. Dit heeft geen zin. Ik geef mij over aan de slaap. Het is niet anders, dan maar een dag geen artikel. 

Ziek zijn op reis of tijdens je vakantie is vreselijk, maar ziek zijn op een zakelijke reis misschien nog wel erger. Ik werd dus ziek tijdens mijn laatste persreis. Laten we beginnen met het woord persreis, want wat is dit nou precies? Een persreis is een reis die georganiseerd wordt door een merk of bestemming. Hiervoor worden journalisten, redacteuren, bloggers, vloggers, influencers, you name it uitgenodigd. Tijdens zo’n reis wordt er meestal in een korte tijd (3 tot 5 dagen) kennis gemaakt met de regio/bestemming of het merk. In een korte tijd wil het merk natuurlijk alles laten zien. Dit resulteerd regelmatig in propvolle programma’s. Een persreis is dus zeker niet hetzelfde als vakantie vier, nee het is gewoon hard werken. Don’t get me wrong, ik hou van mijn werk, maar als je ziek wordt is een overvol programma alles behalve fijn.

Ik werd dus ziek op de reis naar de Franse Alpen. Het was denk ik een combinatie van oververmoeidheid, misselijkheid door de autorit en het eten (mijn maag kan de vette kaas niet altijd verdragen). Ik baalde enorm, vooral omdat het prachtig weer was en ik juist de bestemming meteen wilde ontdekken. Als je sneeuw en zon zit, wil je het liefst meteen op pas. Toch heb ik geleerd om toe te geven aan slaap. Uit ervaring weet ik dat wanneer ik  geforceerd mee ga doen aan iets het niet altijd leuk is voor de groep of diegene die ook mee is. Hierdoor besloot ik een onderdeel van het programma te skippen en vroeg naar bed te gaan.

Een lange nacht slapen was enorm goed, maar omdat ik echt ziek was sliep ik door de wekker heen. BUMMER! Dat betekende dat ik gehaast alles moest (koffer inpakken, aankleden, ontbijten) doen en met hoofdpijn in het busje zat naar de volgende locatie.

Er wordt een programma gemaakt en ergens voel ik mijzelf dan schuldig als ik er niet aan deelneem.

Mijn plan om een nieuw artikel te posten in het taxibusje naar de volgende bestemming viel dus in duigen. Dan maar weer wat slaap pakken in de taxi. En dat hielp gelukkig! Toen ik wakker werd voelde ik mijzelf stukken beter. En dan pas besef je hoe fijn het is om jezelf fit te voelen tijdens een reis. Ik was meteen een stuk vrolijker en kon niet wachten om de Franse pistes te verkennen.

Nu kan je denken, waarom schrijft ze dit allemaal op. Dit doe ik vooral omdat ik merk dat ik het soms enorm lastig vind om voor mijzelf te kiezen tijdens dit soort reizen. Er wordt een programma gemaakt en ergens voel ik mijzelf dan schuldig als ik er niet aan deelneem. Maar uiteindelijk heeft diegene ook niks aan mij als ik niet voor 100 procent mee kan doen. Ik schrijf nu zelf over deze persreis maar ik denk zeker dat meerdere mensen een druk voelen om iets te cancelen in een soortgelijke situatie. Dus om een lang verhaal kort te maken. Kies vaker voor jezelf, wees eerlijk, leg het uit, dat maakt het voor die ander ook veel leuker.

Na slaap en even voor mijzelf te kiezen kon ik gewoon weer mee doen aan het programma. Tijdens de tweede dag roetste ik gewoon weer zonder enige moeite van de piste af. Even iets anders, wat is skien toch heerlijk. Verstand op nul en gaan met die banaan. Tot de volgende column!