Echt je passies volgen, de sprong in het diepe wagen. Hoe doe je dat? Wat komt er bij kijken? Is het allemaal zo leuk als het vooraf lijkt of wordt het eigenlijk alleen maar beter als je jouw droom volgt? In deze interviewreeks interview ik mensen die besluiten het roer volledig om te gooien en hun hart te volgen.
Net bij mij om de hoek zit Coffee Room, een fijn café met op de eerste verdieping een grote tafel waar je aan kan werken. Een verborgen parel en echt een must-go als je even het ’thuiswerken’ zat bent. Het leuke aan deze plek is dat ik altijd wel iemand ontmoet of verzeild raak in een gesprek. Zo ook een paar maanden geleden.
Aan de grote tafel kom ik in gesprek met Demi Passier. Ze is net terug uit Kaapstad, waar ze remote werkte voor Barts Boekje. Het was een fantastische ervaring die ze niet had willen missen, en stiekem lonkt alweer een nieuw avontuur. Maar hoe gaat dat samen met haar leven in Amsterdam? En kun je zomaar lange tijd alleen weggaan als als je zo veel in Nederland hebt om voor te blijven.
Een paar weken later tref ik haar weer in de Coffee Room. Ze vertelt me dat ze toch het roer volledig gaat omgooien. Ze is van plan richting Australië te gaan.
Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en is Demi net terug uit Bali, waar ze haar eerste verkooppunt voor haar tassenmerk Luana Bags heeft. Omdat ik benieuwd ben naar haar verhaal en wil weten hoe het is om remote te werken in Bali en wat de voordelen en nadelen zijn, besluit ik bij haar langs te gaan.
‘Demi, je zou naar Australië gaan, maar uiteindelijk ben je in Bali beland? Kun je mij meer vertellen hoe dit is gegaan?’
‘Het begon allemaal na Kaapstad. Het remote werken, en de levensstijl die daarbij komt kijken beviel me zo goed. Eenmaal terug in Amsterdam miste ik deze manier van leven. Rationeel gezien vond ik dit vreemd. Ik had toch alles wat een meisje van mijn leeftijd zich kon wensen? Een lieve vriend, veel geweldige vriendinnen, een warme familie, een mooi huis, en een leuke baan bij Barts Boekje.
Het bleef maar knagen. Tot ik op een dag wakker werd, en het gevoel van ‘what if..’ niet meer uit mijn hoofd kreeg. Ik voelde dat dit de dag was om grote besluiten te maken. Er moesten veel verdrietige, en moeilijke gesprekken plaatsvinden met de mensen van wie ik enorm veel hou.
Want hoe vertel je dat je naar de andere kant van de wereld gaat verhuizen, terwijl je eigenlijk nog niet eens ‘echt’ weet wat je daar wil gaan doen. Mensen en een baan loslaten, voor ‘het onbekende’. Terwijl het vanbinnen als het meest juiste besluit voelt.
Zo deelde ik dit nieuws ook met mijn toemalige vriend, met wie ik samenwoonde, dit was een van de moeilijkste dingen ik ooit heb moeten doen. We probeerde nog naar tussenoplossingen te zoeken. Ik wilde bij de KLM gaan werken, zodat ik die ‘honger’ naar het buitenland wat kon stillen. Toch voelde dit niet als de oplossing, ik moest dit alleen doen, en echt even alles achter me laten.
Australië intrigeerde mij eigenlijk al sinds ik klein ben, dat maar proberen dan? Ik dacht niet lang na over dit besluit, vroeg mijn Working Holiday Visum aan, die ik een dag later binnen had. En opeens stond het vast, ik ging naar Australië verhuizen.
Daar kwam natuurlijk behoorlijk wat research, en de nodige voorbereidingen bij kijken. Mijn baan opzeggen bij Barts Boekje was daar ook een onderdeel van. Want, ik moest echt even ‘los’ zijn om het leven in Australië compleet te kunnen ervaren.
Mijn tickets naar Australië waren overigens nog niet geboekt, en mijn collega raadde mij aan om eerst een tussenstop op Bali te maken, om de lange reis in tweeën te splitsen.
Dat leek me eigenlijk wel een lekker idee, twee (of drie?) weken Bali. Diezelfde dag was mijn enkele reis naar Bali geboekt. Mijn ticket Bali – Australië liet ik nog even voor wat het was, die boekte ik daar wel.
Ik vertelde dit aan mijn baas, die toen voorstelde om freelance voor Barts Boekje te blijven werken. Dan had ik toch nog wat zekerheid, daar bijna aan de andere kant van de wereld. Dat gaf me eigenlijk wel een rustig gevoel, dus daar kon ik natuurlijk alleen maar blij op in gaan.
Elke dag probeerde ik een nieuw restaurant, koffietent en volgde ik een leuke sportles. ’s Ochtends vroeg een duik in de zee, en ’s avond de zonsondergang kijken.
Bali voelde als een goede basis voor een stabiel, gezond leven, voor een hele leuke prijs. Waarom dan nog doorvliegen?’
‘Hoe zit het met Luana Bags? Je was van plan om, naast Barts Boekje, meer daar op te gaan focussen? Lukte dat meteen toen je in Bali kwam?’
‘Nou, eerst ben je met van alles en nog wat druk. Toen ik mijn draai had gevonden, besloot ik op zoek te gaan naar een leverancier die mijn tassen op Bali kon maken. In een Bali Business Facebook-groep plaatste ik een berichtje dat opeens viral ging. Mijn hele inbox stond vol met berichten van meiden die een Luana tas wilden hebben. Dat gaf natuurlijk een enorme motivatie.
Tussen de berichten zat ook een 21-jarig Indonesisch meisje. Zij kende vrouwen op Java die, doordat ze kinderen hadden, thuis zaten. Deze vrouwen zouden vanuit huis mijn tassen kunnen maken en zo wat extra geld kunnen verdienen. Zij kon dan de tussenpersoon worden.
Via via kwam ik ook bij een T-shirtfabriek terecht. De eigenaar bood mij materiaal aan dat normaal gesproken zou worden weggegooid voor een fijn prijsje. Eerst twijfelde ik even, want het was niet het materiaal waar ik gewend was mee te werken, en ook zouden de tassen er heel anders uit gaan zien.
Daarnaast weet je ook niet met welke kleuren je gaat werken, gezien je afhankelijk wordt van hetgeen wat er wordt opgestuurd. Maar dit leek me juist ook wel een gave uitdaging, en het bood exclusiviteit in mijn collecties. Dus lang verhaal kort: alles werd verstuurd naar Java en iedereen kon aan de slag.
En eerlijk, het voelt goed om met materiaal te werken dat normaal zou worden weggegooid en om lokale vrouwen werk te verschaffen die normaal geen werk zouden hebben. Een goede constructie, wat mij betreft.’
‘Wauw, wat gaaf! Ben natuurlijk wel heel benieuwd of dat meteen helemaal goed ging? Had je een paar weken later de tassen in huis?’
‘Nee, zeker niet. Bali is een erg religieus eiland. Dan is een weer een ceremonie, of een bepaalde feestdag, waardoor al het werk wordt stilgelegd. Hier kun je je eigenlijk alleen maar aan overgeven, en afwachten tot het werk weer wordt opgepakt. Het gaat hier allemaal wat anders dan in Europa. Laat ik het zo zeggen, je leert geduld te krijgen.
Als je in Europa aangeeft dat je op een bepaalde dag de tassen moet hebben voor een fotoshoot bijvoorbeeld, heb je alles vaak een week van te voren binnen zodat je de producten nog kunt controleren, en de voorbereidingen te treffen.
Op Bali hoor je alleen dat ze hun best gaan doen om ze op tijd te leveren. Dit geeft veel onzekerheid, en twijfel of dit wel de juiste plek is om een bedrijf op te richten. Zoals ik al zei, engelengeduld is key. Gelukkig had ik ook nog mijn baan bij Barts Boekje, dus er zat geen (financiële) haast achter om mijn collectie z.s.m. live te hebben.
Uiteindelijk liep de levering twee maanden uit. In die tijd bouwde ik een website en geloof het of niet, vijf dagen voordat ik naar Nederland zou vliegen, en twee dagen voor de fotoshoot kwamen de tassen binnen.
Er zaten veel fouten bij, de ene was zo klein dat het meer een ander tas was, en de ander was weer veel te groot. Terwijl ik één vaste afmeting door had gegeven. Er was dus duidelijk niet gecontroleerd, en dan voel je je opeens toch wel heel alleen in het proces.
Maar goed, de fotoshoot was bijna, waar ik al een locatie voor had afgehuurd, modellen en een foto en videograaf op hadden toegezegd. Het is inmiddels een handgemaakt product, en eigenlijk zijn verschillende groottes ook wel weer leuk. Dus hier ging ik het gewoon mee doen. En leer ik weer van voor een volgende productie.
Na de shoot dook ik met alle tassen in een taxi naar mijn eerste verkooppunt. Leuk om te vermelden is dat ik die dag gelijk 3 items had verkocht. Dat gaf natuurlijk een enorme kick, hier doe je het voor.’
‘Wat een gaaf verhaal! Zou je kunnen zeggen dat Bali je veranderd heeft?’
‘Ja, zeker. Ik heb veel meer rust gevonden en ben een stuk luchtiger geworden. Hier in Nederland raakt iedereen meteen gestrest als iets anders loopt dan gepland, daar had ik overigens ook een handje van, in Bali is dat heel anders.
Daarnaast leef ik veel meer naar mijn gevoel. Hierdoor ben ik stukken productiever en voel ik mij beter. Toch merk ik wel dat het in Nederland moeilijker is om dit vol te houden. Hier plant iedereen zijn of haar agenda bomvol, en voor je het weet ga je weer mee in dat ritme. Dat zette mij deze dagen in Nederland wel aan het denken. Is deze levensstijl ook houdbaar in Nederland?
Of moet je wel meegaan in de Nederlandse manier van leven. Ik vond het daarom ook best wel spannend om naar Nederland te gaan.’
‘Zijn er ook nadelen aan het remote werken op Bali’?
‘Die zijn er zeker. Ik mis de vertrouwdheid, de basis, familie en vrienden. In het buitenland is het vaak een komen en gaan van mensen. Dan heb je net een leuke vriendin gemaakt en dan gaat ze weg.
Ook maakt het tijdsverschil het lastig om contact te onderhouden. Na een lange werkdag, worden mijn vrienden in Nederland wakker, en dan ben ik vaak zelf ook erg moe, of heb ik plannen met vrienden.
Momenten om contact te hebben moet je echt inplannen, en het leven van mijn vrienden in Nederland gaat natuurlijk ook door. Dus als je deze momenten niet plant, kan er zo een paar weken voorbij gaan dat je elkaar niet spreekt.
Er ontstaat een soort angst dat mensen je vergeten, wat natuurlijk niet zo is, maar je leert je energie te steken in een kleinere groep. Je kunt niet iedereen te vriend houden, wat ik moeilijk vindt want ik heb veel verschillende vriendinnen, uit verschillende vriendengroepen. Maar goed, het hoort denk ik over het algemeen ook bij ouder worden.’
‘What is next, vertel wat zijn je plannen? Terug naar Bali?’
‘Ik ben nu een maand in Nederland. Zoals ik zei vond ik het dus best wel spannend. Vooral omdat ik terug zou gaan naar het huis, waar ik tot kort voor mijn vertrek nog samen met mijn ex woonde. Daar terugkomen, voelde alsof de tijd had stilgestaan, terwijl hier in Nederland er natuurlijk ook veel veranderd is in 8 maanden.
Als ik terug ga naar Bali, heb ik mijn Kitas, waarmee ik 2 jaar op Bali mag blijven, en hier officieel business mag doen met locals en winkels. In die twee jaar ben ik wel van plan om te reizen. En ja, dan ga ik eindelijk ook naar Australië. Skiën in Japan staat ook erg hoog op mijn lijst.
Weet je, ik ben zo vrij als een vogel. Ik zit momenteel niet in een relatie, ik heb geen vaste werktijden, en als ik ergens heen wil verhuur ik mijn kamer op Bali.
Dus, ik kan alleen maar met enorm veel enthousiasme naar de toekomst kijken – wie weet wat er wel niet allemaal op mijn pad gaat komen. Ik kan niet wachten op de next chapters!
Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel / deze blog? Stel ze gerust hieronder in de reacties. Zie je foutjes? Laat het ons dan ook weten! Wil je op de hoogte blijven? Dat kan via Facebook en Instagram.
