“Ik word dol in mijn hoofd, alles moet goed zijn willen we aan kinderen beginnen,” verzucht ze terwijl ze aan haar koffie slurpt bij het koffietentje om de hoek. “Als hij niet klaar is voor kinderen, dan moet je hem misschien laten gaan.” zegt haar vriendin.
Zittend aan een nabijgelegen tafeltje luister ik naar hun gesprek. Terwijl ik mijn ogen sluit en geniet van de zonnestralen op mijn gezicht, besef ik dat we allemaal soortgelijke innerlijke struggles voelen en altijd groei in het vooruitzicht willen hebben.
Een week geleden ontving ik een berichtje in mijn Instagram-inbox welke me flink aan het denken zette: ‘Als je zoveel spanning voelt. Waarom ga je dan niet ergens rustiger, maar wel in de buurt van de stad wonen?’
De afgelopen week heb ik die vraag eens laten bezinken en begon ik een klein onderzoekje met en in mijzelf. Hierdoor kwamen meer vragen waar ik antwoord op zocht in mij naar boven.
Waar komen die gespannen gevoelens nou eigelijk vandaan?
Want, waar komen die gespannen gevoelens nou eigelijk vandaan? Zou verhuizen uit de stad deze spanningen doen laten verdwijnen? Waarom zie ik het als een probleem als ik mijzelf even een dagje niet een 9, maar een 3 voel? En het belangrijkste waarom hang ik überhaupt een cijfer aan mijn leven?
In dit eerdere artikel lees je meer over hoe ik ontdekte dat constant rennen, streven naar doelen en het behalen van successen me altijd een gevoel van voldoening en geluk gaven. Voor lange tijd leek dit de enige meetbare manier om mijn leven te waarderen.
Tijdens mijn onderzoek stuit ik op het artikel ‘No we can’t’ uit de de Nieuwe Revu. Auteur Marian Donner schrijft over de abnormale wereld die steeds maar meer van je verlangt. Hierin reageert ze onder andere op het advies van psychiater Dirk de Wachter die adviseert om vaker rust te nemen en bijvoorbeeld op een bankje te luisteren naar het ruisen van de bomen.
Zelf vraagt ze zich af hoe je in vredesnaam rustig kan blijven zitten als datzelfde park inmiddels vol staat met fitnessapparaten om je pull- en push-ups te doen en om je heen klasjes crossfit en bootcamp worden gegeven.
Hoe vind je nog rust in een cafe als de meeste daarvan inmiddels hippe koffiebars zijn geworden waar mensen op hun laptop zitten te tikken en aan het werk zijn?
Druk om te blijven mee draaien in de prestatiemaatschapij
In hetzelfde artikel suggereert Marian dat de meeste (zelfhulp) adviezen die wij krijgen er toe leiden dat we vervolgens weer mee kunnen draaien in de samenleving.
In de prestatiemaatschapij leggen we het werk onszelf op. We zijn ons eigen merk geworden; proberen onszelf zo goed mogelijk te positioneren in de markt; wisselen elke paar jaar van baan of project. Overal zijn prestaties meetbaar, dat begint al op school met de beoordeling door middel van cijfers.
Maar wat als dat juist het kernprobleem is? Wat als het echte probleem is dat we voortdurend onder druk staan om te blijven functioneren in een wereld die eigenlijk steeds abnormaler lijkt te worden?
Het artikel bracht mij even terug naar mijn tien dagen in New York.
Meegesleept door het concept van ‘groei en ‘meetbaarheid’
Het was dan ook op deze plek waar ik opnieuw werd meegesleept door het concept van ‘groei’ en ‘meetbaarheid’. Stilzitten leek geen optie, want niemand doet dat, en bovendien is er zoveel ‘leuks’ te doen in the city that never sleeps.
Daarbij is iedereen om je heen ‘druk’, waardoor je het gevoel krijgt dat wanneer je niet ‘druk’ bezig bent met jouw eigen potentieel optimaal te benutten je achter loopt op het scorebord.
Tijdens mijn verblijf in New York werd ik weer besmet met het ‘optimaal benutten van je eigen potentieel’-virus
En ondanks dat ik een paar jaar geleden bewust de keuze heb gemaakt om meer rust in mijn leven te brengen, werd ik tijdens mijn verblijf in New York meteen weer besmet met het ‘optimaal benutten van je eigen potentieel’-virus. Het idee van onbenutte mogelijkheden in de bruisende stad maakte mij onrustig.
Dat onrustige gevoel moet je maar even aan de kant zetten
Eenmaal redelijk opgebrand (hallo jetlag!) terug in Amsterdam bleef ik in strijd met mijn innerlijke criticus.
In NYC (en omgeving) liggen zoveel nieuwe kansen, dat onrustige gevoel wat daarbij komt moet ik gewoon maar even aan de kant zetten. Steeds weer dreunde de slogan van mijn middelbare school, ‘haal eruit wat erin zit’, door mijn hoofd.
De innerlijke criticus is dat negatieve stemmetje in ons hoofd dat onszelf bekritiseert, beoordeelt en veroordeelt. Deze criticus kan voortkomen uit negatieve ervaringen, belemmerende overtuigen en externe kritiek die we hebben ontvangen in het verleden.
Maar eerlijk, diep in mijn hart wil ik veel liever van DailyNonsense.nl een Nederlandse community (zowel online als offline) maken.
Een plek waar we elkaar kunnen inspireren met openhartige en eerlijke verhalen over onderwerpen die misschien niet helemaal lijken te passen in deze snelle maatschappij waarin we leven.
Door middel van deze verhalen, die mogelijk niet onmiddellijk resultaten opleveren, maar wel een gevoel van diepere verbinding met elkaar geven, wens ik dat het in het dagelijks leven voor iedereen makkelijker wordt om open gesprekken over deze, vaak essentiële, onderwerpen te voeren.
Ik geloof oprecht dat het gras niet per se groener is aan de andere kant, zelfs niet binnen Nederland
En over waarom ik dan in Amsterdam blijf? Ik geloof oprecht dat het gras niet per se groener is aan de andere kant, zelfs niet binnen Nederland. We leven namelijk allemaal in onze eigen persoonlijke bubbel, waarin we constant met anderen concurreren en vergelijken.
Dus, ongeacht de locatie, zou dat niet veel veranderen aan de druk die we allen ervaren (en dus de spanningen die daarbij komen kijken).
En hoewel het idee van een charmant boshuisje me wel gelukkig kan maken, ben ik me diep van binnen bewust van het feit dat ik me daar waarschijnlijk op den duur ook eenzaam zou gaan voelen.
Het is namelijk de offline verbinding die ik, maar ik denk ook we, werkelijk nodig heb. Pas wanneer we ons openstellen en kwetsbaar verbinden, hoe spannend dat ook kan zijn, zullen we ontdekken hoeveel mensen eigenlijk worstelen met dezelfde uitdagingen als jij en ik.
Het is van groot belang om gezamelijke verbinding te creëren
Wegrennen naar een andere stad of land, of het onderdrukken van emoties met afleiding of medicatie, lijkt misschien wel de meest voor de hand liggende keuze, maar in werkelijkheid biedt het geen duurzame oplossing (ook niet voor mij!).
Vooral in een stad als Amsterdam, waar een aanzienlijk deel van onze Daily Nonsense doelgroep woont, is het in mijn ogen van groot belang juist het gesprek te blijven voeren, ervaringen te delen en (gezamelijke) verbinding te creëren.
7 tips om te overleven in de prestatiemaatschappij
Het creëren van een platform waarin we openlijk communiceren en begrip tonen voor elkaars uitdagingen, draagt wat mij betreft bij aan een fijnere samenleving waarin we elkaar beter kunnen leren begrijpen, ondersteunen en waarin niemand zich uiteindelijk alleen hoeft te voelen.
Om af te sluiten hieronder nog zeven fijne tips als je jezelf een ‘3’ voelt:
1. Besef dat de prestatiemaatschapij jou de overtuiging heeft gegeven dat je een cijfer bent
In onze prestatiegerichte maatschappij word je constant beoordeeld op een schaal van succes en prestatie. Het is cruciaal om te beseffen dat we als persoon niet meetbaar zijn.
Onze waarde is niet afhankelijk van een nummer op een denkbeeldige schaal. Vandaag voelen we ons misschien minder dan gisteren, maar we zijn nog steeds dezelfde persoon, toen we misschien voor onszelf een 9 waren.
2. Keer je woede niet naar binnen wanneer je even niet zo productief bent
Als je niet zo productief bent als je zou willen is het verleidelijk om boos op jezelf te worden. Groei kan fijn aanvoelen, maar het is ook van waarde om gewoon te ‘zijn’. Je hoeft niet altijd nuttig te zijn en niet alles hoeft te leiden tot een beter resultaat. Voel je dus vooral niet schuldig als je even zit te niksen!
3. Ren niet weg voor negatieve en/ of overweldigende emoties
Wanneer emoties overweldigend worden, kan de neiging om ervoor weg te rennen sterk zijn. Ik weet uit eigen ervaring dat dit verleidelijk is, maar ons lichaam zal dit op de lange termijn niet waarderen.
Het feit dat emoties naar boven komen of dat ons lichaam signalen van pijn geeft, is een duidelijk teken dat we rust moeten nemen.
4. Laat emoties er zijn en besef dat deze gevoelens tijdelijk zijn
Het is belangrijk om emoties te accepteren en te begrijpen dat deze gevoelens van tijdelijke aard zijn. Vecht er niet tegen, maar ontvang ze met open armen. Knoop in je oren dat emoties geen rendement op hoeven te leveren; ze zijn er gewoon een natuurlijk onderdeel van ons mens-zijn.
5. Zoek rust en verbinding, deel je gevoelens met een naaste
Rust nemen kan op verschillende manieren. Soms is het simpelweg nodig om even tijd met jezelf door te brengen, te mediteren, of openhartig te praten met iemand die begrijpt wat je doormaakt.
Het kan zijn dat je aarzelt om jouw gevoelens te delen, vooral als je omringd bent door mensen die lijken te blijven ‘rennen’. Maar besef dat je niet alleen bent in deze gevoelens; het delen ervan kan helpen om op een andere (vooral diepere) manier met je vrienden/vriendinnen te verbinden.
6. Wees lief voor jezelf
Misschien wel de meest waardevolle tip van allemaal is om lief voor jezelf te zijn. Dit kan een uitdaging zijn, maar het is essentieel.
Het kan helpen om een warme douche te nemen (vooral om van je hoofd naar je lichaam te gaan), gezond te koken, je gedachten op te schrijven, op tijd naar bed gaan, en simpelweg goed voor jezelf te zorgen.
7. Duik met je hoofd in het kussen, accepteer en laat de controle los
En als je je nou echt heel slecht voelt, dan kun je ook gewoon lekker met het hoofd in het kussen duiken. Want vergeet niet dat het vandaag kan het regenen, maar morgen de zon weer kan schijnen. En geloof mij; die ene dag regen kan je prima missen op jouw scorebord…
Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel / deze blog? Stel ze gerust hieronder in de reacties. Zie je foutjes? Laat het ons dan ook weten! Wil je op de hoogte blijven? Dat kan via Facebook en Instagram.
