Terwijl ik dit schrijf, ben ik twee nachtjes weg. In mijn eentje. In je eentje? Ja, in mijn eentje! In mijn ‘vaste hotelletje’ aan de kust, waar ik al een paar keer eerder ben geweest om even op te laden. Hier ken ik alles en voel ik me thuis.
Vroeger had ik dit nooit gedaan, ook niet voordat ik kinderen had. Ik vond het niet prettig langere tijd in mijn eentje door te brengen en zocht altijd anderen op. Destijds zag ik het ook niet als iets wat nodig was, even alleen aan mezelf denken en met mezelf bezig zijn. Dit besef begon pas te komen na de geboorte van onze eerste dochter.
Het krijgen van een kind verandert je enorm, op alle denkbare vlakken. Vooral het immense verantwoordelijkheidsgevoel overviel me.
Het maakte dat ik angstiger werd en me vaker ‘opgesloten’ voelde in het moederschap
Het maakte dat ik angstiger werd en me vaker ‘opgesloten’ voelde in het moederschap. Vanaf dat moment groeide ook het verlangen naar meer tijd voor mezelf. Maar hoe doe je dat, als je net moeder bent geworden?
Dat vond ik toch behoorlijk lastig, maar uiteindelijk kom je dan op zo’n punt dat je aan alles voelt dat je nú tijd voor jezelf moet pakken, omdat het anders echt niet meer gaat.
Nieuwe ervaringen veroorzaken vaak spanning, dus vermijd ik deze zoveel mogelijk
En iets wat ik heb geleerd in de afgelopen jaren is dat ik me het beste voel in een vertrouwde omgeving met bekende mensen.
Nieuwe ervaringen veroorzaken vaak spanning, dus vermijd ik deze zoveel mogelijk. En dat brengt rust. Waarom ik dit doe? Om te ontprikkelen en in te voelen waar ik behoefte aan heb.
Ik ben zo gewend de hele dag aan te staan en met mijn gezin, gasten en bedrijf bezig te zijn
En ook om even niet bezig te hoeven zijn met anderen. Iets wat soms nog best gek voelt om te doen, omdat ik zo gewend ben de hele dag aan te staan en met mijn gezin, gasten en bedrijf bezig te zijn.
Maar eerlijk is eerlijk, in het begin was het echt wel even wennen om in mijn eentje op pad te gaan. Alleen inchecken in het hotel, de dag zelfstandig doorbrengen en vooral het solo uit eten gaan, waren aanvankelijk uitdagingen.
Daarbij kan ik ook zeker nog een bepaalde ongemakkelijkheid voelen. Zo ook tijdens mijn laatste solo-uitje, toen ik per ongeluk veel te veel eten bestelde voor mij alleen.
Ik voelde een enorme schaamte toen twee overvolle borden voor me werden neergezet. Daarbij hielpen de grijnzende blikken vanaf andere tafels mijn kant op ook bepaald niet mee.
Omdat ik zo snel mogelijk af wilde van deze vervelende gevoelens pakte ik mijn telefoon en deed ik mijn verhaal bij vriendinnen via WhatsApp. Inmiddels kan ik erom lachen en ben ik trots op mezelf dat ik zo’n schaamte moment heb overwonnen.
Als ik alleen ben op zo’n tripje komen er verschillende vragen boven: Wie ben ik?
Waar ga ik in vredesnaam de rust vinden om deze zoektocht naar mezelf voort te zetten?
Wat wil ik in dit leven bereiken en waar ga ik in vredesnaam de rust vinden om deze zoektocht naar mezelf voort te zetten? Ik kan dan eindeloos met mezelf in dialoog zijn (in mijn hoofd natuurlijk haha) over de invulling van mijn leven.
Ooit was er een tijd waarin dit alles als zweverig werd beschouw. En ook ikzelf kon me er voorheen aan storen wanneer mensen over dit onderwerp begonnen. Het vergt openheid en bereidheid om naar jezelf te kijken; iets wat ik destijds nog niet had én waar rust voor nodig is.
Het brengt emoties, inzichten en herinneringen naar boven die je soms liever zou vermijden
Het is soms ook best een enge ervaring om alleen met jezelf te zijn, waardoor je gaat nadenken en dieper in jezelf gaat graven. Het brengt emoties, inzichten en herinneringen naar boven die je soms liever zou vermijden. Dit is wellicht ook een van de redenen waarom mensen het liefst weer nieuwe prikkels opzoeken.
Zelf ben ik in dit persoonlijke proces beland sinds onze emigratie naar Spanje eind 2020, ongeveer 3 jaar geleden. Tot die tijd zat ik (gevoelsmatig) vast in het Nederlandse systeem, de constante drukte en het ‘moeten’.
Tot die tijd zat ik (gevoelsmatig) vast in het Nederlandse systeem, de constante drukte en het ‘moeten’
De emigratie, onze deelname aan Ik Vertrek, het ineens 24/7 met elkaar zijn en de burn out klachten waar ik (achteraf gezien) al in Nederland mee liep, veroorzaakten een flinke inzinking in 2021 met hartklachten en paniekaanvallen tot gevolg. Deze heftige gebeurtenis was emotioneel heel zwaar maar tegelijkertijd ook heel waardevol.
Emigreren alleen bleek niet genoeg om los te komen van de Nederlandse gehaastheid, daar was duidelijk meer voor nodig. Want ook hier in Spanje loop ik soms behoorlijk aan tegen mijn vastgeroeste patronen van haast en perfectionisme.
Vastgeroeste patronen kunnen zijn:
- Perfectionisme
- Onzekerheid/minderwaardigheid
- Haast/gejaagdheid
- Afhankelijkheid
- Dwangmatigheid
- Koppigheid
- Schaamte
- Vermijding
Bovenstaande inzinking was een keerpunt en had ik nodig om eindelijk eens naar mezelf te gaan luisteren. Ik heb een paar weken bedrust gehouden (omdat ik nog last had van hartkloppingen bij de minste inspanning) en ben daarna langzaam weer meer gaan doen. Ondertussen leerde ik om naar de signalen van mijn lichaam te luisteren, hoewel dat soms nog steeds een uitdaging is.
Signalen van het lichaam kunnen zijn:
- Hartkloppingen
- Hoge ademhaling
- Knellend gevoel rond de borst
- Knellend gevoel rond het hoofd
- Gejaagdheid
- Angstgevoelens/extreme onzekerheid
- Zenuwtrekjes (spieraanspanningen, tandenknarsen, knipperen met ogen)
Nu is de grootste uitdaging deze “nieuwe levensstijl” integreren in mijn bestaande leven, mijn relatie en mijn gezin. Werk kan ik tegenwoordig gemakkelijker op een lager pitje zetten en tijdelijk parkeren als ik merk dat ik overbelast raak, maar dat kan ik niet zo gemakkelijk met andere ‘prikkels’ zoals mijn relatie en kinderen. Je kunt ze niet even op pauze zetten.
Ik verlang echt naar een leven waarin er een balans is tussen mijn behoeftes en die van de mensen om me heen
Ik verlang echt naar een leven waarin er een balans is tussen mijn behoeftes en die van de mensen om me heen. Al zit het verzorgen me in het bloed en geniet ik daar ook van. Wanneer je jezelf niet genoeg liefde en aandacht geeft, kun je het eigenlijk ook niet aan een ander geven. Dat is echt iets wat ik duidelijk terugzie bij mijn kinderen.
Ben ik uit balans, dan zijn zij ook balans. Mijn kinderen zijn mijn spiegel en daar ben ik dankbaar voor. Ik heb in mijn leven niet zoveel geleerd over mezelf als in de jaren dat in moeder ben.
Even alleen op pad gaan, regelmatig tijd voor mezelf nemen of een nachtje weg boeken is voor mij nodig om balans te vinden, al voelt het soms nog steeds wat egoïstisch (naar mijn partner/gezin). En ook is het belangrijk om thuis, te midden van de hectiek van het gezinsleven, die kleine momenten van rust te pakken die je nodig hebt.
We kunnen blijven leren en groeien in dit proces, met in het achterhoofd wetende dat de reis veel belangrijker is dan de bestemming.
Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel / deze blog? Stel ze gerust hieronder in de reacties. Zie je foutjes? Laat het ons dan ook weten! Wil je op de hoogte blijven? Dat kan via Facebook en Instagram.
