De zon staat hoog aan de hemel, de muziek galmt hard door mijn headphone en mijn rug is langzaam aan het verbranden. Het liedje doet mij even terug denken aan toen. Dat ene magische moment. Dat speciale gevoel. Zou zo’n gevoel ooit nog eens terug komen? Zou ik ooit weer hetzelfde kunnen voelen? Ik voel de tranen branden in mijn ogen….
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Ik vind op dit moment het leven magisch. Ik vlieg van hot naar her, zie veel van de wereld en ontmoet constant nieuwe mensen. Het is iets wat op mijn lijf geschreven is. Ik had mij daarom ook zeker geen ander leven als dit kunnen voorstellen. Het is met regelmaat passen en meten, vallen en opstaan, ben 24/7 aan het werk, het komt echt niet allemaal aanwaaien (zoals het online sprookje het soms doet voordoen), maar in the end geeft het reizen je toch een bepaalde vrijheid.
Wanneer ik in gezelschap ben en praat over mijn huidige baan/website/leven, voel ik hoe ik stralend aan het vertellen ben. Ik glunder van geluk en kan uren praten over de reis belevenissen en ervaringen die mijn leven een enorme verrijking hebben gegeven. Sommige mensen vinden het net zo cool als ik, maar er zijn ook zat mensen die niks van mijn huidige leven begrijpen. Wat uiteindelijk natuurlijk ook prima is. Althans, soms word ik wel moe van de vraag of ik nog geen nesteldrang voel en of mijn eierstokken nog niet gaan rammelen omdat ik toch al wel tegen de 30 aan loop. Hallo wake up, ik ben net pas 29!
We willen steeds weer die bepaalde spanningskick ervaren.
Ik durf te zeggen dat ik gelukkig ben en misschien wel gelukkiger dan ooit. Maar toch, hoe je het of wendt of keert merk ik dat we als mens vaak meer en beter willen. We willen steeds weer die bepaalde spanningskick ervaren. Die kick die je het beste voelt als iets voor de eerste keer gebeurt. Voor de eerste keer een grote deal binnen slepen, in die ene achtbaan gaan, verliefd worden, in een helikopter vliegen, samen met hem meezingen op jouw favoriete muziek, pinguïns in Zuid Afrika zien, met iemand zoenen, een verre reis maken en zo kan ik nog wel even door gaan.
Hebben we het ene bereikt dan lijken we alweer het ander te willen. Is het boek Rupsje Nooitgenoeg dan toch gebaseerd op een waargebeurd verhaal? Herken je het gevoel dat op komt zetten als je een bepaald liedje hoort of een foto voorbij ziet komen, welke je automatisch koppelt aan dat ene bepaalde moment. Zo’n moment waar je intens met de nadruk op intens gelukkig was. Zo’n too good to be true moment.
Hebben we het ene bereikt dan lijken we alweer het ander te willen.
Ik vind het uniek hoe wij mensen alle negatieve dingen/ervaringen kunnen wegfilteren en urenlang kunnen wegkwijnen denkend aan een bepaald moment. En don’t get me wrong, ook ik ben er af en toe schuldig aan.
Aan de ene kant vraag je jezelf af of je dat ene gevoel, dat zo sterk was, ooit weer zou ervaren. Maar aan de andere kant vraag je jezelf ook af of je altijd maar moet blijven vergelijken. Waarom vergelijken we eigenlijk constant? Al is het niet met je vriendin dan is het wel met je moeder, je klasgenoot, collega, of whatever.
En zo is dat ook in de liefde. Hoe langer je in een single bestaan zit, hoe meer er natuurlijk te vergelijken valt. Waarom heeft hij niet dat ene wat die ander juist wel heeft. En waarom heeft die andere weer niet, wat hij weer wel heeft.
Hoe langer je in een single bestaan zit, hoe meer er natuurlijk te vergelijken valt.
Goh, de liefdesmoed zakt je op deze manier toch bijna in de schoenen? Of toch niet? Misschien moeten we ons soms iets anders afvragen. Vergelijken we soms niet teveel en waarom is het eigenlijk nooit goed genoeg?
Is dat omdat we ooit beter of anders hebben ervaren? Of moeten we gewoon beseffen dat bepaalde momenten zijn zoals een hoofdstuk in een spannend boek. Zo’n hoofdstuk die je wel kan herlezen, omdat het je heel veel informatie geeft, het je op je puntje van je stoel laat zitten. Maar ook zo’n hoofdstuk waarin je eigenlijk niet te lang moet blijven hangen, omdat het boek nog lang niet uit is…
Ik zit in aan de rand van het water, de golven stromen constant over mijn voeten. Voor mij drijft mijn vriendinnetje op haar raket luchtbed, ze zwaait met een big smile op haar gezicht. ‘Life is pretty amazing here right’ galmt ze over het water. Ik lach terug en besef mij dan iets. Life is simple, but the people make it complicated… ik zet mijn gedachte uit en duik in het water…
