Ik leef in twee verschillende werelden. In de een sta ik op het podium en in de ander maak ik mezelf vrijwel onzichtbaar.
Tien jaar lang heb ik dag in dag uit, twee keer per dag, getraind. Ik was constant bezig met het verbeteren van mijn techniek, het versnellen van mijn acties, het versterken van mijn spieren en het scherper maken van mijn geest. Alles wat ik deed had een groter doel, namelijk optimaal presteren op de tatami (mat) met een gouden medaille als resultaat.
‘Het hoeft niet perfect’ werd er altijd gezegd door mijn trainers
‘Het hoeft niet perfect’ werd er altijd gezegd door mijn trainers. Voor mij draaide het er wel om. Het moest. Het was vrijwel alles wat ik had en nu begrijp ik waarom ik er zoveel energie in heb gestoken. Het was mijn manier van overleven.
Een aparte wereld waarin ik zekerheid, veiligheid, uitdaging, sociale ondersteuning, waardering en liefde kreeg. Al snel ontwikkelde ik een innerlijke criticus. Zo kon ik weleens streng en bestraffend zijn naar mezelf wanneer ik geen goede prestaties leverde.
Volgens Hal & Stone is de innerlijke criticus de zelfveroordelende stem die zich op jonge leeftijd ontwikkeld door opvoeding en omgeving. Als kind zijn we erg ontvankelijk en puur, waardoor bepaalde kwetsingen en teleurstellingen veel pijn kunnen doen. Op het moment dat er vaker kwetsingen ontstaan in de vorm van een teleurgestelde blik richting het kind na een verloren wedstrijd of een slechte prestatie op school, kan het kind zijn kwetsbaarheid beschermen door een masker te ontwikkelen. Het kind begrijpt op een onbewuste laag dat door harder te werken en goede prestaties te leveren, hij liefde en waardering krijgt.
Karate had in eerste instantie het doel om mezelf te leren verdedigen en als jonge meid haalde ik er super veel energie uit. Ik had zoveel plezier, waardoor ik mezelf snel ontwikkelde. Enthousiast en fanatiek (zo noemde mijn trainer Patrick mij altijd) bleef ik hard trainen en deed ik mee aan internationale toernooien.
Ik reisde de wereld over, ontmoette nieuwe sporters uit verschillende landen en besloot nieuwe talen te leren spreken om met hen te kunnen communiceren. Het was de wereld waarin ik me thuis voelde. Karate was mijn leven en ik was pas tevreden wanneer ik alles had gegeven en mijn grenzen zodanig had verlegd dat ik kapot was na de training.
De gevolgen van topsport op het dagelijks leven
Wat voor invloed had/heeft het beoefenen van topsport op mij in het dagelijks leven? Hieronder een aantal punten.
Altijd doorgaan
Door het opbouwen van resistentie en uithoudingsvermogen, maakte dit dat ik alsmaar door ging en nooit opgaf. Dit gaf mij succes tijdens mijn topsport jaren, maar put op een gegeven moment totaal uit en leidde tot een burn-out.
Verslaafd aan groei
Ik ben enorm nieuwsgierig en leergierig, en zie altijd mogelijkheden om te groeien. Zelfs als dat ten koste ging van mijn gezondheid.
Perfectionisme
Dit is in sommige gevallen positief, omdat ik oog heb voor detail en steeds beter wil worden in wat ik deed en doe. Maar, het kan ook onwijs vermoeiend zijn omdat het nooit goed genoeg was. Tijdens mijn jaren als topsporter heb ik ook als gevolg hiervan verantwoordelijkheden zoals studie uitgesteld.
Enorme discipline
Ik heb discipline, een sterke mindset, lichaamsbewustzijn en consistentie opgebouwd en ontwikkeld. Dit uit zich als motivatie om doelen te behalen en stappen te kunnen zetten richting het behalen van een specifiek doel. Maar ben je alleen op de wereld om doelen te behalen?
Aanpassingsvermogen om snel nieuwe contacten te leggen
Het vele reizen en het opbouwen van sociale contacten maakt dat ik connecties kan maken met mensen uit verschillende culturen en het vermogen om een nieuwe taal te leren is ook sterk ontwikkeld. Zo heb ik een groot netwerk opgebouwd met wie ik een band heb gedeeld/deel.
Vanaf 2009 t/m eind 2019 draaide mijn leven voor 80% uit karate en school moest daar ergens tussen passen. Ik zat op een Topsport Talentschool en kreeg vrijstelling.
Leerlingen met een NOC*NSF-status/KNVB-beloftestatus kunnen een of meerdere opheffingen krijgen voor deelname aan een schoolvak. De leerling hoeft dan geen prestatieverplichting. Vrijstelling wordt niet zomaar gegeven en gaat in samenspraak met de sporter/leerling, de ouders en de school. (evot.nl)
Ik bofte, omdat ik zelfs mijn examen gespreid kon doen zodat ik kon blijven trainen. De perfectionistische ‘ik’ vond dat echter niet leuk omdat het verlangen om in één keer mijn examen te halen groot was. De gedachte: Wat zouden anderen dan niet denken, maakte mij onzeker.
De gedachte: wat zouden anderen dan niet denken, maakte mij onzeker
Mijn ouders vonden het belangrijk dat ik zoveel mogelijk lessen bijwoonde en mijn best deed om goede cijfers te halen. Ze zeiden altijd: “Karate is leuk, maar hiermee verdien je je brood niet, dus neem school wel serieus.”
School nam ik serieus tot op zekere hoogte. Ik vond het alleen niet leuk. Ik zag het nut er niet van en ik was niet zo goed in het maken van vrienden. Soms werd ik nog steeds gepest en had daardoor het gevoel er nooit bij te horen. De dagen op school herinner ik me als wazige stressmomenten, vlagen aan zweet dat over mijn handen druipt en vlekken in mijn shirts achterlaat.
Soms werd ik nog steeds gepest en had daardoor het gevoel er nooit bij te horen
Ik noem mezelf een dromer en in de klas droomde ik heel vaak weg. Dan keek ik naar buiten en kon ik maar aan twee dingen denken: mijn eerstvolgende wedstrijd of de prins op het witte paard die mijn leven mooier zou maken, met wie ik zou trouwen.
De (droom) wereld waar ik in dook, voelde zo realistisch en waar. En de sensaties in mijn lichaam bevestigden dat ik daar écht was.
De (droom) wereld waar ik in dook, voelde zo realistisch en waar.
Een sneller kloppend hart, vlinders in mijn buik of adrenaline, een wazigheid voor mijn ogen, stilgevallen ademhaling, soms een grinnik of een schok. De conversaties speelden zich allemaal af in mijn hoofd en de muren van het klaslokaal veranderden naar de ruimte die ik achter mijn ogen kon visualiseren. Inbeeldingsvermogen. Dissociatie.
Dissociatie is een scheiding tussen lichaam en geest. Een persoon is losgekoppeld van zijn lichaam. Volgens de psychologie ontstaat er een splitsing van alle functies die normaal gesproken een geheel vormen zoals identiteit, geheugen of bewustzijn. Dissociatie hoeft niet een stoornis te zijn.
Naar mijn ervaring en de kennis die ik tijdens de opleiding Levenstherapie heb opgedaan, dissocieert een persoon op het moment dat het te onveilig is voor het systeem om in contact te blijven met het nu. Daardoor verlaat een deel van jezelf het bewustzijn en neemt de overlevingsstand over.
“Tatyana, kan jij dit stuk voorlezen?” Geen gehoor. “Tatyana?” Alsof ik door een draaikolk met kleuren weer mijn kleurrijke en spannende fantasiewereld verlaat en weer terugkom op een plek waar ik niet wil zijn. Het is onveilig in de klas.
Het zweet overkomt mij en ik voel de hitte opvliegen. Angstige ogen neem ik de ogen van de rest waar op mij en met stotterende stem begin ik te lezen. Het gaat niet vloeiend, niet zoals thuis waar ik vol plezier en met gemakzucht hardop kan lezen. Er wordt gelachen en zodra ik klaar ben (er vanaf ben), vlieg ik snel weer terug naar mijn innerlijke wereld of ergens daar buiten het lokaal.
Thuis was het zowel warm als onvoorspelbaar
Thuis was het zowel warm als onvoorspelbaar. Mijn ouders en ik waren een krachtige driehoek, onafscheidbaar, één, versmolten. Dit was veilig voor mij. Zo geloofde ik dat ze perfect waren en we weinig tot geen problemen kenden. Niet zoals andere gezinnen. Wij hadden het beter. Ik had het goed. Ik voelde me geliefd op de momenten dat we samen diepgaande gesprekken voerden, spelletjes speelden en in een deuk lagen van het lachen.
Er waren momenten dat ik meer bezig was met het lezen van het gedrag van mijn ouders
Diepgang voelde als verbinding voor mij. Er waren momenten dat ik meer bezig was met het lezen van het gedrag van mijn ouders en dankzij deze alertheid kon ik mezelf op de juiste momenten aanpassen (of niet) om conflict te vermijden, zorg te dragen, de vrede te behouden/te pleasen. Dit is een mooi voorbeeld van voice-dialogue met de verschillende ‘ikken’.
Ik geloof dat veel kinderen dit doen uit behoefte aan het behoud van veiligheid, geborgenheid en liefde. Als kind hebben we weinig keus en zijn we nou eenmaal afhankelijk van onze verzorgers. Zonder hen kunnen we niet overleven.
Dus de beweging die we toen hebben gemaakt, is het beste wat we hebben kunnen doen. Denk aan niet tegenspreken, stil houden of juist wel een weerwoord geven, presteren of rebellen, de rol van de ouder aannemen, te snel volwassen worden en een kind-therapeut zijn voor je ouders.
Onbewuste patronen en overlevingsmechanismen die ons beschermen
Zo worden we gevormd tot wie we nu zijn, volwassenen met kindstukken die een masker hebben gevormd en zijn getransformeerd naar onbewuste patronen en overlevingsmechanismen die ons beschermen.
Boekentip: De Maskermaker en/of de 5 kindconclusies. De overdracht is hetzelfde, echter wordt het overgebracht vanuit andere taalgebruik.
In 2019 ging het op gezondheidsniveau niet goed met mij. Hierdoor heb ik begin 2020 een alles-veranderende keuze gemaakt; ik besloot te stoppen met karate. Een nieuwe wereld ging voor me open en ik ging mezelf verdiepen in alternatieve geneeswijzen, psychologie, bewustzijn, spiritualiteit, manifestatie, familiesystemen en meer.. Ik raakte mezelf kwijt en vond mezelf weer terug. Wordt vervolgd!
Mijn intentie is niet om ouders de schuld te geven van wat ze wél of juist niét hebben gedaan. De intentie is bewustwording en een uitnodiging om met zachtheid te kijken naar jezelf als kind.
Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel / deze blog? Stel ze gerust hieronder in de reacties. Zie je foutjes? Laat het ons dan ook weten! Wil je op de hoogte blijven? Dat kan via Facebook en Instagram.
