Precies een jaar geleden begon onze roadtrip naar een nieuw leven in Spanje. Auto volgeladen en onze twee honden achterin. Manu, onze hond van 2, had de hele achterbak voor zichzelf en Juma, onze pup van 4 maanden, zat in een bench op de achterbank. Alleen het hoognodige hadden we meegenomen, aangezien de verhuiswagen korte tijd na ons zou aankomen. We stopten elke 3 uur om met de honden een stukje te wandelen en optimaal te genieten van onze reis. Na twee overnachtingen in het regenachtige Frankrijk reden we de derde dag het zonnige Spanje binnen. Alsof het voorbestemd was. Het voelde goed om ons nieuwe land van bestemming in te rijden, nu begon het echt te worden.
En opeens moesten we noodgedwongen vakantie vieren.
Het oorspronkelijke, en misschien achteraf te optimistische plan, zou zijn geweest om direct ons nieuwe koophuis in te trekken. Zo waren we een aantal weken eerder ook in Spanje met het idee om te tekenen en het huis schoon te maken. Klaar om direct in te trekken na onze roadtrip. Maar onverwachts ontstonden er problemen met het taxatierapport waardoor alles weer op losse schroeven stond.
Tijdens dat verblijf waren we noodgedwongen om vakantie te vieren. Iets wat normaal gesproken geen straf is in deze omgeving, maar wij kwamen hier met een andere missie. Het was niet eens mogelijk om het huis te bekijken. We waren voor ons gevoel weer terug bij af, in die aantal weken voor onze emigratie. Vastberaden zijn we zelf een aantal keer naar het huis gereden en hebben het vanaf een afstand bekeken. En vooral gehoopt, gevoeld en ingebeeld dat het ons huis zou worden.
Om de tijd te overbruggen tussen de roadtrip en de eigendomsakte tekenen, moest er last-minute een huis gehuurd worden. Een maand lang genoten we van een oude Spaanse villa vlakbij het strand van Benissa. Elke ochtend een strandwandeling met de honden en een “cortado” op ons favoriete terrasje. Om vervolgens de rest van de dag thuis te werken aan ons toekomstige bedrijf “Casa Alba”.
Ons netwerk contacten, administratieve rompslomp regelen en vooral ons business plan nogmaals onder de loep nemen. Het laatste jaar hadden we het geluk dat we met vrienden en familie uitgebreid konden brainstormen over ons plan. Wat zou wel en niet werken, hoe moesten we onszelf in de markt zetten en klopte ons concept van A tot Z? De positiviteit, het meedenken en het motiveren heeft ons plan kracht bijzet. En zo is de naam Casa Alba ooit ontstaan tijdens een cursus Spaans.
Tijdens de check van ons dossier bij de bank bleek er wèèr iets niet in orde te zijn
Kort na onze emigratie hadden we een afspraak bij de bank. De insteek was even gedag te zeggen en te bespreken wat we drie dagen later bij het tekenen van de eigendomsakte mee moesten nemen. Tijdens de check van ons dossier in het systeem bleek er een rood lampje te branden. Het taxatierapport bleek toch ineens weer niet goedgekeurd! Met stomheid waren we voor de zoveelste keer geslagen en de zenuwen gierden door ons lijf.
Na een nogal verhit intern telefoontje veranderde het rode lampje in groen. Alsof er niks gebeurd was, alles was in orde. We konden niet geloven dat er keer op keer een onverwachte wending plaatsvond. Was dit gangbaar in Spanje of hadden we gewoon steeds pech? Het was duidelijk dat we zonder alle ingehuurde specialisten niet hadden kunnen emigreren. Maar het was vooral duidelijk dat we nog even moesten wennen aan de Spaanse mentaliteit.
In Nederland is de eigendomsakte al getekend tijdens een kopje koffie, in Spanje moet je er een halve dag voor uittrekken
Eindelijk was het zover, de dag van het tekenen was aangebroken. Een eigendomsakte tekenen in een notariaat in Spanje is een hele beleving. In Nederland zijn we het gewend om binnen een half uur weer buiten te staan. Je kopje koffie is nauwelijks op en je staat alweer op straat. Hier moet je er rekening mee houden dat je minstens een hele ochtend bezig bent. En als het niet meezit een hele dag of gewoon een andere dag. Deze uren bestaan voornamelijk uit wachten. Alle documentatie wordt nogmaals grondig gecheckt door alle partijen en de eigendomsakte wordt ter plekke opgemaakt.
Ook een groot verschil is het aantal aanwezige mensen, bij ons waren het er welgeteld dertien. Kopende en verkopende partij, een aantal mensen van de bank, het notariaat en de advocaten van alle partijen. Het was voor ons een spannende zit, er was al zoveel lastig gebleken in het gehele proces. We konden pas opgelucht ademhalen nadat alle handtekeningen, vier uur later, gezet waren. Met de sleutels in ons bezit dronken we een paar welverdiende cañas. We beseften nog niet dat het nu echt gelukt was, na al die maanden van ups en downs.
Binnen een aantal dagen was er al een totale transformatie
De eerste keer eigenhandig de poort openen en ons terrein oprijden was fantastisch. De finca was nu echt van ons en we konden eindelijk aan de slag. Onze handen jeukten om het huis schoon te maken, de verwilderde tuin aan te pakken en de achtergelaten meubels te sorteren. Overal kwamen we verrassingen tegen, een schuurtje vol tuingereedschap, de mooiste planten en een ingebouwde kluis.
Diezelfde week kwam een neef van Yalçin overgevlogen uit Amsterdam om ons te versterken. Binnen een aantal dagen was er al een totale transformatie, de finca begon weer te leven en de tuin kreeg zijn vorm terug. De verhuiswagen arriveerde met onze inboedel en alle spullen kregen een eigen plekje in ons nieuwe huis. Het voelde niet meer als vakantie, maar als ons huis en onze nieuwe plek van bestemming. Nu kon het avontuur pas echt beginnen.
Heb je vragen? Stel ze gerust hieronder in de reacties! Interesse om te overnachten in onze finca in Spanje? Neem dan een kijkje op Casa Alba. Denk je er over na om ook te gaan emigreren naar Spanje? Lees dan het boek emigreren naar Spanje. Het delen van dit artikel wordt altijd gewaardeerd! Blijf op de hoogte via Facebook!