16 augustus 2017. Ik heb vandaag al twee whatsapp berichten en een Facebookbericht gehad met dezelfde vraag: “Waar ben je?” Nee, dit is niet omdat de politie me zoekt, niet omdat ik afgesproken heb met vrienden en ik te laat ben en ook niet omdat iemand me niet kan vinden. Ik ben de afgelopen 12 maanden in 14 verschillende landen geweest, dus mijn vrienden weten simpelweg niet in welk land ter wereld ik me nu weer bevind. In plaats dat ik een bericht krijg met ‘He, hoe is ‘t?’ wordt het dus vaak een ‘He, waar ben je?’.
Het was eigenlijk niet mijn planning om zo’n lange tijd te gaan reizen. Ik had geen wereldreis gepland of het idee dat ik een jaar lang als een nomade zou gaan rondreizen. Maar niets is minder waar, ik ben namelijk al maanden niet meer thuis geweest. Het begon allemaal heel onschuldig, laat ik bij het begin beginnen.
Al op jonge leeftijd wilde ik de wereld verkennen.
Stiekem zit reizen mij in het bloed. Al op jonge leeftijd wilde ik de wereld verkennen. Waarom op een plek blijven als de wereld zo groot is? Dus zo gezegd zo gedaan. Van een paar weken veldwerk in het Afrikaanse Togo op mijn 21ste tot paragilden over de prachtig besneeuwde bergen in Telfes Oostenrijk. Ja het reizen gaf mij echt een gevoel van leven.
Na het afronden van mijn opleiding Middle-Eastern studies was het tijd voor een echte baan. Die kreeg in Libanon. Niet de meest voor de hand liggende bestemming misschien, maar Libanon is dan ook een nog relatief onbekende parel. Nadat ik een jaar in Libanon had gewerkt en die baan afliep wilde ik graag even een maand of twee ertussenuit. Vervolgens wilde ik een baan zoeken in Libanon of ergens anders. Geen idee wat ik wilde, ik was moe van al het werken en ergens anders heen. Even relaxen voor ik me weer in een volgende baan zou storten. Ik had een maand gepland in India, inclusief een 10-daagse meditatie. Daarna had ik geen plan. Er speelde een romantisch avontuur, dus daar hield ik stiekem rekening mee.
Eenmaal in Nederland besloot ik te solliciteren op mijn droombaan, ik had er wel weer zin in.
Het romantische avontuur ging helaas niet door. In plaats daarvan kreeg ik een aanvraag om een congres voor te zitten in Litouwen, dus besloot ik daar heen te gaan. Echter was dit van korte duur, door een familie gebeurtenis moest ik onverwachts terug naar Nederland. Dus eenmaal in Nederland besloot ik te solliciteren op mijn droombaan, ik had er wel weer zin in. Maar helaas die droombaan, die kreeg ik niet. Wat nu? Het was december en niet echt het hoogseizoen voor recruitment. Ik had nog wat spaargeld op de plak liggen, maar in Nederland ging dat er wel erg snel doorheen (damn you, NS).
Een vriendin uit Egypte nodigde me uit bij haar te overwinteren. Oh dat was wel een erg aantrekkelijk en lekker idee. Het was aanzienlijk goedkoper dan in Nederland, en lekker weer, dus waarom niet? Twee maanden Egypte – zo gezegd, zo gedaan. Terug in Nederland realiseerde ik me dat ik de hele winter gemist had, en dat betekende ook dat ik niet geskied had. Ik ben dol op skiën, dus besloot nog even naar de Oostenrijkse Alpen af te reizen. Ik belde mijn oude werkgever op en zei dat ik beschikbaar was.
En ik zat alweer in het vliegtuig naar Oostenrijk om een maandje ski-les te geven
Dus voordat ik het door had, zat ik alweer in het vliegtuig om een maandje ski-les te geven in het prachtige Oostenrijk. Op terugweg vanuit Oostenrijk kreeg ik een aanvraag om een congres voor te zitten in Hongarije en in Iran. Ach, best wel leuk. Mijn vluchten zouden betaald worden, dus wederom dacht ik – waarom niet? Ik was al eens eerder in Iran geweest. Ik gaf toen trainingen aan een bedrijf. Ik besloot ze meteen te mailen of ze mijn hulp weer konden gebruiken. Dat konden ze. Dus dat betekende nog wat extra betaalde opdrachten onderweg, zo werd reizen prima vol te houden. Dit was nog niet eens zo’n slecht leven.
Ondertussen was ik mijn eigen blog genaamd Aichalives gestart, en schreef ik regelmatig voor Travelgirls.nl. Beide websites waren een prima manier om de mensen in Nederland op de hoogte te houden.
Op een of andere manier heb ik altijd de drang om weer weg te gaan.
Als ik tussendoor even in Nederland was solliciteerde ik op 1-2 vaste banen, maar als ik dat dan niet werd had ik snel een nieuwe freelance opdracht of persreis en was ik weer weg. Op een of andere manier heb ik altijd de drang om weer weg te gaan. Ja, ik nu ik dit schrijf is het meer dan 12 maanden later en ben ik nog steeds elke maand ergens anders. Ergens ben ik ook nog steeds op zoek naar een vaste baan, maar ondertussen komen er ook zoveel leuke mogelijkheden op mijn pad dat ik toch vaak weer verder reis.
Heb jij weleens gedacht om een tijdje te reizen? Droom jij ervan als nomade online je geld te verdienen? Wat houd je dan tegen? En wat zou je iemand willen vragen die eigenlijk al een jaar geen echt huis meer heeft? Laat mij het dan vooral hieronder weten in de reacties. Alle vragen zijn welkom dus kom maar door. (Benieuwd hoe ik zelf mijn reizen en werken combineer? Lees dan de post over het financieren van mijn reizen)
