Twee jaar geleden postte ik bijna iedere dag een foto op Instagram. Ik deed dit omdat ik indruk wilde maken op een jongen. Het kon me niks schelen hoeveel likes ik kreeg, één persoon moest het liken. Vandaag postte ik een foto op Instagram. Gemaakt door de jongen op wie ik twee jaar geleden indruk wilde maken. Die jongen is inmiddels mijn vriend, iemand die het geen worst meer kan schelen wat ik het internet op gooi.
Maar ondanks dat is hij wel degene die iedere dag moet toegeven aan de zin: “Oh tof plekje, wil je misschien even een foto maken?” Om vervolgens braaf honderd keer op de sluiterknop te drukken. Honderd foto’s die vrijwel identiek zijn aan de honderd die hij gisteren heeft gemaakt. En ik, ik plaats iedere dag om 12:00 stipt een van die plaatjes.
Mijn vriend veranderde opeens in een “Insta-husband”
Mijn leven is leuk, zeker leuk genoeg om over naar huis te schrijven. Eerlijk is eerlijk, ik krijg weleens de opmerking dat mijn leven zo leuk is dat een ander het graag van me zou overnemen. Ik ga regelmatig op reis, woon midden in de mooiste stad van Nederland, heb een geweldige jongen thuis zitten en ik verdien geld met winkelen. Maar of dit de reden is van mijn haast dwangmatige social-mediagedrag weet ik nog zo net niet.
De helft van de tijd gaat mijn feed namelijk niet over die jaloersmakend leuke dingen. Mijn planning is namelijk zo bomvol dat ik geen tijd heb om tijdens een shoot, interview, lunch, work-out, vakantie, etentje of feestje een foto te schieten. Alle dingen die er echt toe doen vind je niet op mijn tijdlijn of feed. Dat wat ik post is geforceerd en gemaakt tijdens het meest saaie moment van mijn dag, namelijk de momenten dat ik er tijd voor heb.
Dit neemt niet weg dat de locaties top zijn, en ik mijn hart en ziel in de styling steek. Het is alleen niet mijn leven. Mijn echte leven staat niet online. Het grootste onderdeel van mijn leven staat mij vast te leggen op camera. Met in de ene hand onze pup Alyx en tussen zijn benen mijn werk tas. De jongen waar ik twee jaar geleden indruk op wilde maken begint te veranderen in een ‘insta-husband’. Ja, dat is een term die wordt gebruikt.
Is dit een gemiste kans?
Daarnaast begin ik het idee te krijgen dat ik, in tegenstelling tot veel mensen, mijn leven een stuk saaier profileer dan het daadwerkelijk is. “Maak even een foto bij de ingang, dan kan ik delen dat ik hier ben geweest.” “Boek anders een vlucht met wat tussenstops, dan lijkt het alsof we nog een extra stad hebben meegepakt ;)” “Geef mij even jouw smoothie, ik vind die wat fotogenieker dan mijn eigen”.
Mij niet gezien. Ik ben iemand die in de chaos vergeet een foto te maken. In plaats daarvan poseer ik naderhand voor een nietszeggende, maar leuke gekleurde muur, om zo toch mijn volgers op de hoogte te stellen van wat ik aan heb en op welk werelddeel ik uithang. Ik verdien geen geld met social media en ik word geen beter mens van social media. Mijn leven lijkt plat en grijs te zijn terwijl het juist een grote warboel aan kleuren is. Waarom ik niet mijn best doe om ‘tijdens’ te fotograferen? Ik eet mijn eten liever als het nog warm is.
Iedere dag zet de online stroming meer kracht
Waarom ik dan wel mijn best doe om regelmatig ‘iets’ te delen? Iedere dag voel ik de online stroming meer kracht zetten. Kopje onder in een zee van hoge verwachtingen. Je speelt pas mee wanneer je boven de 5K volgers hebt en vanaf 1K aan volgers beginnen ze je serieus te nemen als persoon.
We zijn ons bewust van de belachelijk hoge waarde die we hechten aan onze online persona. We weten dat meer dan de helft van alles wat we online zien nog meer cuts heeft ondergaan dan de gemiddelde Hollywood productie. Dat bloggers deel uitmaken van marketingstrategieën en dat ineens iedereen er goed uit ziet in een bikini te danken is aan de massa’s hulpvolle Youtube tutorials ‘on how to slim yourself down with Photoshop’.
Meisjes kijken op tegen vrouwen die net zo nep zijn als de barbies waar ze vorig jaar nog mee speelden. We worden onbewust webshop na webshop ingezogen maar het enige wat we leren is hoe we ons gezicht met tien verschillende tinten op dat van Kim Kardashian kunnen laten lijken. Steeds vaker vraag ik me af waarom ik niet allang uit deze bus gestapt ben… Maar het is 12:00 uur en mijn telefoon licht op. “Agenda herinnering: INSTAGRAM POST!