De grote steden in Nederland. De steden waar alles mogelijk is, waar dromen waar worden gemaakt, maar ook de steden van de verleidingen en hoge sociale druk. Is alles echt zoals het lijkt? Of leven de mensen in de grote stad soms voort op uiterlijke schijn? In deze interview reeks interview ik meiden en jongens uit de hoofdstad. Allemaal met hun eigen verhaal maar ook allemaal even succesvol, een tikkeltje onzeker en enorm kwetsbaar in deze grote perfecte wereld.
Hoe vaak zie jij je buren? En weet je überhaupt wie ze zijn? In de grote stad, waar zoveel mensen op elkaar wonen heeft het meerendeel van de bewoners geen of nauwelijks contact met de buren. We zijn te druk, razen langs elkaar heen, hebben weinig tijd, laat staan voor die onbekende buurman of buurvrouw.
Zonde eigenlijk want, het gezegde; beter een goede buur dan een verre vriend, bestaat toch niet voor niets. Ik ben er van overtuigd dat we echt wel met die buurvrouw of buurman contact willen maken, maar simpelweg niet zo goed weten hoe we dat moeten doen. Want, wat als die ander eigenlijk helemaal geen zin of tijd heeft? Juist al deze gedachtes weerhouden ons keer op keer weer om dieper te verbinden met elkaar.
Bij muzikaal duo INKT ontstond het idee voor het project ‘Het DNA van Oost’ en om daar vervolgens muziek over te maken. Inmiddels is de EP ‘Zeg Me Je Naam’ een feit en besloot ik Frederike en Ward te bellen om wat vragen te stellen.
‘Kun je mij vertellen hoe het idee voor Het DNA van Oost is ontstaan?’
‘Nou het DNA is ontstaan in periode van corona. We woonden al een tijdje in deze wijk in Amsterdam oost en tijdens de pandemie gebeurde er veel met ons. We kregen een kindje en maakten een omslag in ons werk. Dit alles gebeurde binnenshuis. Als we dan weleens buiten waren vroegen we ons af hoe het met de buurtbewoners zou gaan.
Toen we acht jaar geleden onze huidige woning kwamen bezichtigen werden we enthousiast begroet door een stralende volwassen man die met een radiografisch bestuurbaar autootje speelde. Dit welkom zijn we nooit meer vergeten. Het was voor ons de eerste buurt waar men elkaar groette op straat.
De afgelopen twee jaar echter, hebben wij, net als veel buurtgenoten, vooral in onze eigen bubbel gezeten. Inmiddels is het tijd om weer naar buiten te gaan. We willen met open blik en gericht op verbinding de wijk intrekken.
Voor corona waren er altijd veel buurtactiviteiten buiten, waardoor we precies wisten wat er speelde in onze straat. De afgelopen periode mistten we onze buurt een beetje. Dit was de aanleiding om van start te gaan met het DNA van Oost, waar uiteindelijk de nummers van de EP ‚Zeg me je naam‘ uit volgden.’
‘De verhalen van Dik en Roy zijn jullie inspiratiebronnen geweest. Hoe kwamen jullie bij hen terecht?’
‘Dat is via een zoektocht in de buurt gegaan. We gingen eerst losjes in de buurt het gesprek aan om vervolgens met ons project naar community center De Meevaart en het buurtcentrum van Eigen Haard te gaan. Dit zijn twee instellingen in de buurt die nauw in contact staan met de buurtbewoners. Dankzij hun konden we in contact komen met veel verschillende buurtbewoners. En uiteindelijk kwamen we uit bij Roy en Dik.
Zo kwam ik (Frederike) bij Dik thuis, die dus letterlijk om de hoek bleek te wonen. Een paar dagen later bezocht ik Roy, die in de Dapperbuurt toont. Beide zie ik nu regelmatig fietsen, terwijl ik ze daarvoor nooit tegen ben gekomen. Grappig hoe dat gaat toch?’
‘Ja, zo gaan die dingen, bizar he? Hoe voelde het om met jouw buurtgenoten eindelijk eens het gesprek aan te gaan?’
‘Nou, in het begin was het zeker wel even heel spannend. Want ik had dit nog nooit gedaan. Je vraagt je dan dingen af als: hoe ga je dit doen en wat ga je vragen? Maar eenmaal binnen, wanneer alles klaar staat voel je langzaam de spanning van je af glijden. We rolden heel makkelijk van de vraag in het antwoord en weer verder in de volgende vraag en het antwoord. Het leek alsof we elkaar al jaren kenden.
Wat mij het meeste raakte was zowel de openheid, maar ook de herkenning in hun verhalen. Want gevoelens en emoties, dat heeft natuurlijk iedereen.
Dik vertelde bijvoorbeeld dat hij geen contact meer heeft met zijn vader. Zelf heb ik (Frederike) dat ook niet meer. Doordat je beide dezelfde emoties voelt voel je je sterk verbonden met elkaar. En dat werkte vanuit mijn kant helend, omdat ik mij niet meer zo alleen voelde.
Bij Roy was het een andere emotie. Hij vertelde dat zijn eerste herinnering de liefde van zijn moeder was. Ik ben natuurlijk ook moeder. Juist die verbondenheid voelen is wat de verhalen en uiteindelijk de liedjes zo bijzonder mooi voor ons maakt’.
‘Ja, laten we het eens over die mooie muziek hebben. Wat maakt deze muziek zo anders dan jullie voorgaande muziek?’
‘Ten eerste zijn deze nummers beter qua melodie. Ook zijn de teksten anders. Deze voelden echter en lijken nu dichterbij te komen. Maar wat het grootste verschil maakt is dat we bij deze EP echt de verantwoordelijkheid voelden naar twee mensen toe.
Aan de ene kant moest het nummer herkenbaar zijn voor Dik en Roy, maar aan de andere kant moet het ook herkenning geven aan de luisteraar De lat lag dus best wel hoog deze keer. Juist door de herkenning worden mensen geraakt door muziek en dat is natuurlijk wat je wilt.’
‘Ik begrijp het helemaal, muziek kan je zeker raken. Het DNA van Oost is zo’n succes dat jullie besloten hebben dit voort te zetten in Europa. Hoe kijken jullie daar naar en waarom vertrekken jullie?’
‘Deze manier van werken past enorm goed bij ons. We halen namelijk enorm veel voldoening uit het DNA van Oost. Dit willen we verder gaan onderzoeken, al reizend door Europa. Onderweg gaan we kijken of we in contact kunnen komen met lokale organisaties en instellingen in bepaalde buurten.
Vanaf januari gaan we negen maanden tot een jaar weg dus we willen ook echt per plek/bestemming de tijd nemen. In die tijd gaan we op zoek naar de echte mensen en hun verhalen erachter. Het zou mooi zijn als we uiteindelijk thuis komen met een nieuw album met zo’n twaalf nummer, dus twaalf verhalen uit Europa.
Al moeten we ook toegeven dat het voor ons een spring in het diepe is. Van origine zijn we honkvast en alles behalve reizigers. Maar het wordt tijd om letterlijk onze grenzen te verleggen. We zijn klaar met die bubbel waar we steeds maar in blijven zitten. En ja, de onzekerheid is er natuurlijk zeker, maar dat geeft uiteindelijk ook weer ruimte. En ruimte is wat we nodig hebben om Europa te verbinden door onze liedjes.
De EP‚ Zeg me je naam, met de nummers: ‘Ook Die Van Mij’, ‘Het is Net Echt’ en ‘Naar Ze Toe’, is nu te beluisteren via Spotify. Leuk nieuws is dat Frederike vanuit INKT haar reizende avonturen gaat delen hier op DailyNonsense.nl. In december komt haar eerste artikel online, over de voorbereidingen van hun lange reis met een jong kind.
Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel / deze blog? Stel ze gerust hieronder in de reacties. Zie je foutjes? Laat het ons dan ook weten! Wil je op de hoogte blijven? Dat kan via Facebook, Instagram en TikTok.
