Emigreren naar Spanje was alles behalve makkelijk.

Na een zoektocht van 5 jaar hadden we eindelijk onze droomfinca gevonden. We waren op slag verliefd en plaatsten na de eerste bezichtiging direct een bod. Na een aantal keer over en weer geboden te hebben waren we tevreden, en werd het zogenaamde reserveringsbedrag betaald om de finca van de markt te halen. Middels deze betaling ga je de overeenkomst aan dat de finca niet meer aangeboden mag worden aan andere geïnteresseerden. De regel in theorie, maar in de praktijk komt het helaas ook wel eens anders voor.  

Na het betalen van het reserveringsbedrag begon een maandenlange periode van het tot op de bodem toe uitzoeken van alle papieren. Was de finca legaal gebouwd, stonden er nog schulden open en wilden alle familieleden het eigenlijk wel verkopen? Het was een stroperig proces waar veel partijen bij betrokken waren aangezien de eigenaar met zijn stiefkinderen in een erfeniszaak verwikkeld was. Alle familieleden woonden verspreid over verschillende continenten en hadden weinig zin om het elkaar, en ons enigszins makkelijk te maken. 

Toen de voorlopige koopakte getekend kon worden, waren we bijna een half jaar verder.

Op het moment dat het papierwerk in orde was en de voorlopige koopakte getekend kon worden, waren we bijna een half jaar verder. Eindelijk was de tijd aangebroken om mijn baan op te zeggen. Yalçin was freelance vormgever en kon tot de laatste maand doorwerken, maar ik had een vast contract met een aantal maanden opzegtermijn. Een ondenkbare wending vond plaats. Het bedrijf waar ik werkzaam was maakte op datzelfde moment een reorganisatie door en moest mij ontslaan. Een beter scenario was er eigenlijk niet, ik kon doorbetaald vanuit huis onze droom verder uitwerken.

We reisden in deze periode nogmaals richting Benissa om te kijken wat we zelf ter plekke konden doen. We hadden inmiddels al geleerd dat het in Spanje gewaardeerd wordt om af en toe je gezicht te laten zien. Samen koffie drinken en niet alleen onpersoonlijk heen en weer mailen. Ook was dit een uitgelezen moment om te zien hoeveel toerisme er in het laagseizoen zou zijn. Tot onze verbazing bleek er meer reuring te zijn dan we dachten en vonden er volop fiëstas plaats. Inmiddels waren we al vier keer in deze regio geweest en elke trip was keer op keer een bevestiging dat het de juiste plek was.

Door de overwaarde van ons huis konden we ons een ander leven in het buitenland veroorloven.

Ondertussen werd duidelijk dat we een aantal maanden later de eigendomsakte konden gaan tekenen bij het notariaat in Spanje. Eerder dat jaar hadden we ons huis in Amsterdam-Oost goed verkocht. We hadden het geluk op de piek van de huizenmarkt mee te kunnen liften. De overwaarde was letterlijk het lot uit de loterij waarmee we ons een ander leven konden veroorloven. Zonder deze toevallig goed uitgevallen investering was onze droom waarschijnlijk altijd een droom was gebleven. 

Lees ook: We hadden een perfect leven in Nederland, maar emigreerden toch naar Spanje.

Inmiddels hadden we het tijdelijke huurhuis ook opgezegd en het moment van vertrek kwam dichterbij. De to-do list was eindeloos en we hadden nog maar een paar weken te gaan. Onze inboedel moest ingepakt worden, we moesten ons uitschrijven bij alle instanties en ook nog een afscheidsborrel organiseren. De borrel werd een intiem afscheid met onze beste vrienden en familie. Daar realiseerden we ons pas hoeveel we iedereen gingen missen. De emoties speelden ons parten tijden de speech waardoor het zoeken naar woorden snel overging in een toost. We dronken op onze bijzondere vriendschappen, het leven en ons nieuwe avontuur.

Tussen alle drukte door namen we er ook nog een pup bij. Het was overduidelijk het meest onpraktische moment, maar we wilden een vriendje voor onze hond Manu. We wilden graag een tweede hond van hetzelfde ras en wisten dat we deze niet in Spanje konden krijgen. Dus dat deden we er ook nog maar even bij.

Ons hele leven in Nederland was letterlijk opgezegd en door dit bericht kon de koop niet doorgaan.

In die laatste weken voor vertrek kwamen we er achter dat er een probleem was met de hypotheek bij de Spaanse bank. We bleken een ton minder te kunnen lenen vanwege een onvolledig taxatierapport. Ons hele leven in Nederland was letterlijk opgezegd en door dit bericht kon de koop niet doorgaan. Onze wereld stortte in. We hadden toch alles zo goed uitgezocht en geregeld? Hoe kon zoiets gebeuren? Waren we nu toch in een “ik-vertrekje” beland?

Na vele paniekerige telefoontjes met de bank en andere betrokken partijen bleek inderdaad dat er een fout gemaakt was. Er zou een nieuw taxatierapport komen, maar wanneer kon niemand ons vertellen. De dagen richting ons vertrek vlogen voorbij en er was nog steeds geen zekerheid. Er was zelfs geen datum bekend wanneer de nieuwe taxatie zou plaatsvinden. Alle scenario’s schoten door ons hoofd en we waren al bezig met plan B. Alleen al het denken aan een plan B voelde zo onnatuurlijk voor ons. We hadden onze zinnen gezet op deze finca, dit was dé plek voor onze droom. 

De dag voor vertrek kregen we het verlossende bericht dat het nieuwe taxatierapport was ingeleverd en goedgekeurd. Het contract voor de hypotheek kon eindelijk getekend worden. Eén ding was zeker, de afgelopen 7 maanden waren een grote rollercoaster ride geweest met ups en vele downs. Wie had gezegd dat emigreren makkelijk zou zijn? Blijkbaar werd ons doorzettingsvermogen getest en konden we trots zijn op wat we al bereikt hadden.

De volgende dag namen we afscheid van onze families. Een emotioneel afscheid, ondanks de volledige steun en de maar 2,5 uur vliegafstand van elkaar. Volgens Turkse traditie werd er door de schoonfamilie nog een emmer water tegen de achterkant van de auto gegooid. Daar gingen we, met onze twee Ridgebacks achterin op naar een nieuw avontuur.

Heb je vragen? Stel ze gerust hieronder in de reacties! Denk je er over na om ook te gaan emigreren naar Spanje? Lees dan het boek emigreren naar Spanje. Het delen van dit artikel wordt altijd gewaardeerd! Blijf op de hoogte via Facebook!