Minouche koos voor geluk en opende een B&B in Spanje

Tijdens mijn rondreis door Andalusië kom ik via Anne van Ardanza reizen in contact met Minouche. Op een idyllische plek tussen Conil de la Frontera en Cadiz runt zij samen met haar man Sergio een B&B genaamd Paraiso Perdido.

Alweer bijna twintig jaar geleden ruilden zij hun snelle Londense bestaan in voor een simpel leven in de bossen van Conil de la Frontera. Wat dreef het stel, om toentertijd een B&B in Spanje te openen en wat maakt hun juist hier zo gelukkig?

‘Heb je altijd al de wens gehad om een B&B in Spanje te gaan runnen?’

‘Nee zeker niet, al wist ik wel dat ik niet in Nederland zou blijven wonen. Reizen zit in mijn familie. Mijn moeder is, net als ik, een reislustig typje. Ik wilde de wereld zien. Op mijn 21ste was het zo ver en ging ik stage lopen in Hollywood. Ik woonde in LA en deed de PR voor bepaalde acteurs die toentertijd te zien waren in series als Dynasty. Het was fantastisch!

Na 6 maanden verliep mijn toeristenvisum en moest ik terug naar Nederland. Eenmaal thuis begon het reisvirus al gauw weer te kriebelen. Uiteindelijk vond ik een excuus om Nederland te ontsnappen en besloot ik mijn eindscriptie te gaan schrijven in New York.

Lees ook het artikel: Lourdes & Olie lieten hun oude weg achter zich voor een kitesurf leven in Tarifa

Nadat ik mijn diploma op zak had was het echt tijd om de wereld te verkennen. Een lange tijd trok ik door Australië, totdat mijn zwager een zwaar ongeluk kreeg en ik halsoverkop naar huis moest.

In Nederland moest ik aan de bak, want van al dat reizen was mijn portemonnee aardig leeg geraakt. Ik kreeg een baan als receptioniste, maar na een jaar was ik dat alweer zat. Ik vetrok naar Londen, waar ik een erg goede baan in de reclame wereld aangeboden kreeg. En toen, ja toen ontmoette ik de liefde van mijn leven, Sergio. We waren meteen verliefd en voordat ik het door had woonden we samen.’

‘Smoorverliefd en een goede baan in Londen, klinkt als een sprookje? Waarom kozen jullie er dan toch voor om te emigreren naar Spanje?’

‘Sergio en ik hadden beide een goede baan. We verdienden geld als water en konden echt alles doen wat we wilden. The sky was the limit, zeg maar. Maar daar zat ook een keerzijde aan. Ik werkte soms nachten lang door en zeven dagen in de week werken was eerder regel dan uitzondering. Al snel tijdens onze relatie gaf Sergio aan dat hij weg wilde uit Londen. Londen leefde hem en dat wilde hij niet meer.

minouche met haar man Sergio in Londen - het roer om interview

Tijdens mijn eerste zwangerschap, waar je misschien zou denken dat je juist niet moet gaan verhuizen, hakten wij definitief de knoop door om echt te gaan emigreren naar Spanje.

Lees ook:  Kyla La Grange

We verkochten ons huis en zegden onze baan op. En zal ik je wat vertellen, net na de geboorte van onze zoon was ik weer zwanger. Kun je je het voorstellen? Daar zat ik dan zwanger en met een kleine van 3 maanden, klaar om te emigreren naar Spanje.’

‘Zwanger en een kleine. Speelde je niet met de gedachte om de emigratie naar Spanje uit te stellen?’

‘Iedereen om ons heen verklaarde ons voor gek. We hadden een fantastisch leven in Londen, dan ga je toch niet emigreren naar Spanje? En al helemaal niet als je hoogzwanger bent en net een kleine hebt. Eigenwijs als we zijn, besloten we toch door te zetten. Dit was onze droom en we gingen er voor. Als je iets wilt dan moet je het gewoon doen. Angst is altijd een slechte raadgever en daarbij, als iets mis gaat dan hadden we het in ieder geval geprobeerd!’

‘Hoe vonden jullie uiteindelijk deze fantastische plek in Spanje?’

‘Dat duurde wel eventjes hoor. We verhuisden eerst naar Fuengirola, om vanuit hier onze droomplek te gaan zoeken. Zwanger en al bekeken we meer dan 50 huizen. Net voor de bevalling van onze dochter vonden we Paraiso Perdido, ik was meteen verliefd op de plek.

We hadden geluk, want het huis was al verbouwd tot een hotel en zou eigenlijk die zomer voor het eerst gaan draaien. Echter had de vrouw van de toenmalige eigenaar er geen zin meer in. We konden een goede deal maken en na een kleine verbouwing gingen we uiteindelijk op 1 januari 2005 open.’

‘Het snelle rijke leven in Londen inleveren voor het simpele hippie leven in Spanje, was het het waard?’

‘Ja zeker! We gaan nooit meer zoveel geld verdienen als tijdens onze tijd in Londen, maar dat was ook niet het doel. Het doel was om onze kinderen, met hun blote voetjes in het zand te laten opgroeien. Ik wilde ze niet bij een nanny droppen. Nee ik wilde iedere dag bij ze zijn. Juist daarom zijn wij als gezin ook gaan wonen in Paraiso Perdido.

Minouche met dochter in Spanje

Net na de opening kochten we een Marokkaanse tent waar gasten in kunnen dineren. De kok, die Sergio ontmoette in het dorp, kookte in onze keuken. Schoon maken, wassen, we deden alles samen. Paraiso Perdido werd een authentieke plek waar iedereen welkom is en samen komt. Juist die samenhorigheid maakt deze plek bijzonder.’

‘Een paar jaar later besloten jullie te gaan verhuizen, weg van Paraiso Perdido?’ff

‘Aan een B&B met vijf kamers en twee huisjes verdien je prima, maar het hield niet over. Na een paar jaar, toen de kinderen ook ouder werden wilde Sergio onze idealistische en romantische droom naar een hoger commerciëler niveau tillen. Maar eerlijk? ik wilde eigenlijk helemaal niet weg uit Paraiso Perdido. Ik was bang dat wanneer we niet meer in Paraiso Perdido zouden wonen, alles mis zou gaan.

Lees ook:  Esmee Noelle maakt liefdesverdriet bespreekbaar in haar boek

Minouche met haar gezin in Conil de la Frontera - 2020

Lees ook: Op weg naar een ‘gelukkig’ leven zonder angst en pijn

Op een gegeven moment vond Sergio een stuk land waar nu ons huis staat. Van onze woonruimte in Paraiso Perdido maakten we zeven slaapkamers. Opeens hadden we 13 kamers en 2 huisjes.

Achteraf gezien moet ik toegeven dat ik blij ben dat we die beslissing hebben genomen. Als je je huis bij je werk hebt dan loopt ook iedereen letterlijk je privé leven binnen en dat kan soms gedoe en drukte opleveren. Ik was zo aan die drukte gewend geraakt, waarschijnlijk ook door mijn leven in Londen, dat ik niet beter wist. Maar toen we eenmaal in ons eigen huis zaten besefte ik pas hoe belangrijk rust is.’

‘Over commercialiteit gesproken, willen jullie geen tweede Paraiso Perdido openen?’

‘Paraiso Perdido is nog steeds mijn fijne droom, maar ik merk wel dat het voor Sergio steeds commerciëler is geworden. Jaren geleden wilde Sergio dan ook een tweede Paraiso Perdido openen in Portugal. Maar al snel beseften we dat als we dat zouden doen, we weer terug zouden vallen in onze oude Londense levensstel, met veel stress! En dat was wat wij juist niet meer wilden.

Weetje, mijn doel hier is niet om rijk te worden. Ik wil de mensen om mij heen gelukkig maken. Ik wil dat onze gasten na een verblijf in Paraiso Perdido met een fijn gevoel naar huis gaan. En ondanks dat B&B Paraiso Perdido niet meer zo hippie is als 15 jaar geleden, spenderen Sergio en ik nog steeds heel veel tijd met onze gasten. De gasten komen hier niet voor de luxe. De vogels in de ochtend horen fluiten, de zon zien opkomen en dat gevoel van samenhorigheid, juist dat is wat telt en gelukkig maakt.’

We staan bij het Rode Kruis van Conil de la Frontera waar Minouche twee keer in de week helpt om de pandemie gedupeerden te steunen met voedselpakketten. Ze verdeelt de kroppen sla in de tassen. Ze gaat snel en vol enthousiasme te werk. Ik geniet van haar geklets en snap nu precies wat ze een paar dagen geleden tijdens ons gesprek met samenhorigheid en geluk. Samen zijn, de zon die schijnt, die kleine mooie dingen, dat zijn de dingen die de mens gelukkig maken.

Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel / deze blog? Stel ze dan gerust hieronder in de reacties. Zie je foutjes? Laat het ons dan ook weten! Wil je op de hoogte blijven? Dat kan via Facebook en Instagram

 

 

Chloë Sterk

Chloe (34) besloot na zes jaar haar fashionblog Fashionista Chloe aan de wilgen te hangen en het platform Daily Nonsense op te richten. Ze houdt enorm van reizen en wil op een gegeven moment naar Spanje verhuizen. Op dit moment woont ze nog in een knusse studio in Amsterdam en probeert daar een gezonde balans in de welbekende rat race te vinden.

2 Reacties

Reageer ook

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

  1. Wow mooi verhaal Minouche, wat hebben wij genoten bij jullie, als het lukt komen we heel graag weer bij jullie vakantie vieren. Liefs Paul en Margrit Hendriks.