Het is vrijdag avond. We zitten aan de bar ergens in Amsterdam. Hij drinkt een biertje, ik een wijntje. Er komt een typisch Amsterdams meisje binnenlopen. Ze is druk aan het bellen en aan een arm bungelt een zwarte Chanel tas. Welk model en of hij ‘echt’ is weet ik niet, want ik heb er geen verstand van. Ik stoot mijn date aan. ‘Ik snap vrouwen en Chanel tassen niet. Waarom zou je zoveel geld neertikken voor een f*cking tas’? Hij staart mij aan. ‘What up?’ vraag ik hem. ‘Hoor je wat je zegt? Jij wilt dus later geen Chanel tas?’ Hij kijkt mij aan alsof hij het in Keulen hoort donderen. ‘Nee man idioot, ik wil de wereld over reizen, wat moet ik nu of later nou met een Chanel tas? Sowieso snap ik de hele Chanel hype niet’. Hij kan weer een beetje lachen. ‘Chlo, tegenwoordig wil ieder meisje een Chanel tas. Dus je bent een soort van uniek. Misschien moet je daar eens een column over schrijven’. Hij slaat een arm om mij heen en kust mij op mijn wang.
Laat ik even bij het feit beginnen dat ik toren hoge prijzen voor designertassen niet snap. Ok ik begrijp echt wel hoe het mechanisme van vraag en aanbod werkt. Dus als mensen graag dingen willen hebben, dat merken dan de prijzen omhoog gooien. Maar ik begrijp niet dat mensen zoveel geld neertikken voor een tas. Het is een tas? Begrijp je?
Don’t get me wrong. Mijn motto is altijd geweest; goedkoop is duurkoop. Dus als ik iets aanschaf dan moet het gewoon goed zijn. Als het dan een paar tientjes meer kost vind ik dat geen enkel probleem. Maar eigenlijk ben ik het laatste jaar alleen maar minder gaan kopen. Althans ik krijg natuurlijk af en toe kleding voor mijn website binnen, maar ik neem echt niet zomaar alles aan.
Dit vooral nadat ik de docu The True Cost op Netflix, over de vraag wie nou eigenlijk de prijs betaald voor al onze kleding, heb gezien. De bergen kleding die jij in de zak voor de zielige kindjes in derdewereldlanden stopt eindigt vaak onverkocht in Haïti, waar de lokale kledingindustrie door deze grootschalige dump is ingestort. Tegenwoordig denk ik daarom ook twee keer na. Heb ik het wel echt nodig? Heb ik niet al zo’n trui? Er is een overvloed aan kleding in de wereld en ik vind het nutteloos om steeds maar iets nieuws te kopen als ik eigenlijk nog genoeg in de kast heb hangen.
Er is een overvloed aan kleding in de wereld en ik vind het nutteloos om steeds maar iets nieuws te kopen
Even terug naar de Chanel tas of het Rolex horloge, of de Louis Vuitton boots. Ik weet nog goed dat ik ooit met een vriend van mij in een exclusieve horlogewinkel in de P.C Hooftstraat in Amsterdam was. Hij moest een nieuw bandje voor zijn horloge hebben. Ondertussen werd hem een nieuw model onder de neus gedrukt. ‘Meneer heeft u deze al gezien?’ Ik met mijn tuinpak en sneakers ging op een kruk zitten. Begrijpen zou ik het nooit. Geïnteresseerd dat hij was vroeg hij naar het horloge. Ik luisterde half en hoorde hem vragen: ‘Wat kan hij allemaal?’ Ik moest gniffelen om deze opmerking en antwoordde uit het niks: ‘hij kan vast vliegen’. Stiekem moest ik enorm hard lachen om mijn eigen grap. Hij vond het natuurlijk iets minder, but whatever.
Dus designer spullen. Van Rolex tot Chanel. Het hebben ervan lijkt tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld. Bloggers, infuencers, vloggers die tientallen designer tassen hebben, erover vloggen, er foto’s mee maken, allemaal alsof het niks kost. Het meest verbazingwekkend vind ik misschien nog wel het gekwijl onder alle filmpjes en foto’s. Het lijkt wel of iedereen de designerdroom heeft.
Maar waarom willen we het allemaal zo graag? En is het beeld wat wij zien op social media wel realistisch? Zijn dingen die ik mij regelmatig afvraag. Want zeg nou zelf; met een gemiddeld Nederlands modaal bruto inkomen van 2500 euro per maand kan bijna niemand een designer tas, laat staan 10 designer tassen veroorloven.
Bloggers die tientallen designertassen hebben, erover vloggen, er foto’s mee maken, allemaal alsof het niks kost.
En dan hoor ik mensen zeggen; ‘ja maar als je het geld hebt waarom niet?’ Ok, ieder heeft een eigen leven, mag zelf weten wat hij of zij doet en heeft ook zelf de keuze waar hij of zij het geld aan uit geeft. Maar als ik dan meisjes zie, die jonge meisje met een Chanel tas om hun arm, nep of echt, dan vraag ik mijzelf toch wel iets af. Maakt het je uiteindelijk een beter mens? Moeten we bepaalde items perse hebben om erbij te horen?
‘Het is een investering. Een Chanel tas heb je voor je leven’ hoor ik meiden ook regelmatig beweren. Dus toen besloot ik even een onderzoekje te doen. Dat de Chanel tas duur is wist ik. Enorm veel verstand van deze tas heb ik natuurlijk niet. Dus even googlen, nog een keer googlen en toen ontdekte ik dat een Chanel Classic Double Flap gemiddeld 4000 euro kost, en dan TWEEDEHANDS.
Wil je dan ook nog de echte Chanel Experience voelen (hiermee bedoel ik dus het tripje naar de winkel, de service, bla bla bla), dan tik je nog een paar honderdjes meer af. Ook ontdekte ik dat deze tas negen jaar geleden zo’n 2000 euro minder kostte. Holyhell, even was ik in shock! Het is dus wel een investering, maar ga jij zoveel geld neer leggen?
Een Chanel tas is een investering, maar ga jij zoveel geld neer leggen voor een f*cking tas?
Kijk guys, misschien ben ik wel echt het verkeerde voorbeeld. Ben ik een uitzondering op de regel en is het misschien inderdaad heel gek dat ik als vrouw geen designertas ambieer. Is het misschien een beetje vreemd dat ik liever naar India, Gambia en degelijke reis in plaats van dat ik spullen en kleding koop. Wie weet…
Ik besef dat ik met dit artikel veel los maak. Dus vandaar even een kleine disclaimer; ik blame verder niemand, iedereen is vrij om zijn of haar keuzes te maken en mag zoveel kleding of spullen kopen als hij of zij wilt. Toch hoop ik stiekem wel ergens dat er meer meiden zijn zoals ik of dat er meiden zijn die na het lezen van dit artikel hun mening een beetje bijschaven. En vergeet niet; collect moments, not things! Laat vooral hieronder in de reactie jouw mening horen.
