Echt je passies volgen, de sprong in het diepe wagen. Hoe doe je dat? Wat komt er bij kijken? Is het allemaal zo leuk als het vooraf lijkt of wordt het eigenlijk alleen maar beter als je jouw droom volgt? In deze interviewreeks interview ik mensen die besluiten het roer volledig om te gooien en hun hart te volgen.
Velen dromen erover, emigreren naar Zuid-Spanje. Het weer is er beter, het leven gaat veel minder snel in vergelijking met Nederland en het is nog eens een stuk goedkoper.
Ik begrijp het wel. Tijdens de pandemie woonde ik 8,5 maand in Andalusië en op Fuerteventura en werd ik verliefd op het fijne leven dat Spanje je biedt.
Er ligt hier zoveel passie. Maar om nou (in mijn eentje) naar Zuid-Spanje te emigreren. Dat lijkt mij dan toch wel spannend, en wil ik dat echt?
Wanneer mijn partner voor minimaal twee jaar naar New York verhuisd blijft het Spaanse leven aan mij knagen. Want, als ik echt eerlijk naar mijzelf ben voel ik mij in Zuid- Spanje toch wel het allergelukkigst. Iets wat ik veel minder voel wanneer ik een paar dagen doorbreng in de ‘concrete jungle where dreams are made of‘.
Wanneer ik weer terug in Nederland ben en word uitgenodigd door een van onze DailyNonsense schrijvers, Maayke, om in haar dome te slapen, voelt het als een teken dat ik moet volgen.
En al gauw volgt er een nieuw teken wanneer ik na vier dagen in Zuid-Spanje een berichtje krijg van Amy. Ze is 27 en verhuisde 3 jaar geleden in haar eentje naar Ojen, een bergdorpje in de buurt van Marbella.
Hier wil ik meer van weten. Ik besluit Tarifa, waar ik ooit zo gelukkig was, maar het nu niet meer echt kan vinden, te verlaten en naar haar toe te rijden.
Ik breng twee dagen met haar door en dompel mij onder in haar leven. Ik bezoek Boca Bistro, de bar waar ze werkt, ga met haar naar het strand en eet overheerlijke gamba’s pil pil bij El Portero.
Op de laatste dag begin ik aan dit interview en stel ik een paar brandende vragen want hoe gelukkig is ze nu echt hier?
“Hey Amy, voordat we dieper ingaan op je emigratie naar Spanje. Kun je ons kort vertellen hoe je hier terecht bent gekomen?”
“Ik heb Spaans gestudeerd en wilde er iets mee gaan doen. Via mijn oom kreeg ik een vacature doorgestuurd voor een allround medewerken bij een hotel in Ojen. Dat hotel zag er zo leuk uit, dat ik dacht; als ik hier nu niet op inga, dan doe ik het nooit.
In december 2019 ben ik een dag gaan kijken en dat voelde zo goed dat ik dacht; ik doe het gewoon. Mijn moeder zei: ’toen je de deuren van de luchthaven door kwam lopen, wist ik het, we zijn onze dochter kwijt aan Spanje.’
Tot eind februari 2020 heb ik in Nederland gewerkt, maar ik voelde duidelijk dat ik weg wilde. 10 maart was het zo ver en vloog ik naar Spanje. Niet veel later brak de pandemie uit. Het leek een teken dat ik terug moest gaan. Alles zat mij tegen. Ik ging terug naar Nederland, maar niet voor lang.”
“Dit sluit aan op mijn tweede vraag want, zijn er dingen geweest die je vooraf spannend vond en die achteraf meevielen of zijn er juist dingen die je niet verwacht had en tegenvielen?”
“Ik vond het sowieso spannend om de stap te maken, je laat alles achter. Maar ik werd hier in Ojen zo goed ontvangen. Ik weet hoe ik ben, ik maak makkelijk contact, dus daar was ik niet bang voor. Alleen het papierwerk, zoals een NIE nummer aanvragen, residentie kaart etc, ja dat duurde veel langer dan ik dacht. In Spanje gaan dingen niet zo snel als in Nederland. Ik werd echt van het kastje naar de muur gestuurd.
Ik had overigens wel verwacht dat ik mijn familie erg zou missen, maar dat viel mee. Uiteindelijk is Spanje maar drie uur vliegen dus je bent zo weer bij elkaar”
“‘Vond je het niet spannend om hier in je eentje heen te verhuizen en voel je je nooit eenzaam in Spanje?“
“Ja, het was natuurlijk wel even uit mijn comfortzone gaan. Mijn leven in Nederland liep zoals het liep. Ik had een vast ritme daar, dus het was spannend. Ik voel mij hier heel soms alleen. Maar dat komt gelukkig sporadisch voor.
Dit gevoel heb ik vooral rond de feestdagen. Dan zie je al die Spaanse families samen. Of als vriendinnen naar een feestje gaan, dan wil ik mee. Of als iemand overlijdt. Je beseft dan opeens je bent in Spanje. We hebben dit denk ik allemaal wel eens. Maar Spanje heeft ook zoveel positiefs.”
“Op dat positieve wil ik graag doorgaan. Voel je je beter, meer op je plek in Spanje? Kun je daar eens meer over vertellen?”
“Ja ik voel mij veel rustiger hier in Spanje. In Nederland had ik altijd het gevoel dat ik overal ja op moest zeggen. Als mensen hier vragen wat het verschil is met Spanje en Nederland dan zeg ik altijd
dat je in Nederland leeft om te werken en hier in Spanje werkt om te leven. Ik wil gewoon niet meer rennen en dat hoef ik dus hier ook niet meer te doen. Dat voelt goed.”
“Heb je tips voor meiden van jou leeftijd die ook de sprong willen maken?”
“DOEN, dat is het enige wat ik kan zeggen, je hebt niks te verliezen. Want hey, als het niet lukt, kun je altijd terug.”
Na drie dagen vervolg ik mij reis door Zuid-Spanje. Het verhaal van Amy heeft me nieuwe inzichten gegeven. Ik besef dat Zuid-Spanje je uitnodigt om het rustiger aan te doen, en die vertraging geeft ruimte aan allerlei creatieve ideeën.
Deze ideeën draaien misschien niet meteen om veel geld verdienen, maar ze zijn wel beter voor de algehele gezondheid op de lange termijn.
Het gaat erom dat je die innerlijke rust kunt behouden, waar je ook bent, zodat je overal kunt vertragen, ideeën kunt uitwerken en uiteindelijk jouw droomleven kunt leiden.
De weg die voor me ligt is nog onbekend, maar met elke stap kom ik dichter bij de creatieve voldoening waar ik zo naar verlang. En zo vervolg ik mijn reis, vol verwachting en met een open hart, klaar om te ontdekken wat de toekomst voor mij in petto heeft. Wordt vervolgd!
Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel / deze blog? Stel ze gerust hieronder in de reacties. Zie je foutjes? Laat het ons dan ook weten! Wil je op de hoogte blijven? Dat kan via Facebook en Instagram.
