‘Alleen’ naar Landjuweel festival op Ruigoord gaan. Is dat gek?

Culturele Vrijhaven Ruigoord. Een plek aan de rand van Amsterdam. Ondanks mijn grote interesse in het dorp kwam ik er nooit. In mijn ogen leek het namelijk zo ver weg. Maar is dit echt zo, of was dit enkel een excuus om niet uit mijn comfortzone te hoeven stappen?

Nadat ik Beneficio, een verborgen hippie commune in de bergen van Zuid-Spanje, heb bezocht wordt mijn nieuwsgierigheid naar dit aanvankelijk gekraakte kunstenaarsdorp Ruigoord steeds meer aangewakkerd. En alsof het lot er mee speelt krijg ik nog geen paar maanden later een uitnodiging voor Landjuweel, het oudste festival van Amsterdam, georganiseerd in Ruigoord, in mijn e-mailbox. Dit is een teken, welke beantwoord moet worden.

Als ik op donderdagmiddag op Sloterdijk de bus pak naar Ruigoord voel ik de zenuwen door mijn lijf gieren. De zenuwen zijn een combinatie van mijn grote nieuwsgierigheid naar dit festival en een lichtelijke angst voor wat men er van vindt dat ik ‘alleen naar een festival’ ga. Vandaag kon er namelijk niemand mee, maar omdat ik de openingsceremonie niet wilde missen besloot ik toch mijn zogeheten stoute schoenen aan te trekken en te gaan.

Dwalen door de wondere wereld van Ruigoord

Even later wanneer ik met het programmaboekje in mijn handen het terrein op loop besef ik dat ik de juiste beslissing heb genomen. De sfeer voelt goed en ik kom ogen te kort. Overal is wel iets te zien. Van pakkende quotes tot creatievelingen die lachend door de wondere wereld van Ruigoord dwalen. Mijn hart maakt een sprongetje van geluk.

Landjuweel festival bezoeken in Ruigoord Amsterdam
Landjuweel festival bezoeken in Ruigoord Amsterdam

Landjuweel is niet zomaar een festival. Het is een festival waar de nadruk wordt gelegd op creativiteit, theater en bewustwording.

Ooit, in 1975, ontstond dit festival als een dorpsfeest onder de naam ‘Het Vliegerfeest’. Het was een festijn waar Ruigoorders en vrienden samen kwamen om het leven te vieren. Een feest waar ontmoetingen ontstonden, iedereen met elkaar kon verbinden, gelijk is, leeftijd geen rol speelt en het niet belangrijk is wat je hebt.

Een speelparadijs voor jong en oud

Dat er eigenlijk weinig van de oorspronkelijke kernwaardes zijn veranderd is te zien wanneer ik even later verder loop. Het is een waar speelparadijs voor jong en oud, waar iedereen durft te zijn wie hij of zij wilt zijn. Het bijzondere en mooie is dat kinderen net zo welkom zijn.

Het kabouterhuis is een plek voor kleine mensen en grote kabouters en het ‘Kinderjuweel’ wordt gezien als speel en maakplaats voor het eeuwige kind. Er worden verschillende workshops gegeven en in de circustent kunnen ouder en kind genieten van een voorstelling.

Kinderen op Landjuweel Festival 2022
Landjuweel Festival Ruigoord

Uiteindelijk beland ikzelf bij ‘De Noordeling’ wat volgens mijn programmaboekje beschreven wordt als Authentiek achterhoek en chique!. Deze iets wat cryptische beschrijving vraagt naar meer.

De dochter van ‘De Noordeling’ ontmoeten

Als ik binnenloop zie ik een groepje jongeren bij elkaar zitten. De een draait een sjekkie, terwijl iemand anders haar vriendin bestreept met neon verf.

Ondanks dat dit een openbaar festival is, heb ik toch een beetje het gevoel alsof ik bij iemand in zijn of haar tuin binnen treed. Ook bekruipt mij weer even dat ‘help, ik ben alleen op festival, wat zou men van mij denken’ gevoel.

Noordeling bezoeken Ruigoord - Hans Laarman kunstenaar

En meisje met donker haar lacht vriendelijk naar mij. Ik lach terug, besluit mijn moed bij elkaar te pakken en knoop een gesprekje met haar aan. Haar naam is Apollonia.

Zwanger en later met Apollonia als baby in de draagzak liep haar moeder al op Ruigoord rond. ‘Dit is mijn vaders tuin, toen mijn ouders uit elkaar gingen is hij naar Ruigoord verhuisd. Hij staat daar, lekker te BBQen’ ze wijst naar een man met lange blonde haren.

Vrij en grenzeloos opgroeien in Ruigoord

We voeren een gesprek over zonder grenzen en vrij opgroeien in Ruigoord. Want hoe is dat eigenlijk voor een kind? Waarschijnlijk mede doordat ik zelf zo beschermend (mijn ouders vonden veel dingen eng en waren bang om mij te verliezen) ben opgegroeid, ben ik nog nieuwsgieriger naar haar verhaal.

‘Het was heerlijk om op te groeien in de natuur en tussen het groen, al is het zien van allerlei vrije feestende mensen ook wel wat vreemd natuurlijk’. Ik vertel haar dat mijn opvoeding totaal het tegenovergestelde was. ‘Hoe is dat dan? Heb je niet het gevoel dat je iets gemist heb?’ is wat Apollonia mij vervolgens vraagt.

Lees ook:  Women's circle: dichterbij jezelf en verbinden met elkaar

‘Wellicht heb ik iets gemist. Maar als je als kind niet beter weet. Wanneer je iets nooit geprobeerd hebt, dan kun je het ook niet echt missen. Denk ik. Maar de nieuwsgierigheid blijft waarschijnlijk altijd’. We lachen beide. Uit ons gesprek blijkt maar weer dat nieuwsgierig zijn een menselijk iets is.

Apollonia wordt geroepen. Ze moet gaan helpen bij de cocktailbar. Ik loop met haar mee en bekijk de cocktails. 

Voor vijf euro verkoopt ze samen met haar Ruigoord vrienden Ruigtini, Bloody Hans (vernoemd naar haar vader, kunstenaar Hans Laarman), Panjacolada en Passievol. Ik besluit een Passievol te bestellen. ‘Ik kom later dit weekend wel weer even bij je kijken, bedankt voor je openheid’.

Ik dwaal verder naar het Boogiebos langs de Mama-Ger yurt, waar Sjamaanse sound massages worden gegeven. Hierna ontmoet ik, bij de The Endless Cacoa Garden, Michelle die in de straat achter mijn huis een winkel blijkt te hebben. Het schijnt de meest holistische hotspot van Amsterdam. 

Rondsnuffelen bij de Ruigoord winkel Aap & Co

Vanuit het Boogiebos loop ik langs de Ruigoord winkel Aap & Co en valt mijn oog op de boekenafdeling. Het boek Tennis in Kaboel, trekt mijn aandacht. Die ga ik over een paar dagen zeker mee naar huis nemen is wat ik denk.

Mama-Ger yurt waar Sjamaanse sound massages Ruigoord
Ruigoord winkel Aap & Co bezoeken

Ik vervolg mijn ontdekkingstocht langs een Egyptische waarzegsters en loop via de eetkraampjes naar het hoofdveld. Voordat de belangrijke openingsceremonie begint wil ik nog wel even wat eten.

Omdat ik een beetje India vibes voel hier zo op het terrein, kies ik voor een Indiaanse wrap met Paneer Tiki masala, bij Sergeant Pepper. Achter het kraampje blijkt een meisje te staan die ik herken uit Nijmegen. Toeval bestaat niet toch?

Indiaas eten bij Sergeant Pepper.

Het is tijd voor de openingsceremonie. Ik heb geen idee wat er en waar dit gaat gebeuren. Afwachten dan maar.

De openingsceremonie van Landjuweel bijwonen

Iets later dan gepland gebeurt het. Vanuit het kerkplein komen Ruigoorders Paul en Rasta Robert (die beide tijdens het festival klankhealings geven) het veld op lopen. Blazend op hun didgeridoo’s (blaasinstrument welke vooral bekend is door de Aboriginals ) roepen ze de vier windrichtingen aan.

De openingsceremonie van Landjuweel Festival Ruigoord

De twee worden gevolgd door tal van anderen Ruigoorders die allemaal in wit of beige gekleed zijn. In de groep valt Hans, de vader van Apollonia, op door zijn grote harige muts op zijn hoofd.

De Ruigoorders gaan om de grote trommel staan waarna ze vervolgens ieder met een hand erop slaan. Om mij heen begint iedereen te dansen. Een vrouw met witte kledij en zilveren strepen op haar gezicht strooit rijst in de ronde.

Belevenis waar ogen tekort komen

Het geeft mij een beetje een gevoel van het Zweedse Midsummer (en de non-fictie film die daar ooit over gemaakt is Midsommar, aanrader om eens te bekijken). Het is een fantastische belevenis en ik heb ogen te kort.

Even later verschijnt er een vrouw op het podium. Ze roept ons op om mee op reis te gaan naar haar homeland Aotearoa (de Maarori-naam van Nieuw-Zeeland). ‘Ground in your body, together’ spreekt ze door de microfoon.

De openingsceremonie van Landjuweel Festival Ruigoord - Ivy Smith

Haar naam is Ivy Smith en speciaal voor deze editie is ze naar Nederland gekomen. Haar specialiteit is het openen van festivals en ceremonies waarbij ze onze voorouders oproept en vraagt om een mooie energie voor het festival, broederliefde en naastenliefde.

Ondertussen wordt het vuur ontstoken met vuurstenen. ‘Breath in. Breath out’ spreekt Ivy door de microfoon. Iedereen staat met zijn ogen dicht. De vrouw met witte strepen op haar gezicht hangt tegen Ruigoorders Margrid van der Linden en Hans Plomp aan.

Energie en informatie overdracht aan Rudolph Stokvis

Ivy loopt van het podium naar een oudere man. Het blijkt de oudste atelierhouder van Ruigoord en drijvende de motor achter Landjuweel festival, Rudolph Stokvis (1935), te zijn. Ze begint hem te knuffelen. Het is de overdacht van energie de informatie, wat een traditioneel onderdeel van de openingsceremonie is.

Als de ceremonie voorbij is begint de band, een combinatie van de Rotterdamse Foolmoonband (die ooit les kregen van de eerste Afrikaanse drummers die naar Nederland kwamen) en de Senegalese Momo band, te spelen.

Lees ook:  Zweethut: een ritueel van overgave en wedergeboorte

Onherkenbaar door haar Afrikaanse masker verschijnt dorpsgenoot Celine Dewy Moerman voor het podium. Ze begint enthousiast te dansen wat enorm aanstekelijk werkt voor de festival bezoekers. Voordat ik het doorheb staat iedereen om mij te swingen alsof hun leven er van af hangt. Het festival is officieel geopend.

Ongemakkelijk voelen bij Press Play

Vanuit het veld loop ik verder en beland ik in het openlucht theater. Press Play, een dansgroep, is net net begonnen met hun voorstelling. Het bijzondere aan de voorstelling is dat het publiek op inspirerende wijze betrokken wordt en dat levert voor mij wat ongemakkelijke momenten op.

Terwijl ik geniet van de fantastische dansshow vraag ik mij af wat nou precies die ongemakkelijkheid bij mij naar boven brengt. Voelt het wat lastig dat de dansers dichtbij komen, ben ik bang voor het onverwachtse of heb ik weer het gevoel dat men nu ontdekt dat ik alleen op een festival ben?

Dansgroep Press Play op Ruigoord Landjuweel

Na de show voel ik dat ik nog wel trek heb. Bij een kraampje op het veld bestel ik een crêpe waarna ik vervolgens plaats neem aan een tafel.

Landjuweel festival vrienden maken

Hier kom ik in gesprek met Daphne, Nina en Job over de druk van de maatschappij en de lastigheid om je eigen creatieve pad te blijven volgen.

Daphne vertelt dat ze in 2017, tijdens haar burn-out, de kans kreeg om op een kudde paarden te passen in Portugal. Hier raakte ze geïnspireerd om een opleiding paardencoaching te volgen.

Met veel liefde geeft ze op dit moment individuele sessies, workshops en familieopstellingen met paarden. Als ik interesse heb wil ze mij na het festival op een rustig moment heel graag meer er over vertellen.

Het loopt inmiddels tegen achten en Daphne, Job en Nina willen graag Lea Abdulhak zien. Het schijnt een goede voorstelling te zijn.

‘Voel je vrij om aan te sluiten’ zegt Daphne met een lach op haar gezicht. Als we samen naar de salon wandelen voel ik dat mijn angst veranderd is in vertrouwen. Alleen naar een festival gaan is zo gek nog niet.

De Salon - Landjuweel alleen naar een festival

Lees ook: Ik ben een einzelgänger, is dat zo gek?

Wanneer we aan komen bij de salon blijken de optredens te zijn uitgelopen. De voorstelling waar we voor komen is daarom nog niet begonnen. Terwijl ik buiten sta te wachten tot de show begint kom ik, zoals dat inmiddels een beetje gaat vandaag, in gesprek met Menno en Bianca-Rose.

Menno organiseert eens in de zoveel tijd een vuurloop en de eerst volgende staat eind oktober op de planning. Als ik vertel dat ik verhalen schrijf over ‘de on en zin van het leven’ nodigen ze mij uit om eens mee te komen doen. ‘Geloof mij, het is niet eng, maar wel een ervaring, die je niet snel zou vergeten’ zegt Bianca-Rose.

Het begint laat te worden en ondanks dat ik het erg naar mijn zin heb en mij totaal niet alleen, maar juist enorm verbonden voel, besluit ik huiswaarts te gaan. Nooit de eerste dag pieken, is wat ze niet voor niets zeggen.

Liefde en vrijheid ervaren bij Baraka

Voordat ik naar de bushalte wandel wordt mijn aandacht getrokken door de Rotterdamse band Baraka, die aan het spelen is op het veld. Iedereen gaat op zijn of haar manier helemaal los. Ik voel alleen maar liefde en meng mij in de menigte. Over een uur komt er weer een bus naar Sloterdijk is wat ik denk. 

Alleen naar een festival gaan vond ik in eerste instantie wellicht wat gek. Ik voelde angst, maar besloot toch mijn hart te volgen. Door alleen te gaan bewandelde ik mijn eigen pad. Dat pad waar ik mijzelf, maar ook velen anderen ontmoette en waar ik weer tot het besef kwam dat ‘angst’ hoe dan ook altijd onze slechtste raadgever is.

Want vergeet nooit: angst zoekt zekerheid en sluit zo al onze deuren. Vertrouwen daarintegen strekt haar vleugels en vliegt ons vrij! Wordt vervolgd.

Chloë Sterk

Chloe (34) besloot na zes jaar haar fashionblog Fashionista Chloe aan de wilgen te hangen en het platform Daily Nonsense op te richten. Ze houdt enorm van reizen en wil op een gegeven moment naar Spanje verhuizen. Op dit moment woont ze nog in een knusse studio in Amsterdam en probeert daar een gezonde balans in de welbekende rat race te vinden.

2 Reacties

Reageer ook

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

  1. Hi Chloë,
    Ik stuitte net op jouw verhaal omdat ik met hetzelfde zit: ik wil graag naar de Beltane viering as. 30 April maar heb (nog) geen vriendin die mee kan. En dus vroeg ik me af of ik het aan zou durven om alleen te gaan…. Ik denk dat het geen toeval is dat ik op jouw verhaal stuitte en dat als er uiteindelijk niemand mee kan ik dus “gewoon” alleen “moet” gaan… Het lijkt me in 1e instantie juist heel leuk:”lekker vrij en open om nieuwe (gelijkgestemde) mensen te ontmoeten maar tegelijk ook heel spannend, bang dat ik me ongemakkelijk ga voelen etc. Ik ben zelf nadat ik een burn out kreeg, thuis gekomen in de natuur religie/hekserij. Het voelt intuïtief echt als het op als dat ik hoor te bewandelen, een spiritueel thuis komen. Maar heb geen vriendinnen die zich ermee bezig houden (wel geïnteresseerd ), dat ik zelfs heb zien twijfelen om online op zoek te gaan naar een Heksen-vriendin en dan haar ook te vragen met me mee te gaan . Maar ja, hoe vind ik een leuke Heksen-vriendin…?
    Lastig project…. Dus wie weet treed ik jouw moedige voetsporen en ga ik alleen…
    Thnx voor je verhaal
    Namaste
    Sasha
    (Me: 47 jarige getrouwde,(mixed Dutch, Surinamese, Portugese) fitte -als dertiger uitziende- moeder, jong van geest. Die in A’dam woonde totdat ze zwanger werd: toen verhuisd naar Nieuw Vennep